Częstość spodziectwa jest różnie oceniana. Występowanie tego defektu ocenia się na około 1:250 do 1:300 urodzeń noworodków płci męskiej. Znaczne różnice w występowaniu można zaobserwować w zależności od regionu geograficznego. Na przykład w Danii wskaźnik wynosi 0,4%, podczas gdy w Atlancie w Stanach Zjednoczonych aż 2,9%. Poza tym wada ta częściej dotyka ludzi rasy białej niż czarnej, oraz często występuje u dzieci pochodzenia żydowskiego. Mimo to, sposób dziedziczenia tego defektu nie jest jeszcze do końca zrozumiany, jednak występowanie rodzinne zaobserwować można w około 20% przypadków.

W początkowym okresie życia płodowego narządy płciowe są identyczne u obu płci. Gdy do niezróżnicowanej gonady trafiają komórki płciowe męskie, część rdzenna przekształca się w jądro. Sznury płciowe rozwijają się, przekształcając w różne struktury, aż w końcu tworzą kanaliki nasienne jądra.

W okolicach 7. tygodnia pojawiają się komórki Sertolego i komórki Leydiga, które produkują hormony regulujące rozwój narządów płciowych. Testosteron i jego przekształcenie pod wpływem 5α reduktazy odgrywają istotną rolę w rozwoju narządów męskich. Wzgórek płciowy, fałdy płciowe oraz moszna powstają pod wpływem tych hormonów.

Nieprawidłowe zamknięcie płytki cewkowej może prowadzić do różnych wad rozwojowych narządów płciowych. Rozwój spodziectwa zależy od umiejscowienia ujścia zewnętrznego cewki moczowej.

Wyróżnia się różne postacie spodziectwa, takie jak żołędziowe, prąciowe, kroczowe. Każda z tych postaci wymaga specjalistycznego leczenia.

Wszystkie przypadki spodziectwa wymagają interwencji chirurgicznej. Istnieje wiele różnych metod operacyjnych, które są dokładnie opracowywane w specjalistycznych ośrodkach chirurgii dziecięcej. Większość przypadków może być leczona jednym zabiegiem, tylko nieliczne, bardzo skomplikowane przypadki wymagają leczenia etapowego.

Nadal trwa dyskusja dotycząca optymalnego wieku, w jakim powinno się dokonywać operacji spodziectwa. Obecnie tendencja jest taka, aby przesuwać granicę wieku poniżej 2. roku życia. Istnieją także ośrodki, które propagują leczenie w okresie niemowlęcym. Dyskutowana jest także celowość stosowania przedoperacyjnego leczenia hormonalnego, polegającego na podawaniu testosteronu lub hCG (gonadotropiny łożyskowej) oraz miejscowego stosowania maści dehydrotestosteronowych.