Dławica piersiowa to przejaw zaburzeń krążenia serca. Charakteryzuje się bólem w klatce piersiowej (lub innymi objawami o takim samym znaczeniu), spowodowanym niedotlenieniem mięśnia sercowego. Ból ten pojawia się zazwyczaj podczas wysiłku fizycznego lub w stresie (choć może również występować spontanicznie) i nie jest związany z martwicą komórek mięśnia sercowego. Objawy dławicowe wynikają z niewystarczającego dopływu tlenu w stosunku do zapotrzebowania mięśnia sercowego.

Choroba wieńcowa często występuje w Polsce w przedziale od 20 do 40 przypadków na 1000 osób. Zazwyczaj pojawia się u mężczyzn po 40. roku życia i u kobiet po 50. roku życia. Częstość dławicy piersiowej rośnie z wiekiem u obu płci, osiągając od 5 do 7% u kobiet i 10–12% u mężczyzn w wieku 45–64 lat oraz od 4 do 7% u kobiet i 12–14% u mężczyzn w wieku 65–84 lat.

Ryzyko choroby wieńcowej zwiększa obecność różnych czynników ryzyka, takich jak predyspozycje genetyczne (występowanie choroby w rodzinie przed 55. rokiem życia u mężczyzn i przed 60. rokiem życia u kobiet), wiek (od 45. roku życia u mężczyzn i od 55. roku życia u kobiet), płeć (większe ryzyko u mężczyzn przed menopauzą), nieprawidłowe odżywianie, mała aktywność fizyczna, wysoki poziom cholesterolu LDL-C, podwyższone stężenie triglicerydów, stan przedcukrzycowy lub cukrzyca, nadwaga, nadciśnienie tętnicze, palenie papierosów, obecność miażdżycy tętnic mózgowych lub obwodowych, zmiany w elektrokardiogramie czy nieprawidłowa funkcja lewej komory serca w badaniu echokardiograficznym.

Jeśli osoba z diagnozą choroby wieńcowej odczuwa jakiekolwiek niepokojące objawy, takie jak nagły silny ból w klatce piersiowej, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem lub wezwać pogotowie ratunkowe. Nie należy bagatelizować symptomów, ponieważ mogą one być związane z zagrożeniem życia.

W przypadku utraty przytomności lub objawów nagłego zatrzymania krążenia należy natychmiast udzielić pierwszej pomocy zgodnie z procedurami. Ważne jest, aby zapewnić choremu komfort i dostęp do świeżego powietrza.

Należy mieć na uwadze, że zawał serca może być pierwszym sygnałem choroby wieńcowej.

Badanie niestabilnej choroby wieńcowej i zawału serca, zwykle jest przeprowadzane w szpitalu, najczęściej na Szpitalnym Oddziale Ratunkowym. Natomiast w przypadku stabilnej choroby wieńcowej konieczne jest przeprowadzenie szeregu dodatkowych badań diagnostycznych. Mogą to być badania laboratoryjne, takie jak pomiar stężenia cholesterolu, trójglicerydów, lipidogram, glukozy, kreatyniny, czy hormonów tarczycy. Dodatkowo wykonywane są badania obrazowe, w tym echokardiografia, scyntygrafia i koronarografia. Poza tym konieczne jest również przeprowadzenie badania rentgenowskiego klatki piersiowej oraz elektrograficznej próby wysiłkowej. W niektórych przypadkach, np. gdy niemożliwe jest wykonanie echokardiografii, konieczne jest zastosowanie rezonansu magnetycznego serca. Natomiast pozytronowa tomografia emisyjna jest bardzo dokładnym, lecz drogim i trudno dostępnym badaniem diagnostycznym.

Choroba wieńcowa jest zazwyczaj wynikiem miażdżycy. Zatem zapobieganie chorobie wieńcowej jest zapobieganiem miażdżycy.

Nie sposób jednoznacznie określić odpowiedzi na to pytanie. To zależy od wielu czynników, takich jak stopień zaawansowania choroby wieńcowej, stan ogólny pacjenta, jego serce i układ krążenia, a także przyczyna samej choroby wieńcowej. W większości przypadków choroba ta wynika z miażdżycy. Dlatego też kluczowa jest profilaktyka miażdżycy. Prawidłowe postępowanie może zwolnić postęp choroby oraz zapobiec powikłaniom, takim jak zawał serca.