Badanie ma na celu określenie poziomu żelaza we krwi.

Wartości referencyjne stężenia żelaza w surowicy krwi wynoszą odpowiednio: u mężczyzn 17,7–35,9 µmol/l (90–200 µg/dl), u kobiet 11,1–30,1 µmol/l (60–170 µg/dl).

Badanie stężenia żelaza jest zwykle zalecane przy podejrzeniu niedokrwistości, co może objawiać się osłabieniem, łatwym zmęczeniem się i bladością skóry. Polecane jest zarówno przy badaniu morfologii krwi, jak i po wykryciu niedokrwistości, kiedy stwierdza się obniżone wartości hematokrytu, hemoglobiny i liczby erytrocytów.

Badanie to wykonuje się szczególnie przy niedokrwistości niedobarwliwej, której najczęstszą przyczyną jest niedobór żelaza. Może być także zalecane przy podejrzeniu niedoboru żelaza z powodu niewłaściwej diety, utraty krwi, chorób nowotworowych, zaburzeń wchłaniania oraz chorób nerek.

Badanie jest również ważne przy chorobach towarzyszących podwyższonemu stężeniu żelaza, takich jak hemochromatoza, niedokrwistość hemolityczna, choroby wątroby, częste transfuzje krwi lub stosowanie preparatów żelaza.

Próbkę krwi pobiera się z żyły pacjenta. Po odseparowaniu osocza w laboratorium, dokonuje się pomiaru ilości żelaza.

Nie trzeba przygotowywać się do badania, nie trzeba być na czczo.

Podczas nakłucia istnieje ryzyko powstania siniaka, który powinien zniknąć w przeciągu kilku dni.