Składnikiem aktywnym preparatu jest lewotyroksyna, syntetyczny zamiennik naturalnej tyroksyny (T4) - hormonu produkowanego przez tarczycę. Lewotyroksyna wykazuje podobne działanie jak hormon endogenny. W tkankach obwodowych tyroksyna przekształca się w bardziej aktywną trójjodotyroninę (T3). Hormony tarczycy regulują metabolizm, są niezbędne do prawidłowego rozwoju organizmu.

Preparat wchłania się z przewodu pokarmowego w około 80%; głównie w jelicie cienkim. Maksymalne stężenie osiąga się po około 5-6 godzinach od przyjęcia. Duża ilość lewotyroksyny wiąże się z białkami osocza, co zapewnia stałą i szybką wymianę z frakcją wolnej lewotyroksyny. Działanie preparatu zaczyna się po 3-5 dniach stosowania. Część lewotyroksyny poza tarczycą znajduje się w wątrobie i szybko ulega wymianie z lewotyroksyną w osoczu. Hormony tarczycy są metabolizowane głównie w wątrobie, nerkach, mózgu i mięśniach, a ich metabolity są wydalane z moczem i kałem.

Preparat można stosować w różnych sytuacjach, takich jak:

- leczenie wola obojętnego

- zapobieganie nawrotom po chirurgicznym usunięciu wola obojętnego, w zależności od zachowanej funkcji tarczycy po operacji

- leczenie niedoczynności tarczycy

- leczenie raka tarczycy.

Dawka 25/50/75/100 µg jest polecana w przypadku leczenia skojarzonego z lekami przeciwtarczycowymi podczas terapii nadczynności tarczycy.

Dawka 100/150/200 µg jest wskazana do testów hamowania funkcji tarczycy w celach diagnostycznych.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do zastosowania preparatu, nie zawsze jest możliwe jego użycie. Nie wolno go stosować w przypadku uczulenia na którykolwiek składnik preparatu.

Przeciwwskazania do stosowania preparatu obejmują również:

- nieleczoną niewydolność kory nadnerczy

- nieleczoną niedoczynność przysadki

- nieleczoną nadczynność tarczycy

- świeży zawał serca

- zapalenie mięśnia sercowego

- ostre zapalenie wszystkich warstw serca.

Leczenie łączone z lekami przeciwtarczycowymi w leczeniu nadczynności tarczycy jest przeciwwskazane w okresie ciąży.

Niektóre schorzenia oraz inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazania albo wskazywać na konieczność zmiany dawki preparatu. W niektórych sytuacjach konieczne może być przeprowadzenie określonych badań kontrolnych.

Przed rozpoczęciem leczenia lewotyroksyną należy rozpocząć terapię lub wykluczyć takie schorzenia jak: choroba wieńcowa (w tym dławica piersiowa), miażdżyca naczyń, nadciśnienie tętnicze, niedoczynność przysadki, niedoczynność kory nadnerczy, autonomiczna czynność tarczycy.

W przypadku pacjentów z ryzykiem wystąpienia zaburzeń psychicznych zaleca się rozpoczęcie leczenia od niskich, stopniowo zwiększanych dawek lewotyroksyny oraz monitorowanie pacjenta na początkowym etapie leczenia. W razie wystąpienia objawów psychotycznych lekarz może rozważyć dostosowanie dawki lewotyroksyny.

U osób z chorobą wieńcową, niewydolnością serca lub zaburzeniami rytmu serca z tachykardią lekarz powinien ostrożnie dostosować dawkę lewotyroksyny, aby uniknąć nawet minimalnej nadczynności tarczycy spowodowanej stosowaniem preparatu; w tych grupach pacjentów zalecana jest częsta kontrola stężenia hormonów tarczycy.

W przypadku wtórnej niedoczynności tarczycy konieczne jest ustalenie jej przyczyny przed rozpoczęciem leczenia substytucyjnego.

Jeśli występują zaburzenia czynności kory nadnerczy, konieczne jest podjęcie odpowiedniego leczenia zastępczego przed rozpoczęciem stosowania lewotyroksyny, aby zapobiec ostrej niewydolności kory nadnerczy.

W razie podejrzenia autonomicznej czynności tarczycy, lekarz może zalecić test z TRH lub scyntygrafię supresyjną przed rozpoczęciem leczenia.

Początek leczenia u wcześniaków o bardzo niskiej masie urodzeniowej wymaga szczególnej ostrożności oraz monitorowania parametrów hemodynamicznych z powodu niedojrzałej czynności nadnerczy, co może prowadzić do zapaści krążeniowej.

U kobiet po menopauzie zwiększoną podatnością na osteoporozę zaleca się częstszą kontrolę czynności tarczycy, aby uniknąć nadmiernego stężenia lewotyroksyny w organizmie.

Nie zaleca się stosowania preparatu w stanach hipertyreozy poza łączonym stosowaniem z lekami przeciwtarczycowymi (tyreostatycznymi) podczas leczenia nadczynności tarczycy.

Nie stosuje się hormonów tarczycy w celu redukcji masy ciała. Leczenie lewotyroksyną u osób w stanie eutyreozy nie skutkuje utratą masy ciała. Duże dawki leku mogą prowadzić do poważnych, a nawet życiu zagrażających działań niepożądanych, zwłaszcza w połączeniu z niektórymi preparatami odchudzającymi, np. z lekami sympatykomimetycznymi.

W przypadku zalecenia lekarza zmiany leku na inny preparat zawierający lewotyroksynę (w tym zmiany postaci leku z tabletek na roztwór doustny lub odwrotnie), należy zachować szczególną ostrożność i monitorować pacjenta ze względu na ryzyko zaburzeń równowagi czynności tarczycy. U niektórych pacjentów może być konieczne dostosowanie dawki.

Podczas jednoczesnego stosowania lewotyroksyny z orlistatem może wystąpić niedoczynność tarczycy i/lub pogorszenie kontroli niedoczynności tarczycy; oba leki należy przyjmować o różnych porach dnia, może być konieczna zmiana dawki lewotyroksyny; zalecane jest monitorowanie poziomu hormonów we krwi. Osoby stosujące lewotyroksynę powinny skonsultować się z lekarzem przed rozpoczęciem lub odstawieniem orlistatu, a także przed zmianą jego dawki.

Osoby z cukrzycą oraz pacjenci przyjmujący leki przeciwzakrzepowe powinni skonsultować się z lekarzem w sprawie możliwych interakcji między przyjmowanymi lekami a lewotyroksyną.

Czy lewotyroksyna wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów?

Nie ma oczekiwań co do wpływu lewotyroksyny na zdolność prowadzenia pojazdów oraz obsługiwania urządzeń i maszyn.

W trakcie ciąży nie stosuj żadnego lekarstwa bez uprzedniej konsultacji z lekarzem!

Niezmiernie ważne jest, aby przed rozpoczęciem zażywania jakiegokolwiek lekarstwa w czasie ciąży lub karmienia piersią porozmawiać z lekarzem i wyjaśnić wszelkie wątpliwości dotyczące potencjalnych zagrożeń i korzyści związanych z przyjmowaniem danego preparatu. Jeśli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, pamiętaj o poinformowaniu lekarza o tym przy przepisywaniu leku.

Przyjmowanie leku przez kobiety w ciąży i karmiące piersią powinno być kontynuowane; w czasie ciąży zapotrzebowanie na lek może być większe. W każdym trymestrze ciąży konieczne jest regularne monitorowanie poziomu TSH. W razie potrzeby lekarz dostosuje dawkę lewotyroksyny (może być konieczne zwiększenie dawki). Po porodzie należy natychmiast dostosować dawkowanie zgodnie z instrukcjami lekarza, zazwyczaj powraca się do dawki stosowanej przed ciążą. Poziom TSH we krwi powinien osiągnąć właściwe wartości w ciągu 6-8 tygodni po porodzie.

Leczenie skojarzone z lekami przeciwtarczycowymi w przypadku nadczynności tarczycy jest niewskazane w czasie ciąży.

W okresie ciąży należy unikać testów diagnostycznych polegających na hamowaniu funkcji tarczycy (stosowanie substancji radioaktywnych u kobiet w ciąży jest przeciwwskazane).

Lewotyroksyna przenika do mleka matki, ale stężenia osiągane przy stosowaniu zalecanych dawek nie powodują zaburzeń czynności tarczycy u dziecka.

Jak każdy lek, również Euthyrox N 25, -50, -75, -100, -125, -150, -175, -200 może wywołać efekty uboczne, chociaż nie wystąpią one u wszystkich pacjentów stosujących ten lek. Należy pamiętać, że korzyści z zastosowania leku zazwyczaj przewyższają szkody wynikające z ewentualnych działań niepożądanych.

Przy zbyt szybkim zwiększaniu dawki lewotyroksyny na początku leczenia mogą pojawić się objawy podobne do tych przy nadczynności tarczycy, takie jak: zaburzenia rytmu serca, zwiększone tętno, uczucie kołatania serca, bóle w klatce piersiowej, bóle głowy, osłabienie mięśni, kurcze mięśni, uderzenia gorąca, gorączka, wymioty, zaburzenia menstruacyjne, drżenia, niepokój ruchowy, bezsenność, nadmierne pocenie się, utrata masy ciała, biegunka. W przypadku tych objawów lekarz może zalecić zmniejszenie dawki leku.

Osoby nadwrażliwe na lewotyroksynę mogą doświadczyć reakcji alergicznych skóry, wysypki, pokrzywki, obrzęku, duszności, skurczu oskrzeli.