Hipernatremia zazwyczaj wynika z utraty wody lub niedoboru wody, a rzadziej z nadmiernego spożycia sodu.

Przyczyny hipernatremii obejmują między innymi:

• utrata czystej wody – np. w przypadku stanów gorączkowych, nadczynności tarczycy, sepsy
• utrata hipotonicznych płynów – przez skórę (nadmierna potliwość), przez przewód pokarmowy (wymioty, biegunka), przez nerki (moczówka prosta centralna, moczówka nerkowa)
• niedostateczne spożycie wody – u osób, które nie są w stanie samodzielnie pić płynów (np. chorzy nieprzytomni, małe dzieci, pensjonariusze instytucji opieki), brak odczuwania pragnienia (uszkodzenie ośrodka regulacji pragnienia w mózgu)
• nadmierna podaż sodu – np. poprzez kroplówki (NaHCO3) w przypadku kwasicy mleczanowej lub u osób reanimowanych, karmienie niemowląt zbyt solonymi pokarmami, spożywanie wody morskiej przez rozbitków, użycie płynu dializacyjnego z nadmiernym stężeniem sodu u chorych poddawanych hemodializie lub dializie otrzewnowej.

Objawy hipernatremii różnią się w zależności od tempa wzrostu stężenia sodu, stopnia nasilenia oraz obecności innych zaburzeń. W początkowej fazie mogą wystąpić utrata apetytu, nudności i wymioty, a następnie zaburzenia świadomości, nadmierne pobudzenie lub senność, kończąc na śpiączce.

Czasami mogą pojawić się również wzmożone napięcie mięśni i odruchy. W przewlekłej hipernatremii objawy mogą być niespecyficzne lub ich brak.

Leczenie hiponatremii obejmuje eliminację przyczyny wysokiego stężenia sodu oraz normalizację poziomu sodu we krwi poprzez podawanie odpowiednich płynów. Wciąż istnieje możliwość dializy w ekstremalnych przypadkach, aby usunąć nadmiar sodu i wody.