CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Rawel SR, 1,5 mg, tabletki o przedłużonym uwalnianiu
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Każda tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 1,5 mg indapamidu (indapamidum).
Substancja pomocnicza o znanym działaniu:
Każda tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 92,7 mg laktozy (w postaci laktozy jednowodnej).
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Tabletka o przedłużonym uwalnianiu.
Białe, okrągłe, lekko dwuwypukłe tabletki.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Produkt leczniczy Rawel SR jest wskazany w nadciśnieniu tętniczym samoistnym u dorosłych.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie
Jedną tabletkę na dobę, najlepiej rano, połknąć w całości popijając wodą. Tabletki nie należny żuć.
W większych dawkach indapamid nie wykazuje silniejszego działania przeciwnadciśnieniowego,
natomiast występuje nasilone działanie saluretyczne.
Szczególne grupy pacjentów
Zaburzenia czynności nerek (patrz punkty 4.3 i 4.4):
W przypadku ciężkiej niewydolności nerek (klirens kreatyniny poniżej 30 ml/min) stosowanie
produktu leczniczego Rawel SR jest przeciwwskazane.
Tiazydy i tiazydopodobne leki moczopędne są w pełni skuteczne, gdy czynność nerek jest prawidłowa
lub zaburzona jedynie w niewielkim stopniu.
Zaburzenia czynności wątroby (patrz punkty 4.3 i 4.4)
W przypadku ciężkiej niewydolności wątroby stosowanie produktu leczniczego Rawel SR jest
przeciwwskazane.
Pacjenci w podeszłym wieku (patrz punkt 4.4):
U osób w podeszłym wieku, przy ocenie czynności nerek na podstawie stężenia kreatyniny w osoczu
należy uwzględnić wiek, masę ciała i płeć. U pacjentów w podeszłym wieku można stosować produkt
leczniczy Rawel SR, kiedy czynność nerek jest prawidłowa lub zaburzona jedynie w niewielkim
stopniu.
Dzieci i młodzież
Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności indapamidu u dzieci oraz młodzieży. Brak
dostępnych danych.
Sposób podawania
Podanie doustne.
4.3 Przeciwwskazania
- nadwrażliwości na substancje czynną, inne sulfonamidy lub na którąkolwiek z substancji
pomocniczych wymienionych w punkcie 6.1,
- ciężka niewydolność nerek
- encefalopatia wątrobowa lub ciężkie zaburzenia czynności wątroby
- hipokaliemia
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Specjalne ostrzeżenia
W przypadku zaburzenia czynności wątroby, tiazydopodobne leki moczopędne mogą powodować
encefalopatię wątrobową, zwłaszcza w przypadku zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej. W
takim przypadku, należy natychmiast przerwać podawanie leku moczopędnego.
Nadwrażliwość na światło
Odnotowano przypadki reakcji nadwrażliwości na światło w przypadku stosowania tiazydów i
tiazydopodobnych leków moczopędnych (patrz punkt 4.8). Jeśli reakcje te pojawią się w trakcie
leczenia, zaleca się jego przerwanie. W przypadku konieczności ponownego stosowania leku
moczopędnego, zaleca się ochronę powierzchni skóry narażonej na działanie słońca lub sztucznego
promieniowania UVA.
Laktoza
Pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem
złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego leku.
Środki ostrożności dotyczące stosowania
Równowaga wodno-elektrolitowa
Stężenie sodu w osoczu
Przed rozpoczęciem leczenia należy oznaczyć stężenie sodu, a następnie regularnie je kontrolować.
Zmniejszenie stężenia sodu w osoczu może początkowo nie dawać żadnych objawów, dlatego
konieczna jest jego regularna kontrola częstsza u osób w podeszłym wieku i u pacjentów z marskością
wątroby (patrz punkty 4.8 i 4.9). Leki moczopędne mogą powodować niedobór sodu we krwi, co
może mieć bardzo poważne następstwa. Hiponatremia z hipowolemią mogą prowadzić do
odwodnienia i niedociśnienia ortostatycznego. Z powodu współistniejącej utraty jonów chlorkowych
może wystąpić wtórna wyrównawcza zasadowica metaboliczna: częstość i nasilenie tego działania jest
niewielka.
Stężenie potasu w osoczu
Utrata potasu z hipokaliemią stanowi poważne ryzyko związane ze stosowaniem tiazydów i leków
moczopędnych o działaniu podobnym do tiazydów. Należy zapobiegać wystąpieniu hipokaliemii
(<3,4 mmol/l) szczególnie u pacjentów, u których ryzyko jej wystąpienia jest większe np.: u osób w
podeszłym wieku, niedożywionych i (lub) leczonych wieloma lekami, u pacjentów z marskością
wątroby z obrzękami i wodobrzuszem, z chorobą naczyń wieńcowych i niewydolnością serca. W
takiej sytuacji hipokaliemia zwiększa kardiotoksyczność preparatów naparstnicy oraz ryzyko zaburzeń
rytmu serca.
Do grupy ryzyka należą także osoby z wydłużonym odstępem QT, bez względu na to, czy jest to
zaburzenie wrodzone czy jatrogenne. Hipokaliemia, jak również bradykardia jest czynnikiem
predysponującym do wystąpienia ciężkich zaburzeń rytmu serca, w szczególności potencjalnie
śmiertelnego częstoskurczu typu torsades de pointes.
Częstsze oznaczanie stężenia potasu w osoczu jest konieczne we wszystkich opisanych powyżej
sytuacjach. Pierwsze oznaczenie stężenia potasu w osoczu należy wykonać w pierwszym tygodniu
leczenia. W przypadku stwierdzenia hipokaliemii należy wyrównać niedobór potasu. Hipokaliemia
występująca w powiązaniu z małym stężeniem magnezu w surowicy może powodować oporność na
leczenie, chyba że stężenie magnezu w surowicy zostanie skorygowane.
Stężenie magnezu
Wykazano, że leki moczopędne z grupy tiazydów i ich analogi, w tym indapamid, zwiększają
wydalanie magnezu z moczem, co może powodować hipomagnezemię (patrz punkty 4.5 i 4.8).
Stężenie wapnia w osoczu
Tiazydy i tiazydopodobne leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia i powodować
niewielkie i przemijające zwiększenie stężenia wapnia w osoczu. Znaczna hiperkalcemia może być
skutkiem nierozpoznanej nadczynności przytarczyc. Leczenie powyższymi lekami należy przerwać
przed badaniami oceniającymi czynność przytarczyc.
Stężenie glukozy we krwi
Należy kontrolować stężenie glukozy we krwi u pacjentów chorych na cukrzycę szczególnie, gdy
występuje u nich hipokaliemia.
Kwas moczowy
U pacjentów z hiperurykemią może być zwiększona skłonność do napadów dny moczanowej.
Czynność nerek i leki moczopędne
Tiazydy i tiazydopodobne leki moczopędne są w pełni skuteczne u pacjentów z prawidłową lub tylko
w niewielkim stopniu zaburzoną czynnością nerek (stężenie kreatyniny w osoczu poniżej poziomu 25
mg/l, tj. 220 µmol/l u osób dorosłych). U osób w podeszłym wieku podczas oceny czynności nerek na
podstawie stężenia kreatyniny w osoczu, należy wziąć pod uwagę wiek, płeć oraz masę ciała.
Hipowolemia, wtórna do utraty wody i sodu spowodowana lekiem moczopędnym, na początku
leczenia powoduje zmniejszenie przesączania kłębuszkowego. Może to prowadzić do zwiększenia
stężenia mocznika we krwi oraz kreatyniny w osoczu. Ta przemijająca czynnościowa niewydolność
nerek nie powoduje żadnych następstw u osób z prawidłową czynnością nerek, natomiast może nasilić
już istniejącą niewydolność nerek.
Sportowcy
W przypadku sportowców należy wziąć pod uwagę fakt, że indapamid może powodować dodatni
wynik testu antydopingowego.
Nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką, ostra krótkowzroczność i jaskra
wtórna zamkniętego kąta
Sulfonamidy i leki będące pochodnymi sulfonamidów mogą powodować reakcję idiosynkratyczną
wywołującą nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola
widzenia, przejściową krótkowzroczność i ostrą jaskrę zamkniętego kąta. Objawy obejmują nagłe
zmniejszenie ostrości widzenia lub ból oka, które zwykle występują w ciągu kilku godzin lub tygodni
od rozpoczęcia stosowania leku. Nieleczona ostra jaskra z zamkniętym kątem przesączania może
prowadzić do trwałej utraty widzenia. Leczenie w pierwszej kolejności polega na przerwaniu
stosowania leku, tak szybko, jak to możliwe. Jeśli ciśnienie wewnątrzgałkowe pozostaje
niekontrolowane, należy rozważyć niezwłoczne podjęcie leczenia zachowawczego lub chirurgicznego.
Do czynników ryzyka rozwoju ostrej jaskry z zamkniętym kątem przesączania może należeć uczulenie
na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Połączenia leków, które nie są zalecane
Lit
Stosowanie diety ubogosodowej może prowadzić do zwiększenia stężenia litu w osoczu z objawami
przedawkowania (zmniejszone wydalanie litu z moczem). Jeśli konieczne jest stosowanie leków
moczopędnych, należy dokładnie monitorować stężenie litu w osoczu i odpowiednio dostosować jego
dawki.
Połączenia leków, wymagające ostrożnego stosowania
Leki wywołujące torsades de pointes:
 klasa I a leków przeciwarytmicznych (chinidyna, hydrochinidyna, dizopyramid),
 klasa III leków przeciwarytmicznych (amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid),
 niektóre leki przeciwpsychotyczne: fenotiazyny (chlorpromazyna, cyjamemazyna,
lewomepromazyna, tiorydazyna, trifluperazyna),
 benzamidy (amisulpryd, sulpiryd, sultopryd, tiapryd),
 butyrofenony (droperydol, haloperydol),
 inne leki: beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna iv., halofantryna, mizolastyna,
pentamidyna, sparfloksacyna, terfenadyna, winkamina iv..
Zwiększone ryzyko arytmii komorowych, głównie torsades de pointes (hipokaliemii jest czynnikiem
ryzyka). Hipokaliemii należy zapobiegać lub ją skorygować przed zastosowaniem tych leków. Należy
monitorować stężenia elektrolitów w osoczu i wykonywać badanie EKG. W przypadku hipokaliemii
należy stosować leki, które nie powodują torsades de pointes.
Niesteroidowe leki przeciw zapalne (podawane ogólnie), w tym selektywne inhibitory COX-2, duże
dawki kwasu salicylowego (≥3 g na dobę):
Istnieje możliwość zmniejszenia działania przeciwnadciśnieniowego indapamidu. Istnieje też ryzyko
wystąpienia ostrej niewydolności nerek u pacjentów odwodnionych (zmniejszone przesączanie
kłębuszkowe). Od początku leczenia należy kontrolować czynność nerek oraz dbać o nawodnienie
pacjenta.
Inhibitory konwertazy angiotensyny (inhibitory ACE)
Ryzyko nagłego niedociśnienia tętniczego i (lub) ostrej niewydolności nerek, kiedy leczenie
inhibitorami konwertazy angiotensyny rozpoczynane jest w sytuacji utrzymującego się niedoboru sodu
(szczególnie u pacjentów ze zwężeniem tętnicy nerkowej).
W przypadku nadciśnienia tętniczego, gdy wcześniejsze stosowanie leków moczopędnych mogło
spowodować hiponatremię, należy:
 zarówno odstawić lek moczopędny na 3 dni przed rozpoczęciem stosowania inhibitora ACE, a
następnie, jeżeli to konieczne, powrócić do leczenia lekiem moczopędnym nieoszczędzającym
potasu;
 lub stosować małe początkowe dawki inhibitora ACE i stopniowo zwiększać dawkę.
U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca leczenie należy rozpocząć bardzo małą dawką
inhibitora ACE, jeżeli to możliwe po zmniejszeniu dawki leku moczopędnego nieoszczędzającego
potasu.
We wszystkich przypadkach należy kontrolować czynność nerek (stężenie kreatyniny w osoczu) przez
pierwsze tygodnie leczenia inhibitorem ACE.
Inne leki powodujące hipokaliemię:amfoterycyna B (iv.), gliko- i mineralokortykosteroidy (podawane
ogólnie), tetrakozaktyd, środki przeczyszczające o działaniu pobudzającym perystaltykę.
Zwiększanie ryzyka hipokaliemii (działanie addycyjne). Należy kontrolować oraz korygować w razie
potrzeby stężenie potasu w osoczu. Jest to szczególnie ważne, zwłaszcza podczas równoczesnego
leczenia glikozydami naparstnicy. Należy stosować leki przeczyszczające nie pobudzające
perystaltyki.
Baklofen
Zwiększone działanie przeciwnadciśnieniowe.
Należy nawodnić pacjenta oraz na początku leczenia kontrolować czynność nerek.
Glikozydy naparstnicy
Hipokaliemia i (lub) hipomagnezemia nasila toksyczne działanie glikozydów naparstnicy.
Należy monitorować stężenie potasu i magnezu w osoczu oraz zapis EKG, a w razie konieczności
ponownie rozważyć sposób leczenia.
Jednoczesne stosowanie leków wymagające szczególnej ostrożności
Allopurynol
Jednoczesne leczenie indapamidem może zwiększyć częstość reakcji nadwrażliwości na allopurynol.
Połączenia leków wymagające rozważenia
Leki moczopędne oszczędzające potas (amiloryd, spironolakton, triamteren)
Uzasadnione kojarzenie tych leków, korzystne dla niektórych pacjentów, nie eliminuje ryzyka
hipokaliemii lub hiperkaliemii (zwłaszcza w przypadku osób chorych na cukrzycę lub z
niewydolnością nerek). Należy monitorować stężenie potasu w osoczu i EKG oraz w razie
konieczności zmodyfikować dawkę.
Metformina
Metformina zwiększa ryzyko wystąpienia kwasicy mleczanowej w wyniku czynnościowej
niewydolności nerek związanej ze stosowaniem leków moczopędnych, a zwłaszcza diuretyków
pętlowych. Nie należy stosować metforminy u mężczyzn ze stężeniem kreatyniny większym niż 15
mg/l (135 µmol/l) i u kobiet ze stężeniem kreatyniny większym niż 12 mg/l (110 µmol/l).
Środki kontrastujące zawierające jod
W przypadku odwodnienia spowodowanego lekami moczopędnymi istnieje zwiększone ryzyko
rozwoju ostrej niewydolności nerek, zwłaszcza, jeśli zastosowano duże dawki środka kontrastowego
zawierającego jod. Przed zastosowaniem takiego środka należy odpowiednio nawodnić pacjenta.
Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne i neuroleptyki
Zwiększone działanie przeciwnadciśnieniowe i ryzyko niedociśnienia ortostatycznego (działanie
addytywne).
Wapń (sole wapnia)
Ryzyko hiperkalcemii spowodowane zmniejszonym wydalaniem wapnia z moczem.
Cyklosporyna, takrolimus
Ryzyko zwiększonego stężenia kreatyniny w osoczu bez zmian stężenia cyklosporyny we krwi nawet,
jeśli nie występuje niedobór wody i (lub) sodu.
Kortykosteroidy, tetrakozaktyd (podawane ogólnie)
Zmniejszone działanie przeciwnadciśnieniowe (zatrzymanie płynów i (lub) sodu w wyniku działania
kortykosteroidów).
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża
Brak danych lub istnieją ograniczone dane (dotyczące mniej niż 300 ciąż) odnośnie stosowania
indapamidu u kobiet w ciąży. Przedłużone narażenie na lek tiazydowy podczas trzeciego trymestru
ciąży może zmniejszyć objętość osocza u matki, jak również przepływ maciczno-łożyskowy krwi, co
może powodować niedokrwienie łożyska i płodu oraz opóźnienie wzrostu.
Badania na zwierzętach nie wskazują na bezpośredni lub pośredni szkodliwy wpływ w odniesieniu do
toksycznego wpływu na rozród (patrz punkt 5.3).
W celu zachowania ostrożności zaleca się unikanie stosowania indapamidu podczas ciąży.
Karmienie piersią
Istnieją niewystarczające dane dotyczące przenikania indapamidu/metabolitów do mleka kobiecego.
Może wystąpić nadwrażliwość na pochodne sulfonamidów i hipokaliemia. Nie można wykluczyć
ryzyka dla noworodków lub niemowląt.
Indapamid jest podobny do tiazydowych leków moczopędnych, których stosowanie podczas
karmienia piersią było powiązane ze zmniejszeniem, a nawet zahamowaniem wydzielania mleka.
Nie należy stosować indapamidu podczas karmienia piersią.
Płodność
Badania toksycznego działania na rozrodczość nie wykazały wpływu na płodność samic i samców
szczurów (patrz punkt 5.3). Nie należy spodziewać się wpływu na płodność u ludzi.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń
mechanicznych w ruchu
Indapamid nie ma wpływu na szybkość reakcji, jednakże w niektórych przypadkach mogą wystąpić
różne objawy związane ze zmniejszeniem ciśnienia krwi, zwłaszcza na początku leczenia lub, gdy
zastosowano dodatkowo inny lek przeciwnadciśnieniowy.. W wyniku tego zdolność prowadzenia
pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu może być zaburzona.
4.8 Działania niepożądane
Podsumowanie profilu bezpieczeństwa
Najczęściej zgłaszane działania niepożądane to: reakcje nadwrażliwości, głównie dotyczące skóry, u
pacjentów predysponowanych do alergii i reakcji astmatycznych, oraz wysypki grudkowo-plamkowe.
Większość działań niepożądanych dotyczących parametrów klinicznych i diagnostycznych jest
zależna od dawki.
Wykaz działań niepożądanych przedstawiono w postaci tabeli
Podczas leczenia indapamidem obserwowano następujące działania niepożądane, których częstość
określono w następujący sposób:
Bardzo często (>1/10)
Często (1/100 do < 1/10)
Niezbyt często (1/1 000 do <1/100)
Rzadko (1/10 000 do <1/1 000)
Bardzo rzadko (<1/10 000)
Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Klasyfikacja układów
i narządów MedDRA Działanie niepożądane Częstość
występowania
Zaburzenia krwi i
układu chłonnego
Agranulocytoza Bardzo rzadko
Niedokrwistość aplastyczna Bardzo rzadko
Niedokrwistość hemolityczna. Bardzo rzadko
Leukopenia Bardzo rzadko
małopłytkowość Bardzo rzadko
Zaburzenia
metabolizmu i
odżywiania
Hiperkalcemia Bardzo rzadko
Hipokaliemia (patrz punkt 4.4) Często
Hiponatremia (patrz punkt 4.4) Niezbyt często
Hipochloremia Rzadko
Hipomagnezemia Rzadko
Zaburzenia układu
nerwowego
Zawroty głowy Rzadko
Zmęczenie Rzadko
Ból głowy Rzadko
Parestezje Rzadko
Omdlenie Nieznana
Zaburzenia oka
Krótkowzroczność Nieznana
Niewyraźne widzenie Nieznana
Zaburzenia widzenia Nieznana
Jaskra ostra zamkniętego kąta Nieznana
Nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką
a twardówką
Nieznana
Zaburzenia serca
Arytmia Bardzo rzadko
Zaburzenia torsades de pointes (potencjalnie
śmiertelne) (patrz punkty 4.4 i 4.5) Nieznana
Zaburzenia
naczyniowe Niedociśnienie tętnicze Bardzo rzadko
Zaburzenia żołądka i
jelit
Wymioty Niezbyt często
Nudności Rzadko
Zaparcia Rzadko
Suchość błony śluzowej w jamie ustnej Rzadko
Zapalenie trzustki Bardzo rzadko
Zaburzenia wątroby i
dróg żółciowych
Zaburzenia czynności wątroby Bardzo rzadko
możliwość rozwoju encefalopatii wątrobowej w
przebiegu niewydolności wątroby (patrz punkty 4.3 i
4.4)
Nieznana
Zapalenie wątroby Nieznana
Zaburzenia skóry i
tkanki podskórnej
Reakcje nadwrażliwości Często
Wysypka plamisto-grudkowa Często
Plamica Niezbyt często
Obrzęk naczynioruchowy Bardzo rzadko
Pokrzywka Bardzo rzadko
Martwica toksyczno-rozpływna naskórka Bardzo rzadko
Zespół Stevensa-Johnsona Bardzo rzadko
Możliwość zaostrzenia przebiegu wcześniej
występującego tocznia rumieniowatego układowego o
ostrym przebiegu
Nieznana
Reakcje nadwrażliwości na światło (patrz punkt 4.4) Nieznana
Zaburzenia nerek i
układu moczowego Niewydolność nerek Bardzo rzadko
Zaburzenia układu
rozrodczego i piersi Zaburzenie erekcji Niezbyt często
Badania
diagnostyczne
Wydłużenie odstępu QT w elektrokardiogramie (patrz
punkty 4.4 i 4.5)
Nieznana
Zwiększenie stężenia glukozy we krwi (patrz punkt 4.4) Nieznana
Zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi (patrz
punkt 4.4)
Nieznana
Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych. Nieznana
Opis wybranych działań niepożądanych
Podczas II i III fazy badań porównujących stosowanie indapamidu w dawce 1,5 mg i 2,5 mg,
analiza stężenia potasu w osoczu wykazała wpływ indapamidu zależny od dawki:
- indapamid w dawce 1,5 mg: stężenie potasu w osoczu <3,4 mm/l obserwowano u 10%
pacjentów i <3,2 mmol/l u 4% pacjentów po 4 do 6 tygodniach leczenia. Po 12
tygodniach leczenia średnie zmniejszenie stężenia potasu w osoczu wynosiło 0,23 mmol/l.
- indapamid w dawce 2,5 mg: stężenie potasu w osoczu <3,4 mmol/l) obserwowano u 25%
pacjentów i <3,2 mmol/l u 10% pacjentów po 4 do 6 tygodniach leczenia. Po 12
tygodniach leczenia średnie zmniejszenie stężenia potasu w osoczu wynosiło 0,41 mmol/l.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań
niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania
produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać
wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa
tel.: + 48 22 49-21-301
fax: +48 22 49-21-309
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
Objawy
Nie stwierdzono toksyczności indapamidu w dawkach do 40 mg, czyli ok. 27-krotnie większych niż
dawka terapeutyczna. Objawy ostrego zatrucia indapamidem mają postać przede wszystkim zaburzeń
wodno-elektrolitowych (hiponatremia, hipokaliemia). Mogą wystąpić nudności, wymioty,
niedociśnienie tętnicze, kurcze mięśni, zawroty głowy, senność, dezorientacja, poliuria lub oliguria z
możliwością zaostrzenia do anurii (w wyniku hipowolemii).
Leczenie
Na początku konieczna jest szybka eliminacja połkniętej substancji poprzez płukanie żołądka i (lub)
podanie węgla aktywowanego, następnie zapewnienie prawidłowej równowagi wodno-elektrolitowej
w specjalistycznym ośrodku.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: leki moczopędne, sulfonamidy proste; kod ATC: C03BA11.
Mechanizm działania
Rndapamid jest pochodną sulfonamidową; farmakologicznie, podobny jest do grupy tiazydowych
leków moczopędnych. Indapamid hamuje absorpcję sodu w cewkach nerkowych warstwy korowej.
Działanie farmakodynamiczne
Indapamid jest pochodną sulfonamidową zawierająca pierścień indolowy, o właściwościach
farmakologicznych podobnych do tiazydowych leków moczopędnych, działających poprzez
hamowanie wchłaniania zwrotnego sodu w części korowej nerki. Powoduje to zwiększenie wydalania
sodu i chlorków i w mniejszym stopniu potasu i magnezu, zwiększając w ten sposób objętość
wydalanego moczu i wywołując działanie przeciwnadciśnieniowe.
Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo
Badania II i III fazy z wykorzystaniem indapamidu w monoterapii wykazały działanie
przeciwnadciśnieniowe utrzymujące się przez 24 godziny. Działanie to występowało po podaniu
dawek, których działanie moczopędne było umiarkowanie nasilone.
Działanie przeciwnadciśnieniowe indapamidu związane jest ze zwiększeniem podatności tętnic i
zmniejszeniu tętniczkowego i całkowitego obwodowego oporu naczyniowego.
Indapamid zmniejsza przerost lewej komory serca.
Leki moczopędne tiazydowe i o podobnym działaniu wykazują terapeutyczne plateau i powyżej
określonej dawki zwiększa się jedynie częstość występowania działań niepożądanych. Nie należy
zwiększać dawki, jeżeli leczenie jest nieskuteczne.
Podczas krótko-, średnio- i długoterminowego leczenia pacjentów z nadciśnieniem tętniczym
wykazano, że indapamid:
- nie wpływa na metabolizm lipidów: trójglicerydów, cholesterolu LDL i cholesterolu HDL;
- nie wpływa na metabolizm węglowodanów, nawet u pacjentów z cukrzycą i nadciśnieniem
tętniczym.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Produkt leczniczy Rawel SR jest dostarczany w postaci o przedłużonym uwalnianiu dzięki systemowi
macierzy, w której substancja czynna jest utrzymywana we wnętrzu tabletki w rozproszeniu, co
zapewnia powolne uwalnianie indapamidu.
Wchłanianie
Część indapamidu uwalnia się szybko i jest całkowicie wchłaniana w przewodzie pokarmowym.
Pokarm nieznacznie przyspiesza wchłanianie, ale nie wpływa na ilość wchłoniętego leku.
Maksymalne stężenie w surowicy po podaniu pojedynczej dawki występuje po ok. 12 godzinach.
Wielokrotne podawanie dawek zmniejsza różnice w stężeniach występujących w surowicy pomiędzy
dwiema dawkami. Istnieją różnice indywidualne.
Dystrybucja
Wiązanie indapamidu z białkami osocza wynosi 79%. Okres półtrwania w osoczu wynosi od 14 do24
godzin (średnio 18 godzin). Stan stacjonarny jest osiągany po 7 dniach. Wielokrotne podawanie
dawek nie powoduje jego kumulacji.
Metabolizm
Indapamid jest wydalany głównie z moczem (70% dawki) oraz z kałem (22%) w postaci nieczynnych
metabolitów.
Inne specjalne grupy pacjentów
Parametry farmakokinetyczne pozostają niezmienione u pacjentów z niewydolnością nerek.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Indapamid nie wykazuje działania mutagennego ani rakotwórczego.
Zastosowanie doustne dużych dawek (od 40 do 8000 razy większych od dawki terapeutycznej) u
różnych gatunków zwierząt wykazało nasilenie działania moczopędnego indapamidu. Główne objawy
zatrucia indapamidem podczas badań ostrej toksyczności po podaniu dożylnym lub dootrzewnowym,
np. spowolnienie oddechu i obwodowy rozkurcz naczyń, były związane z właściwościami
farmakologicznymi indapamidu.
Badania toksycznego wpływu na rozród nie wykazały toksycznego wpływu na zarodki ani działania
teratogennego.
Płodność nie była zaburzona ani u samców ani u samic szczurów.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Rdzeń tabletki:
Hypromeloza
Cellaktoza:
- α-laktoza jednowodna
- Celuloza
Krzemionka koloidalna bezwodna
Magnezu stearynian
Otoczka tabletki:
Opadry Y-1-7000:
- Hypromeloza
- Makrogol 400
- Tytanu dwutlenek
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3 Okres ważności
5 lat
6.4 Specjalne środki ostrożności przy przechowywaniu
Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25C.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Blistry (folia PVC/PVDC/Aluminium) zawierające 20 tabletek o przedłużonym uwalnianiu (2 blistry
po 10 tabletek), w pudełku tekturowym.
Blistry (folia PVC/PVDC/Aluminium) zawierające 30 tabletek o przedłużonym uwalnianiu (3 blistry
po 10 tabletek), w pudełku tekturowym.
Blistry (folia PVC/PVDC/Aluminium) zawierające 60 tabletek o przedłużonym uwalnianiu (6 blistrów
po 10 tabletek), w pudełku tekturowym.
Blistry (folia PVC/PVDC/Aluminium) zawierające 90 tabletek o przedłużonym uwalnianiu (9 blistrów
po 10 tabletek), w pudełku tekturowym.
Nie wszystkie rodzaje opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 Szczególne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania leku do stosowania
Brak szczególnych wymagań.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTU
KRKA, d.d., Novo mesto, Šmarješka cesta 6, 8501 Novo mesto, Słowenia
8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Pozwolenie numer: 11937
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO
OBROTU / DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA
21.11.2005/ 18.01.2010
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO
07.01.2022