Według teorii biopsychospołecznej u jednostki może zachodzić wiele różnych czynników, które wspólnie przyczyniają się do kształtowania się osobowości histrionicznej. Te czynniki mogą mieć swoje korzenie zarówno w genetyce, jak i w temperamentach jednostki, a także w doświadczeniach związanych z wychowaniem i rozwojem osobistym. Warto zauważyć, że każdy przypadek wymaga indywidualnego podejścia i analizy, nie można ich traktować w sposób uogólniony. Istnieje wiele teorii opisujących procesy rozwojowe (takie jak relacje rodzinne, wpływ wychowania, czy kształtowanie tożsamości seksualnej), które mogą prowadzić do kształtowania się osobowości histrionicznej. Chociaż te teorie są obecne w literaturze specjalistycznej, nie zawsze są one akceptowane przez wszystkich ekspertów.

Leczenie osoby z opisanym typem zaburzenia osobowości polega głównie na psychoterapii. Motywem skierowania się na terapię zwykle nie jest sama struktura osobowości osoby histrionicznej, ale raczej problemy i kryzysy związane z relacjami międzyludzkimi. Często są to sytuacje, w których osoba ta doświadcza poważnego konfliktu, kryzysu w relacji, nie jest w stanie funkcjonować w dotychczasowy sposób lub z różnych powodów traci zdolność do radzenia sobie.

Podczas psychoterapii, w relacji z terapeutą, występują wszystkie opisane wyżej cechy relacji z innymi ludźmi. Z tego powodu terapia może cechować się silnymi emocjami, dramatycznością i wymaganiami szczególnego skoncentrowania się na pacjencie. Warto pamiętać, że każda z cech osobowości i zachowań osoby histrionicznej ma swoje odbicie w relacji z terapeutą. Dlatego też mogą pojawić się również opisane wcześniej zachowania związane z uwodzeniem i seksualizacją relacji z terapeutą.

Terapeuta może być postrzegany jako „zbawca”, „ostatnia deska ratunku”. W innych sytuacjach może zostać uznany za niewłaściwego, nieodpowiedniego, niewystarczająco zaangażowanego lub nieprzejmującego się sytuacją.

Leczenie farmakologiczne (farmakoterapia) jest zalecane w przypadku wystąpienia objawów depresji lub zaburzeń lękowych. Należy prowadzić je ostrożnie, ze względu na możliwość nadużywania leków w różnych celach związanych z relacją z lekarzem lub skłonnościami autodestrukcyjnymi. Leki mogą być nadużywane w celach demonstracyjnych, np. aby podkreślić złe samopoczucie lub przyciągnąć uwagę lekarza. Ich stosowanie wymaga ostrożności z powodu ryzyka wykorzystania ich do celów samobójczych.