Substancją czynną preparatu jest paroksetyna, która należy do grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny. Serotonina odgrywa istotną rolę w komunikacji między neuronami poprzez synapsę. Paroksetyna hamuje proces wychwytu zwrotnego serotoniny, co wydłuża czas działania serotoniny i zwiększa stymulację komórek z nią związanych. Dzięki temu preparat może być skuteczny w leczeniu różnych zaburzeń, takich jak depresja, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, fobia społeczna czy zaburzenia lękowe.

Badania wykazały, że paroksetyna ma niewielkie działanie antycholinergiczne i nie ma wpływu na układ nerwowy ani ciśnienie krwi. Ponadto, stosowanie tego leku rano nie zakłóca snu, a nawet może poprawić jego jakość u osób reagujących na terapię preparatem.

Niestety, nawet jeśli istnieją wskazania do stosowania leku, nie zawsze można go stosować. Nie wolno używać go w przypadku uczulenia na którykolwiek składnik preparatu. Nie zaleca się stosowania jednocześnie z paroksetyną inhibitorów MAO.

Leczenie paroksetyną może być rozpoczęte 14 dni po zakończeniu stosowania nieodwracalnych inhibitorów MAO oraz następnego dnia po zakończeniu stosowania odwracalnych inhibitorów MAO typu A. Inhibitory MAO mogą być wprowadzone do leczenia 1 tydzień po odstawieniu paroksetyny. Nie należy stosować paroksetyny jednocześnie z tiorydazyną, ze względu na możliwe przedłużenie odstępu QT i związane z tym poważne komorowe zaburzenia rytmu typu torsades de pointes. Preparatu nie wolno także stosować równocześnie z pimozydem.

Niektóre schorzenia lub inne sytuacje mogą powodować przeciwskazania lub konieczność dostosowania dawki leku. Czasami konieczne jest przeprowadzenie określonych badań kontrolnych. Brak danych dotyczących bezpieczeństwa długotrwałego stosowania paroksetyny u dzieci i młodzieży poniżej 18. roku życia. Brak informacji na temat wpływu leku na wzrost, dojrzewanie, rozwój poznawczy i zachowanie. W przypadku konieczności leczenia dziecka tym lekiem, należy monitorować rozwój pacjenta oraz jego zachowanie pod kątem ewentualnych myśli samobójczych. W przypadku jakichkolwiek nieprawidłowości należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.

Efekty terapeutyczne paroksetyny mogą być widoczne po kilku tygodniach stosowania, czasami jednak efekty terapeutyczne mogą występować po dłuższym czasie. Osoby z ryzykiem myśli samobójczych związanych z depresją powinny być pod szczególną obserwacją, ponieważ przyjmowanie leku może zwiększyć ryzyko prób samobójczych. Wszelkie zmiany w zachowaniu powinny zostać niezwłocznie zgłoszone lekarzowi. Stosowanie paroksetyny może prowadzić u niektórych osób do wystąpienia akatyzji, zwłaszcza w pierwszych tygodniach leczenia. W takich przypadkach prawdopodobnie lekarz nie zwiększy dawki leku. W przypadku wystąpienia objawów takich jak hipertermia, sztywność mięśni, drgawki kloniczne mięśni, zaburzenia autonomiczne z gwałtownymi zmianami funkcji życiowych, zmiany psychiczne (drażliwość, splątanie, pobudzenie przechodzące w stan majaczenia i śpiączkę), należy natychmiast skontaktować się z lekarzem, ponieważ mogą one wskazywać na wystąpienie zespołu serotoninowego. Podczas leczenia lekarz powinien szczególnie kontrolować pacjentów: - z manią, - z niewydolnością nerek lub wątroby, - chorujących na padaczkę, - z zaburzeniami pracy serca, - stosujących doustne leki przeciwzakrzepowe lub inne leki, które mogą zwiększać ryzyko krwawienia, - obserwujących zaburzenia krzepnięcia krwi. W przypadku chorych na cukrzycę może być konieczna zmiana dawkowania insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych. W razie ataku drgawkowego podczas stosowania preparatu, terapia powinna zostać przerwana.

Doświadczenie w stosowaniu paroksetyny u pacjentów leczonych elektrowstrząsami jest ograniczone, dlatego należy zachować ostrożność w tej grupie osób. Paroksetyna, podobnie jak inne leki z tej grupy, może powodować rozszerzenie źrenic, dlatego należy zachować ostrożność u pacjentów z jaskrą. W niektórych przypadkach podczas stosowania paroksetyny może dojść do wystąpienia hiponatremii, zwłaszcza u osób starszych. Objawy związane z odstawieniem leku mogą obejmować zawroty głowy, parestezje, bezsenność, osłabienie, pobudzenie, nudności, wymioty, drżenie i bóle głowy. Jeśli konieczne jest przerwanie terapii, należy stopniowo zmniejszać dawkę zgodnie z zaleceniami lekarza. Czy lek ten wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów? Preparat może zakłócać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwanie maszyn. Leki psychoaktywne mogą wpływać na zdolność podejmowania decyzji i reakcji w sytuacjach nagłych. W związku z tym zaleca się ostrożność.

Preparat występuje w postaci tabletek przeznaczonych do podawania doustnego. Należy przestrzegać zaleconych dawek, aby uniknąć potencjalnych szkód dla zdrowia. W przypadku wątpliwości dotyczących stosowania preparatu zaleca się konsultację z lekarzem. Dla dorosłych: w leczeniu ciężkiego epizodu depresji, fobii społecznej, zaburzeń lękowych uogólnionych oraz stresu pourazowego zazwyczaj stosuje się 20 mg na dobę, a w razie potrzeby dawkę można zwiększyć do maksymalnie 50 mg na dobę po kilku tygodniach leczenia. Poprawa stanu pacjenta jest zwykle widoczna w drugim tygodniu leczenia, a terapia powinna być kontynuowana przez co najmniej 6 miesięcy.

W przypadku zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych zalecana dawka wynosi 40 mg na dobę, a dawkę początkową zaleca się ustawić na 20 mg na dobę, przy zwiększeniu do maksymalnie 60 mg na dobę. Leczenie powinno być kontynuowane przez kilka miesięcy. Dla zaburzeń lękowych z napadami lęku zazwyczaj zaleca się 40 mg na dobę, z dawką początkową wynoszącą 10 mg na dobę. Leki powinny być przyjmowane regularnie. W przypadku osób w podeszłym wieku, dawka maksymalna wynosi 40 mg na dobę. Zaleca się stosowanie jak najmniejszych dawek preparatu u osób z niewydolnością wątroby i ciężką niewydolnością nerek. Ze względu na brak badań preparatu nie zaleca się stosowania u osób poniżej 18. roku życia. Preparat należy stosować raz na dobę rano, podczas posiłku, popijając odpowiednią ilością płynu. Tabletki nie powinny być rozgryzane.

Informuj lekarza o wszystkich stosowanych wcześniej lekach, w tym tych dostępnych bez recepty. Nie zaleca się jednoczesnego przyjmowania paroksetyny z inhibitorami MAO lub pimozydem. Paroksetyna może zmniejszyć stężenie endoksyfenu, dlatego należy unikać jej stosowania podczas leczenia tamoksyfenem.

Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu paroksetyny z różnymi lekami, m.in. procyklidyną, lekami serotoninergicznymi, fentanylem, czy lekami metabolizowanymi przez izoenzym CYP2D6. Ważne jest również unikanie alkoholu podczas leczenia paroksetyną.