CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO 

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO 

Ortanol 20 Plus, 20 mg, kapsułki  

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY 

Każda kapsułka zawiera 20 mg omeprazolu (Omeprazolum).  

Substancja pomocnicza: 

Każda kapsułka zawiera 116 mg laktozy bezwodnej. 

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.  

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA 

Kapsułka 

Kapsułka z korpusem i wieczkiem w kolorze białym, z nadrukiem OME 20 na obu częściach,  zawierająca białe lub beżowe powlekane peletki (granulki). 

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE 

4.1 Wskazania do stosowania 

Ortanol 20 Plus wskazany jest u następujących pacjentów: 

Dorośli: 

▪ Leczenie choroby wrzodowej dwunastnicy. 

▪ Zapobieganie nawrotowi choroby wrzodowej dwunastnicy. 

▪ Leczenie choroby wrzodowej żołądka. 

▪ Zapobieganie nawrotowi choroby wrzodowej żołądka. 

▪ Eradykacja Helicobacter pylori (H. pylori) w skojarzeniu z odpowiednimi antybiotykami  u pacjentów z wrzodem trawiennym. 

▪ Leczenie wrzodów żołądka i dwunastnicy, spowodowanych stosowaniem niesteroidowych leków  przeciwzapalnych (NLPZ). 

▪ Zapobieganie wrzodom żołądka i dwunastnicy związanym ze stosowaniem NLPZ u pacjentów  narażonych na ryzyko ich wystąpienia. 

▪ Leczenie refluksowego zapalenia przełyku. 

▪ Długotrwałe leczenie podtrzymujące w zapobieganiu nawrotom refluksowego zapalenia przełyku. ▪ Leczenie objawowe choroby refluksowej przełyku. 

▪ Leczenie zespołu Zollingera-Ellisona. 

Stosowanie u dzieci i młodzieży 

Dzieci w wieku powyżej 1 roku i o masie ciała co najmniej 10 kg 

▪ Leczenie refluksowego zapalenia przełyku 

▪ Objawowe leczenie zgagi i zarzucania treści żołądkowej w przebiegu choroby refluksowej  przełyku

1 UK/H/0799/02/IA/053 

Dzieci i młodzież w wieku powyżej 4 lat 

- Leczenie w skojarzeniu z antybiotykami choroby wrzodowej dwunastnicy wywołanej przez  Helicobacter pylori 

4.2 Dawkowanie i sposób podawania 

Dawkowanie u dorosłych 

Leczenie choroby wrzodowej dwunastnicy 

Zalecaną dawką u pacjentów z czynną chorobą wrzodową dwunastnicy jest 20 mg raz na dobę.  U większości pacjentów wyleczenie następuje w ciągu 2 tygodni, ale u pacjentów, u których  początkowy cykl leczenia nie był skuteczny, wyleczenie następuje zwykle w ciągu dalszych dwóch  tygodni leczenia. U pacjentów z chorobą wrzodową dwunastnicy oporną na leczenie zaleca się  stosowanie 40 mg omeprazolu raz na dobę, wyleczenie następuje na ogół w ciągu czterech tygodni.  

Zapobieganie nawrotowi choroby wrzodowej dwunastnicy 

W zapobieganiu nawrotowi choroby wrzodowej dwunastnicy u pacjentów bez zakażenia H. pylori lub  u których eradykacja H. pylori jest niemożliwa, zalecana dawka wynosi 20 mg raz na dobę.  U niektórych pacjentów dawka dobowa 10 mg może być wystarczająca. W razie niepowodzenia  leczenia dawkę można zwiększyć do 40 mg.  

Leczenie choroby wrzodowej żołądka 

Zalecaną dawką jest 20 mg raz na dobę. U większości pacjentów wyleczenie następuje w ciągu  czterech tygodni, ale u pacjentów, u których początkowy cykl leczenia nie był skuteczny, wyleczenie  następuje zwykle w ciągu dalszych czterech tygodni leczenia. U pacjentów z chorobą wrzodową  żołądka oporną na leczenie zaleca się stosowanie 40 mg omeprazolu raz na dobę, wyleczenie  następuje na ogół w ciągu ośmiu tygodni.  

Zapobieganie nawrotowi choroby wrzodowej żołądka 

W zapobieganiu nawrotowi choroby wrzodowej żołądka opornej na leczenie zalecana dawka wynosi  20 mg raz na dobę. W razie konieczności dawkę można zwiększyć do 40 mg raz na dobę.  

Eradykacja H. pylori u pacjentów z wrzodem trawiennym 

W celu eradykacji H. pylori wybór odpowiednich antybiotyków powinien uwzględniać tolerancję  leków przez pacjenta, narodowe, regionalne i lokalne dane dotyczące oporności bakterii oraz  wytyczne terapeutyczne.  

▪ omeprazol 20 mg + klarytromycyna 500 mg + amoksycylina 1000 mg. Wszystkie leki należy  przyjmować dwa razy na dobę przez jeden tydzień  

lub 

▪ omeprazol 20 mg + klarytromycyna 250 mg (alternatywnie 500 mg) + metronidazol 400 mg (lub  500 mg, lub tynidazol 500 mg). Wszystkie leki należy przyjmować dwa razy na dobę przez jeden  tydzień  

lub 

▪ omeprazol 40 mg raz na dobę + amoksycylina 500 mg i metronidzol 400 mg (lub 500 mg, lub  tynidazol 500 mg) trzy razy na dobę przez tydzień.  

Jeśli zakażenie H. pylori utrzymuje się, leczenie z zastosowaniem każdego z tych schematów można  powtórzyć. 

Leczenie wrzodów żołądka i dwunastnicy spowodowanych stosowaniem NLPZ W leczeniu wrzodów żołądka i dwunastnicy spowodowanych stosowaniem NLPZ zalecana dawka  wynosi 20 mg raz na dobę. U większości pacjentów wyleczenie następuje w ciągu czterech tygodni,  ale u pacjentów, u których początkowy cykl leczenia nie był skuteczny, wyleczenie następuje zwykle  w ciągu dalszych czterech tygodni leczenia. 

2 UK/H/0799/02/IA/053 

Zapobieganie wrzodom żołądka i dwunastnicy związanym ze stosowaniem NLPZ u pacjentów  narażonych na ryzyko ich wystąpienia 

W zapobieganiu wrzodom żołądka lub dwunastnicy związanych ze stosowaniem NLPZ u pacjentów  obarczonych ryzykiem (w wieku >60 lat, z chorobą wrzodową żołądka i dwunastnicy w wywiadzie,  z krwawieniem z górnego odcinka przewodu pokarmowego w wywiadzie) zalecana dawka wnosi  20 mg raz na dobę.  

Leczenie refluksowego zapalenia przełyku 

Zalecana dawka wynosi 20 mg raz na dobę. U większości pacjentów wyleczenie następuje w ciągu  czterech tygodni. Jeśli pierwszy cykl leczenia jest nieskuteczny, wyleczenie następuje zwykle  w trakcie dalszej, trwającej cztery tygodnie terapii. 

U pacjentów z ciężkim refluksowym zapaleniem przełyku zalecana dawka wynosi 40 mg raz na dobę.  W takim przypadku wyleczenie następuje zwykle w ciągu ośmiu tygodni. 

Długotrwałe leczenie podtrzymujące w zapobieganiu nawrotom refluksowego zapalenia przełyku  W długotrwałym leczeniu podtrzymującym u pacjentów z wyleczonym refluksowym zapaleniu  przełyku zalecana dawka omeprazolu wynosi 10 mg raz na dobę. W razie konieczności dawkę można  zwiększyć do 20-40 mg raz na dobę. 

Leczenie objawowe choroby refluksowej przełyku 

Zalecana dawka wynosi 20 mg na dobę. Ponieważ możliwe jest uzyskanie właściwej odpowiedzi na  10 mg omeprazolu na dobę, należy rozważyć indywidualne dostosowanie dawki. W razie braku poprawy po 4 tygodniach leczenia dawką 20 mg na dobę, zaleca się wykonanie  dalszych badań.  

Leczenie zespołu Zollingera-Ellisona 

U pacjentów z zespołem Zollingera-Ellisona dawkę należy ustalić indywidualnie i kontynuować  leczenie tak długo, jak wymaga tego stan kliniczny. Zalecana dawka początkowa wynosi 60 mg na  dobę. U większości pacjentów z ciężką postacią choroby i niewystarczającą reakcją na inne leki  uzyskano skuteczną kontrolę objawów, a u ponad 90% pacjentów podtrzymująca dawka produktu  Ortanol 20 Plus wynosiła od 20 do 120 mg na dobę. Jeśli dawka jest większa niż 80 mg na dobę,  należy ją podawać w dwóch dawkach podzielonych.  

Dawkowanie u dzieci 

Dzieci w wieku powyżej 1 roku i o masie ciała co najmniej 10 kg 

Leczenie refluksowego zapalenia przełyku 

Objawowe leczenie zgagi i zarzucania kwaśnej treści żołądkowej w przebiegu choroby refluksowej  przełyku 

Zalecenia dotyczące dawkowania: 

Wiek 
Masa ciała 
Dawkowanie
≥1 rok 
10-20 kg 
10 mg omeprazolu raz na dobę 

W razie konieczności dawkę można zwiększyć do 20 mg.
≥2 lata 
>20 kg 
20 mg omeprazolu raz na dobę 

W razie konieczności dawkę można zwiększyć do 40 mg.

Refluksowe zapalenie przełyku: leczenie trwa od 4 do 8 tygodni. 

Objawowe leczenie zgagi i zarzucania treści żołądkowej w przebiegu choroby refluksowej przełyku: leczenie trwa od 2 do 4 tygodni. Jeśli objawy choroby nie zostaną opanowane w ciągu 2 do 4 tygodni,  należy wykonać dalsze badania.

3 UK/H/0799/02/IA/053 

Dzieci w wieku powyżej 4 lat 

Leczenie choroby wrzodowej dwunastnicy wywołanej przez Helicobacter pylori 

Wybór odpowiedniego schematu leczenia skojarzonego powinien uwzględniać oficjalne wytyczne  narodowe, regionalne i lokalne, dotyczące oporności bakterii, czasu trwania leczenia (najczęściej  7, ale czasami do 14 dni) oraz odpowiedniego stosowania leków przeciwbakteryjnych. Leczenie powinno się odbywać pod kontrolą specjalisty. 

Masa ciała 
Dawkowanie
15-30 kg 
Leczenie skojarzone z 2 antybiotykami: 

omeprazol 10 mg, amoksycylina 25 mg/kg mc. i klarytromycyna 7,5 mg/kg mc. Wymienione leki należy podawać razem 2 razy na dobę przez 1 tydzień.
31-40 kg 
Leczenie skojarzone z 2 antybiotykami: 

omeprazol 20 mg, amoksycylina 750 mg i klarytromycyna 7,5 mg/kg mc. Wymienione leki należy podawać 2 razy na dobę przez 1 tydzień.
>40 kg 
Leczenie skojarzone z 2 antybiotykami: 

omeprazol 20 mg, amoksycylina 1 g i klarytromycyna 500 mg 

Wymienione leki należy podawać 2 razy na dobę przez 1 tydzień.

Szczególne grupy pacjentów 

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek 

U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dostosowanie dawki nie jest wymagane (patrz punkt  5.2).  

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby 

U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby dawka dobowa od 10 do 20 mg może być  wystarczająca (patrz punkt 5.2). 

Osoby w podeszłym wieku (>65 lat) 

U osób w podeszłym wieku modyfikacja dawki nie jest konieczna (patrz punkt 5.2). 

Sposób podawania: 

Kapsułki Ortanol 20 Plus należy przyjmować rano (najlepiej na czczo), połykać w całości, popijając  połową szklanki wody. Kapsułek nie wolno żuć ani zgniatać. 

Pacjenci z trudnościami w połykaniu i dzieci, które mogą pić lub połykać półpłynne pokarmy Kapsułkę można otworzyć i połknąć jej zawartość, popijając połową szklanki wody lub zmieszać  zawartość z lekko kwaśnym płynem, np. sokiem owocowym lub musem jabłkowym bądź  niegazowaną wodą i natychmiast połknąć. Pacjent powinien być poinstruowany, że uzyskany płyn  należy wypić natychmiast (lub w ciągu 30 minut), zawsze zmieszać tuż przed wypiciem i popić  połową szklanki wody. 

Kapsułkę można również ssać, a następnie połknąć paletki popijając połową szklanki wody. Peletek  nie wolno żuć. 

4.3 Przeciwwskazania 

Nadwrażliwość na omeprazol, podstawione benzoimidazole lub którąkolwiek substancję pomocniczą. 

Omeprazolu (tak jak innych inhibitorów pompy protonowej) nie wolno stosować jednocześnie  z nelfinawirem (patrz punkt 4.5). 

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania 

W razie wystąpienia alarmujących objawów (np. znacznego, niezamierzonego zmniejszenia masy  ciała, nawracających wymiotów, trudności w połykaniu, krwawych wymiotów lub smolistych  stolców) i podejrzenia lub stwierdzenia wrzodu żołądka, należy wykluczyć możliwość  nowotworowego charakteru choroby, gdyż leczenie może złagodzić objawy i opóźnić rozpoznanie. 

4 UK/H/0799/02/IA/053 

Jednoczesne stosowanie atazanawiru i inhibitorów pompy protonowej nie jest zalecane (patrz punkt  4.5). Jeśli takie skojarzone leczenie uznane jest za konieczne, zaleca się ścisłe kontrolowanie stanu  klinicznego pacjenta (np. miano wirusa) oraz zwiększenie dawki atazanawiru z rytonawirem do  400 mg + 100 mg. Nie należy przekraczać dawki 20 mg omeprazolu. 

Omeprazol, tak jak wszystkie leki hamujące wydzielanie kwasu, może zmniejszać wchłanianie  witaminy B12 (cyjanokobalaminy) na skutek hipo- lub achlorhydrii. Należy to wziąć pod uwagę  podczas długotrwałego leczenia pacjentów ze zmniejszonymi zapasami witaminy B12 lub czynnikami  ryzyka dla zmniejszonego jej wchłaniania. 

Omeprazol jest inhibitorem izoenzymu CYP2C19. Należy rozważyć możliwość interakcji z lekami  metabolizowanymi przy udziale tego izoenzymu na początku i po zakończeniu leczenia omeprazolem.  Obserwowano interakcję między omeprazolem a klopidogrelem (patrz punkt 4.5), ale jej kliniczne  znaczenie nie jest pewne. Dla ostrożności odradza się jednoczesnego stosowania obu leków. 

U niektórych dzieci z przewlekłymi chorobami może być konieczne (choć nie jest zalecane)  długotrwałe leczenie.  

Kapsułki Ortanol 20 Plus zawierają laktozę. Nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko  występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego  wchłaniania glukozy-galaktozy. 

Leczenie inhibitorami pompy protonowej może prowadzić do niewielkiego zwiększenia ryzyka  zakażeń przewodu pokarmowego takimi bakteriami, jak Salmonella i Campylobacter.  

U pacjentów leczonych inhibitorami pompy protonowej, takimi jak omeprazol, przez co najmniej trzy  miesiące (w większości przypadków przez rok) notowano ciężką hipomagnezemię. Może się ona  manifestować ciężkimi objawami (takimi jak uczucie zmęczenia, tężyczka, majaczenie, drgawki,  zawroty głowy i komorowe zaburzenia rytmu serca), które czasem pojawiają się niepostrzeżenie  i które można przeoczyć. U większości pacjentów hipomagnezemia wyrównywała się po podaniu  magnezu i przerwaniu stosowania inhibitora pompy protonowej. 

U pacjentów, u których przewiduje się długotrwałe leczenie lub którzy otrzymują inhibitory pompy  protonowej jednocześnie z digoksyną bądź lekami powodującymi hipomagnezemię (np. lekami  moczopędnymi), lekarze powinni rozważyć oznaczenie stężenia magnezu przed rozpoczęciem  leczenia inhibitorem pompy protonowej, a następnie okresowo w trakcie leczenia. 

Inhibitory pompy protonowej, zwłaszcza stosowane w dużych dawkach i przez długi czas (ponad  1 rok) mogą umiarkowanie zwiększyć ryzyko złamania biodra, nadgarstka i kręgosłupa, głównie  u osób w podeszłym wieku lub osób z innymi znanymi czynnikami ryzyka. Badania obserwacyjne  wskazują, że inhibitory pompy protonowej mogą zwiększyć ogólne ryzyko złamania o 10-40%.  Przyczyną tego wzrostu mogą być w niektórych przypadkach inne czynniki ryzyka. Pacjentom  zagrożonym osteoporozą należy zapewnić opiekę zgodnie z aktualnymi wytycznymi klinicznymi,  a także podawać odpowiednie ilości witaminy D i wapnia. 

Tak, jak w przypadku każdego długotrwałego leczenia, zwłaszcza dłuższego niż 1 rok, stan pacjenta  należy poddawać regularnej ocenie.  

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji Wpływ omeprazolu na farmakokinetykę innych substancji czynnych 

Substancje czynne, których wchłanianie zależy od pH 

Zmniejszona kwaśność soku żołądkowego w trakcie leczenia omeprazolem może być przyczyną  zwiększenia lub zmniejszenia wchłaniania substancji czynnych zależnego od pH w żołądku.  

Nelfinawir, atazanawir

5 UK/H/0799/02/IA/053 

Podczas jednoczesnego stosowania z omeprazolem zmniejsza się stężenie nelfinawiru i atazanawiru  w osoczu. 

Jednoczesne stosowanie omeprazolu i nelfinawiru jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3). Podanie  omeprazolu (w dawce 40 mg raz na dobę) zmniejszało średnią ekspozycję na jednocześnie podawany  nelfinawir o około 40%, a na jego czynny farmakologicznie metabolit M8 o około 75-90%.  W interakcji może mieć również udział hamowanie aktywności izoenzymu CYP2C19. 

Nie zaleca się jednoczesnego stosowania omeprazolu i atazanawiru (patrz punkt 4.4). Podawanie  omeprazolu (w dawce 40 mg raz na dobę) jednocześnie z atazanawirem (300 mg)/rytonawirem  (100 mg) zdrowym ochotnikom powodowało zmniejszenie ekspozycji na atazanawir o 75%.  Zwiększenie dawki atazanawiru do 400 mg nie kompensowało tego działania. Omeprazol (w dawce  20 mg raz na dobę) podawany jednocześnie z atazanawirem (400 mg)/rytonawirem (100 mg) zdrowym  ochotnikom zmniejszał ekspozycję na atazanawir o około 30% w porównaniu z podawaniem z atazanawirem (300 mg)/rytonawirem (100 mg). 

Digoksyna 

Jednoczesne stosowanie omeprazolu (w dawce 20 mg raz na dobę) i digoksyny u zdrowych  ochotników zwiększało biodostępność digoksyny o 10%. Rzadkie są doniesienia o zwiększeniu  toksyczności digoksyny, jednak należy zachować ostrożność, jeśli duże dawki omeprazolu stosowane  są u pacjentów w podeszłym wieku. U pacjentów należy zastosować zwiększoną kontrolę działania  digoksyny. 

Klopidogrel 

W krzyżowym badaniu klinicznym podawano pacjentom przez 5 dni sam klopidogrel (w dawce  nasycającej 300 mg, a następnie 75 mg/dobę) lub razem z omeprazolem (w dawce 80 mg w tym  samym czasie, co klopidogrel). Jeśli klopidogrel i omeprazol podawane były jednocześnie, ekspozycja  na czynny metabolit klopidogrelu zmniejszała się o 46% (w dniu 1.) i o 42% (w dniu 5.). Skojarzone  podawanie obu leków spowodowało również zmniejszenie średniego hamowania agregacji płytek krwi  (ang. IPA - inhibition of platelet aggregation) o 47% (po 24 godzinach) i o 30% (w dniu 5.). W innym  badaniu wykazano, że podawanie klopidogrelu i omeprazolu w różnym czasie nie zapobiegało ich  interakcji, której prawdopodobną przyczyną jest hamujące działanie omeprazolu na aktywność  izoenzymu CYP2C19. Dane z obserwacji i z badań klinicznych, dotyczące klinicznych skutków takiej  interakcji farmakokinetyczno-farmakodynamicznej w odniesieniu do dużych zdarzeń sercowo naczyniowych, są niespójne.  

Inne substancje czynne 

Wchłanianie pozakonazolu, erlotynibu, ketokonazolu i itrakonazolu jest istotnie zmniejszone, dlatego  ich skuteczność kliniczna też może być zmniejszona. Należy unikać jednoczesnego stosowania  omeprazolu z pozakonazolem i erlotynibem.  

Substancje czynne metabolizowane przez izoenzym CYP2C19 

Omeprazol jest umiarkowanym inhibitorem aktywności CYP2C19, głównego izoenzymu biorącego  udział w jego metabolizmie. W związku z tym metabolizm jednocześnie stosowanych substancji  czynnych, w których przekształcaniu również bierze udział CYP2C19, może być osłabiony,  a ogólnoustrojowa ekspozycja na te substancje zwiększona. Przykładami takich leków są R-warfaryna  i inni antagoniści witaminy K, cylostazol, diazepam i fenytoina. 

Cylostazol 

Omeprazol w dawce 40 mg podawany w ramach badania krzyżowego zdrowym osobom zwiększał wartości Cmax i AUC dla cylostazolu o, odpowiednio, 18% i 26%, a dla jednego z jego czynnych  metabolitów o 29% i 69%. 

Fenytoina 

Zaleca się kontrolowanie stężenia fenytoiny w osoczu podczas pierwszych dwóch tygodni leczenia  omeprazolem. Jeśli zmodyfikowano dawkę fenytoiny, należy kontrolować stężenie leku i znowu  dostosować jego dawkę po zakończeniu leczenia omeprazolem.

6 UK/H/0799/02/IA/053 

Nieznany mechanizm 

Sakwinawir 

Jednoczesne stosowanie omeprazolu i sakwinawiru z rytonawirem powodowało zwiększenie stężenia  sakwinawiru w osoczu do około 70% z zachowaniem dobrej tolerancji leku u pacjentów z zakażeniem  wirusem HIV. 

Takrolimus 

Opisywano zwiększenie stężenia takrolimusu w surowicy stosowanego jednocześnie z omeprazolem. Podczas skojarzonego stosowania należy zwiększyć kontrolę stężenia takrolimusu oraz czynności  nerek (klirens kreatyniny) i w razie konieczności dostosować dawkę takrolimusu. 

Wpływ innych substancji czynnych na farmakokinetykę omeprazolu 

Inhibitory CYP2C19 i (lub) CYP3A4 

Omeprazol jest metabolizowany przy udziale izoenzymów CYP2C19 i CYP3A4, dlatego substancje  czynne, które hamują ich aktywność (takie jak klarytromycyna i worykonazol), mogą zwiększyć  stężenie omeprazolu w surowicy w wyniku zmniejszenia jego metabolizmu. Jednoczesne podanie  worykonazolu powodowało ponaddwukrotne zwiększenie ekspozycji na omeprazol. Ze względu na  dobrą tolerancję dużych dawek omeprazolu, modyfikacja jego dawki nie jest na ogół konieczna.  Dostosowanie dawki należy jednak rozważyć u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby  oraz wtedy, gdy wskazane jest długotrwałe leczenie. 

Leki indukujące aktywność CYP2C19 i (lub) CYP3A4 

Substancje czynne, które indukują aktywność izoenzymu CYP2C19 lub CYP3A4, lub obu (takie jak  ryfampicyna i ziele dziurawca) mogą powodować zmniejszenie stężenia omeprazolu w surowicy przez  zwiększenie szybkości jego metabolizmu. 

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację 

Wyniki trzech prospektywnych badań epidemiologicznych (ponad 1000 kobiet narażonych na  działanie leku w czasie ciąży) nie wskazują na niekorzystny wpływ omeprazolu na przebieg ciąży lub  zdrowie płodu i noworodka. Omeprazol można stosować w okresie ciąży. 

Omeprazol przenika do mleka kobiecego, ale wpływ leku stosowanego w dawkach leczniczych na  dziecko jest mało prawdopodobny.  

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn 

Wpływ produktu Ortanol 20 Plus na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn jest  mało prawdopodobny.  

Możliwe jest wystąpienie niepożądanych reakcji na lek, takich jak zawroty głowy oraz zaburzenia  widzenia (patrz punkt 4.8). W razie ich wystąpienia pacjent nie powinien prowadzić pojazdów ani  obsługiwać maszyn. 

4.8 Działania niepożądane 

Najczęściej występującymi działaniami niepożądanymi (u 1-10% pacjentów) są bóle głowy, bóle  brzucha, zaparcie, biegunka, wzdęcie, nudności i (lub) wymioty. 

W badaniach klinicznych i w okresie po wprowadzeniu omeprazolu do obrotu rozpoznano lub  podejrzewano następujące działania niepożądane. Nie stwierdzono zależności żadnego z nich  z zastosowaną dawką. Wymienione niżej działania niepożądane zostały przedstawione zgodnie  z częstością i klasyfikacją układów i narządów (ang. SOC - System Organ Class). Częstość określono  zgodnie z następującą konwencją: bardzo często (≥1/10); często (≥1/100 do <1/10); niezbyt często 

7 UK/H/0799/02/IA/053 

(≥1/1000 do <1/100); rzadko (≥1/10 000 do <1/1000); bardzo rzadko (<1/10 000), częstość nieznana  (nie może być określona na podstawie dostępnych danych). 

SOC/częstość 
Działanie niepożądane
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Rzadko 
Leukopenia, małopłytkowość
Bardzo rzadko 
Agranulocytoza, pancytopenia
Zaburzenia immunologiczne
Rzadko 
Reakcje nadwrażliwości, np. gorączka, obrzęk naczynioruchowy i reakcja  anafilaktyczna/wstrząs 
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Rzadko 
Hiponatremia
Bardzo rzadko 
Hipomagnezemia 
Zaburzenia psychiczne
Niezbyt często 
Bezsenność
Rzadko 
Pobudzenie, splątanie, depresja
Bardzo rzadko 
Agresja, omamy
Zaburzenia układu nerwowego
Często 
Bóle głowy
Niezbyt często 
Zawroty głowy, parestezje, senność
Rzadko 
Zaburzenia smaku
Zaburzenia oka
Rzadko 
Niewyraźne widzenie
Zaburzenia ucha i błędnika
Niezbyt często 
Zawroty głowy pochodzenia błędnikowego
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia 
Rzadko 
Skurcz oskrzeli
Zaburzenia żołądka i jelit
Często 
Ból brzucha, zaparcie, biegunka, wzdęcie, nudności i (lub) wymioty
Rzadko 
Suchość w jamie ustnej, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, drożdżyca  przewodu pokarmowego
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
Niezbyt często 
Zwiększona aktywność enzymów wątrobowych
Rzadko 
Zapalenie wątroby z żółtaczką lub bez żółtaczki
Bardzo rzadko 
Niewydolność wątroby, encefalopatia u pacjentów chorobą wątroby 
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Niezbyt często 
Zapalenie skóry, świąd, wysypka, pokrzywka
Rzadko 
Łysienie, nadwrażliwość na światło
Bardzo rzadko 
Rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze  oddzielanie się naskórka
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
Rzadko 
Ból stawów, ból mięśni
Bardzo rzadko 
Osłabienie mięśni
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Rzadko 
Śródmiąższowe zapalenie nerek
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
Bardzo rzadko 
Ginekomastia
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania 
Niezbyt często 
Złe samopoczucie, obrzęki obwodowe
Rzadko 
Nasilone pocenie się

Dzieci i młodzież 

Bezpieczeństwo stosowania omeprazolu oceniano u 310 dzieci w wieku od 0 do 16 lat z chorobą  związaną z nadmiernym wydzielaniem kwasu solnego. Istnieją ograniczone dane dotyczące  bezpieczeństwa długotrwałego (do 749 dni) stosowania omeprazolu w terapii podtrzymującej 

8 UK/H/0799/02/IA/053 

w ramach badania klinicznego z udziałem 46 dzieci z ciężkim nadżerkowym zapaleniem przełyku.  Profil działań niepożądanych był zasadniczo taki sam, jak obserwowany u dorosłych w trakcie  zarówno krótkotrwałego, jak i długotrwałego leczenia. Brak długoterminowych danych dotyczących  wpływu leczenia omeprazolem na pokwitanie i wzrastanie. 

4.9 Przedawkowanie 

Dostępna jest ograniczona informacja na temat skutków przedawkowania omeprazolu u ludzi.  W literaturze opisano zażycie dawek do 560 mg i istnieją sporadyczne doniesienia o przyjęciu  pojedynczych dawek do 2400 mg omeprazolu (120 razy większych niż dawki zwykle zalecane  w praktyce klinicznej). Opisywano występowanie nudności, wymiotów, zawrotów głowy, bólu  brzucha, biegunki i bólu głowy, a także apatii, depresji i splątania w pojedynczych przypadkach. 

Objawy opisywane w związku z przedawkowaniem omeprazolu były przemijające i bez ciężkich  skutków. Zwiększenie dawki nie powodowało zmiany szybkości eliminacji (kinetyka  pierwszorzędowa). W razie konieczności należy zastosować leczenie objawowe. 

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE 

5.1 Właściwości farmakodynamiczne 

Grupa farmakoterapeutyczna: inhibitory pompy protonowej. Kod ATC: A02BC01 

Mechanizm działania 

Omeprazol, mieszanina racemiczna dwóch enancjomerów, zmniejsza wydzielanie kwasu solnego  w żołądku za pośrednictwem wysoce ukierunkowanego mechanizmu działania. Omeprazol jest  specyficznym inhibitorem pompy protonowej w komórkach okładzinowych żołądka.  Działanie leku jest szybkie i zapewnia kontrolę objawów poprzez odwracalne hamowanie wydzielania  kwasu żołądkowego podczas podawania jeden raz na dobę. 

Omeprazol jest słabą zasadą, przekształcaną do czynnej postaci w silnie kwaśnym środowisku kanalików  wydzielniczych komórek okładzinowych, gdzie hamuje aktywność pompy protonowej, enzymu  H+/K+-ATP-azy. Wpływ na końcowy etap wytwarzania kwasu solnego w żołądku jest zależny od dawki  i zapewnia bardzo skuteczne hamowanie wydzielania zarówno podstawowego, jak i stymulowanego  (niezależnie od bodźca).  

Działania farmakodynamiczne 

Wszystkie obserwowane działania farmakodynamiczne można wytłumaczyć wpływem omeprazolu na  wydzielanie kwasu solnego. 

Wpływ na wydzielanie kwasu w żołądku 

Podawanie doustne omeprazolu raz na dobę zapewnia szybkie i trwałe hamowanie wydzielania kwasu  solnego w żołądku przez całą dobę, a maksymalne działanie uzyskuje się w ciągu 4 dni leczenia. Po  tym czasie stosowania omeprazolu w dawce 20 mg średnia dobowa kwaśność soku żołądkowego  zmniejsza się u pacjentów z chorobą wrzodową dwunastnicy o co najmniej 80%. Średnie zmniejszenie  maksymalnego wydzielania kwasu solnego po stymulacji pentagastryną wynosi około 70% po  24 godzinach od podania omeprazolu. 

Doustne podawanie omeprazolu w dawce 20 mg pacjentom z chorobą wrzodową dwunastnicy  zapewnia utrzymanie pH w żołądku o wartości ≥3 przez średnio 17 godzin w ciągu doby. 

W następstwie zmniejszonego wydzielania kwasu solnego i zmniejszonej kwaśności soku  żołądkowego omeprazol zmniejsza/normalizuje w sposób zależny od dawki ekspozycję przełyku na  wpływ kwaśnej treści żołądkowej u pacjentów z chorobą refluksową przełyku. Stopień zahamowania wydzielania kwasu solnego jest związany z powierzchnią pola pod krzywą  zależności stężenia omeprazolu w osoczu od czasu (AUC), a nie ze stężeniem leku w osoczu w danym 

9 UK/H/0799/02/IA/053 

czasie. 

Podczas leczenia omeprazolem nie obserwowano tachyfilaksji. 

Działanie na H. pylori 

Zakażenie Helicobacter pylori wiąże się z rozwojem choroby wrzodowej, w tym choroby wrzodowej  dwunastnicy i żołądka. Zakażenie to jest głównym czynnikiem rozwoju zapalenia błony śluzowej  żołądka, a H. pylori wraz z kwasem solnym wytwarzanym w żołądku stanowią główne czynniki  rozwoju choroby wrzodowej. Zakażenie Helicobacter pylori jest również głównym czynnikiem  rozwoju zanikowego nieżytu błony śluzowej żołądka, związanego ze zwiększonym ryzykiem raka  żołądka. 

W przypadku wrzodów trawiennych eradykacja H. pylori omeprazolem i lekami przeciwbakteryjnymi  zapewnia w dużym stopniu wyleczenie i długotrwałą remisję. 

Badania wykazały, że leczenie dwoma lekami jest mniej skuteczne niż terapia z zastosowaniem trzech  leków. Jej zastosowanie należy jednak wziąć pod uwagę, jeśli rozpoznana nadwrażliwość wyklucza  zastosowanie jakiegokolwiek leczenia skojarzonego trzema lekami.  

Inne działania związane z hamowaniem wydzielania kwasu 

Podczas długotrwałego leczenia omeprazolem zwiększa się nieco częstość występowania torbieli  gruczołowych żołądka. Ich powstanie jest fizjologicznym następstwem znacznego zahamowania  wydzielania kwasu solnego w żołądku. Mają one charakter łagodny i prawdopodobnie ustępują  samoistnie. 

Zmniejszona kwaśność soku żołądkowego z dowolnej przyczyny (w tym w wyniku działania  inhibitorów pompy protonowej) zwiększa ilość w żołądku bakterii obecnych w warunkach  fizjologicznych w przewodzie pokarmowym. Stosowanie leków zmniejszających wydzielanie kwasu  może nieznacznie zwiększać ryzyko zakażeń przewodu pokarmowego takimi bakteriami, jak  Salmonella i Campylobacter. 

Zastosowanie u dzieci i młodzieży 

W niekontrolowanym badaniu u dzieci (w wieku od 1 roku do 16 lat) z ciężkim refluksowym  zapaleniem przełyku omeprazol w dawkach od 0,7 do 1,4 mg/kg mc. zmniejszał stan zapalny przełyku  u 90% badanych i znacząco zmniejszał objawy refluksu. W badaniu z pojedynczą ślepą próbą dzieci  w wieku od 0 do 24 miesięcy z klinicznie rozpoznaną chorobą refluksową przełyku (GERD)  otrzymywały omeprazol w dawkach 0,5, 1,0 lub 1,5 mg/kg mc. Po 8 tygodniach leczenia częstość  epizodów wymiotów i (lub) regurgitacji zmniejszyła się o połowę, niezależnie od podanej dawki. 

Eradykacja Helicobacter pylori u dzieci 

Randomizowane badanie kliniczne z podwójnie ślepą próbą (badanie Héliot) wykazało  bezpieczeństwo stosowania i skuteczność omeprazolu w skojarzeniu z dwoma antybiotykami  (amoksycyliną i klarytromycyną) w leczeniu zakażenia Helicobacter pylori u dzieci w wieku co  najmniej 4 lat z zapaleniem błony śluzowej żołądka. Eradykację H. pylori uzyskano u 74,2%  pacjentów (23/31) otrzymujących omeprazol z amoksycyliną i klarytromycyną w porównaniu z 9,4%  pacjentów (3/32), którzy otrzymywali amoksycylinę z klarytromycyną. Nie wykazano klinicznej  korzyści w odniesieniu do objawów niestrawności. Badanie to nie dostarcza żadnych informacji  dotyczących stosowania leku u dzieci w wieku poniżej 4 lat.  

5.2 Właściwości farmakokinetyczne 

Wchłanianie 

Omeprazol i jego sól magnezowa nie są trwałe w środowisku kwaśnym, dlatego podawane są doustnie  w postaci powlekanych granulek dojelitowych zamkniętych w kapsułkach lub tabletkach. Omeprazol  wchłaniany jest szybko; maksymalne stężenia w osoczu występuje po około 1-2 godzin od podania.  Wchłanianie omeprazolu zachodzi w jelicie cienkim, zwykle w ciągu 3 do 6 godzin. Jednoczesne  spożycie pokarmu nie wpływa na biodostępność leku. Biodostępność omeprazolu po doustnym 

10 UK/H/0799/02/IA/053 

podaniu pojedynczej dawki wynosi około 40%. Podawanie wielokrotne raz na dobę zwiększa  biodostępność do około 60%. 

Dystrybucja 

Pozorna objętość dystrybucji u zdrowych osób wynosi około 0,3 l/kg mc. Omeprazol wiąże się  z białkami osocza w 97%. 

Metabolizm 

Omeprazol jest całkowicie metabolizowany przez układ cytochromu P450 (CYP). Zasadnicza część  jego metabolizmu zależy od polimorficznej postaci izoenzymu CYP2C19, odpowiedzialnego za  powstanie głównego metabolitu w osoczu - hydroksyomeprazolu. Pozostały metabolizm zależy od  innego specyficznego izoenzymu, CYP3A4, odpowiedzialnego za powstanie sulfonu omeprazolu. Na  skutek silnego powinowactwa omeprazolu do izoenzymu CYP2C19 istnieje możliwość  kompetycyjnego hamowania i metabolicznej interakcji lekowej między omeprazolem a innymi  substratami izoenzymu CYP2C19. Jednak ze względu na małe powinowactwo do CYP3A4 omeprazol  nie ma zdolności hamowania metabolizmu innych substratów tego izoenzymu. Ponadto omeprazol nie  hamuje aktywność głównych enzymów układu CYP. 

Około 3% populacji kaukaskiej i 15-20% populacji azjatyckiej nie posiada czynnego enzymu  CYP2C19 i są to tzw. osoby słabo metabolizujące. U takich osób metabolizm omeprazolu  katalizowany jest prawdopodobnie przez izoenzym CYP3A4. Po wielokrotnym podawaniu  omeprazolu w dawce 20 mg raz na dobę średnia wartość AUC u osób słabo metabolizujących była  5 do 10 razy większa niż u osób z czynnym izoenzymem CYP2C19 (osób intensywnie  metabolizujących). Średnie maksymalne stężenie w osoczu było również większe 3 do 5 razy.  Stwierdzenia te nie mają znaczenia dla dawkowania omeprazolu. 

Wydalanie 

Okres półtrwania omeprazolu w osoczu w fazie eliminacji jest zwykle krótszy niż 1 godzina zarówno  po doustnym podaniu jednorazowym, jak i wielokrotnym podawaniu raz na dobę. Omeprazol  dawkowany raz na dobę jest całkowicie wydalany z osocza między podaniem kolejnych dawek bez  tendencji do kumulacji. Prawie 80% podanej dawki doustnej wydalane jest w postaci metabolitów  w moczu, a pozostała część (pochodząca głównie z wydzielania żółciowego) z kałem. 

Wartość AUC dla omeprazolu zwiększa się w sposób zależny od dawki podczas wielokrotnego  podawania, a zależność ta nie ma charakteru liniowego. Zależność od czasu i dawki spowodowana jest  zmniejszeniem metabolizmu pierwszego przejścia i klirensem ogólnoustrojowym, prawdopodobnie na  skutek hamowania aktywności izoenzymu CYP2C19 przez omeprazol i (lub) jego metabolity  (np. sulfon). Nie stwierdzono żadnego wpływu metabolitów na wydzielanie kwasu solnego w żołądku. 

Szczególne grupy pacjentów 

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby 

Metabolizm omeprazolu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby jest osłabiony, co powoduje  zwiększenie wartości AUC. Nie stwierdzono kumulacji omeprazolu podczas podawania raz na dobę.  

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek 

Farmakokinetyka omeprazolu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, w tym biodostępność  i szybkość eliminacji, nie zmienia się. 

Osoby w podeszłym wieku 

U osób w podeszłym wieku (75-79 lat) metabolizm omeprazolu jest nieco osłabiony.  

Dzieci i młodzież 

Podczas leczenia omeprazolem w zaleconych dawkach dzieci w wieku powyżej 1 roku uzyskiwano  zbliżone stężenia leku w osoczu, co u osób dorosłych. U dzieci w wieku poniżej 6 miesięcy klirens  omeprazolu jest mały ze względu na niewielką zdolność do metabolizowania leku.

11 UK/H/0799/02/IA/053 

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie  

W trwających całe życie badaniach u szczurów, którym podawano omeprazol stwierdzono hiperplazję  i cechy zrakowacenia komórek srebrochłonnych (ECL) w żołądku. Zmiany te są wynikiem  utrzymującej się hipergastrynemii wtórnej do zahamowania wydzielania kwasu solnego. Podobne  działania obserwowano po leczeniu antagonistami receptora H2, inhibitorami pompy protonowej i po  częściowym wycięciu dna żołądka. Wynika z tego, że opisywane zmiany w komórkach ECL żołądka  nie są zależne od stosowania konkretnego leku. 

6. DANE FARMACEUTYCZNE 

6.1 Wykaz substancji pomocniczych 

Hydroksypropyloceluloza o niskim stopniu podstawienia 

Celuloza mikrokrystaliczna  

Laktoza bezwodna 

Powidon K 25 

Polisorbat 80 

Talk 

Magnezu tlenek 

Kwasu metakrylowego kopolimer (1:1), dyspersja wodna 30%  

Trietylu cytrtynian 

Magnezu stearynian 

Otoczka kapsułki: 

Korpus i wieczko: 

Żelatyna 

Tytanu dwutlenek (E171) 

Tusz:  

Szelak 

Glikol propylenowy 

Amonowy wodorotlenek  

Żelaza tlenek czarny (E172) 

lub 

Szelak  

Żelaza tlenek czarny (E172) 

Glikol propylenowy  

Amonowy wodorotlenek stężony  

Potasu wodorotlenek 

6.2 Niezgodności farmaceutyczne 

Nie dotyczy. 

6.3 Okres ważności 

2 lata  

Okres ważności pojemnika z HDPE po otwarciu: 3 miesiące  

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania 

Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C.  

Blister: Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed światłem i wilgocią. 

12 UK/H/0799/02/IA/053 

Pojemnik: Przechowywać butelkę szczelnie zamkniętą.  

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania 

Ortanol 20 Plus 

Blistry z folii Aluminium/Aluminium w tekturowym pudełku, zawierające 7, 14, 15, 28, 30, 56, 56×1  i 98 kapsułek. 

Biały pojemnik HDPE z zabezpieczoną przed otwarciem zakrętką PP i umieszczonym w środku środkiem pochłaniającym wilgoć, w tekturowym pudełku, zawierający 7, 14, 15, 28, 30, 49, 50, 100 i  168 kapsułek lub pudełko zawierające 2 pojemniki po 28, 30, 49, 50 i 168 kapsułek.  

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie. 

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania produktu leczniczego Bez szczególnych wymagań.  

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE  DO OBROTU 

Sandoz GmbH 

Biochemiestrasse 10 

A-6250 Kundl, Austria 

8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU 

Pozwolenie nr 12294 

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO  OBROTU/DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA 

12.07.2006 

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU  CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO 

2012-12-21

13 UK/H/0799/02/IA/053