Venlectine

1
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Venlectine, 37,5 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde
Venlectine, 75 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde
Venlectine, 150 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Każda kapsułka o przedłużonym uwalnianiu, twarda, zawiera 37,5 mg wenlafaksyny (Venlafaxinum)
w postaci chlorowodorku.
Każda kapsułka o przedłużonym uwalnianiu, twarda, zawiera 75 mg wenlafaksyny (Venlafaxinum)
w postaci chlorowodorku.
Każda kapsułka o przedłużonym uwalnianiu, twarda, zawiera 150 mg wenlafaksyny (Venlafaxinum)
w postaci chlorowodorku.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde.
Matowobiałe kapsułki żelatynowe twarde (rozmiar 0) zawierające jedną okrągłą, obustronnie wypukłą
tabletkę.
Matowożółtaworóżowe kapsułki żelatynowe twarde (rozmiar 0) zawierające dwie okrągłe,
obustronnie wypukłe tabletki.
Matowoszkarłatne kapsułki żelatynowe twarde (rozmiar 00) zawierające trzy okrągłe, obustronnie
wypukłe tabletki.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Leczenie epizodów dużej depresji.
Zapobieganie nawrotom epizodów dużej depresji.
Leczenie uogólnionych zaburzeń lękowych.
Leczenie fobii społecznej.
Leczenie lęku napadowego z lub bez towarzyszącej agorafobii.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie
Epizody dużej depresji
Zalecana początkowa dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę.
W przypadku pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, korzystne może być
zwiększanie dawki produktu do dawki maksymalnej, tj. 375 mg na dobę. Dawkę należy zwiększać
stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych. W przypadkach uzasadnionych klinicznie,
wynikających z ciężkości objawów, zwiększenie dawki może odbywać się w krótszych odstępach, ale
nie krótszych, niż 4 dni.
2
Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki,
zwiększanie dawki należy przeprowadzać dopiero po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4).
Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.
Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie
dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta. Długoterminowa terapia
może być również odpowiednia w zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji (ang. MDE,
Major Depressive Epizode). U większości pacjentów dawka zalecana w zapobieganiu nawrotom
epizodów dużej depresji jest taka sama, jak dawka stosowana w leczeniu zaburzeń depresyjnych.
Stosowanie leków przeciwdepresyjnych należy kontynuować przez co najmniej 6 miesięcy od czasu
osiągnięcia remisji.
Uogólnione zaburzenia lękowe
Zalecana początkowa dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę.
W przypadku pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, korzystne może być
zwiększanie dawki produktu aż do dawki maksymalnej tj. 225 mg na dobę. Dawkę należy zwiększać
stopniowo, w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.
Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych, zależnych od wielkości dawki,
zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny stanu klinicznego pacjenta (patrz
punkt 4.4). Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.
Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie
dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.

Fobia społeczna
Zalecana dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę. Nie ma
dowodów, że większe dawki przynoszą dodatkowe korzyści.
Jednakże, w przypadku pacjentów, niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, można
rozważyć zwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej, tj. 225 mg na dobę. Dawkowanie
należy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.
Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki,
zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4).
Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.
Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie
dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.
Lęk napadowy
Zalecane dawkowanie wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 37,5 mg na dobę przez 7 dni.
Następnie dawkę należy zwiększyć do 75 mg na dobę. W przypadku pacjentów niereagujących na
dawkę 75 mg na dobę, korzystne może być zwiększanie dawki produktu aż do dawki maksymalnej tj.
225 mg na dobę. Dawkowanie należy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub
dłuższych.
Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki,
zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny stanu klinicznego pacjenta (patrz
punkt 4.4). Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.
Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie
dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.
3
Pacjenci w podeszłym wieku
Nie ma konieczności modyfikowania dawki wenlafaksyny tylko ze względu na wiek pacjenta.
Jednakże należy zachować szczególną ostrożność podczas leczenia osób w podeszłym wieku (np. ze
względu na możliwe zaburzenia czynności nerek, zmiany wrażliwości oraz powinowactwa
neuroprzekaźników, występujące z wiekiem). Zawsze należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę
i uważnie obserwować pacjenta, jeśli wymagane jest zwiększenie dawki.
Dzieci i młodzież
Wenlafaksyna nie jest zalecana do stosowania u dzieci i młodzieży.
Kontrolowane badania kliniczne u dzieci i młodzieży z epizodami dużej depresji nie wykazały
skuteczności i nie uzasadniają stosowania wenlafaksyny w tej grupie pacjentów (patrz punkt 4.4 i 4.8).
Nie określono skuteczności ani bezpieczeństwa stosowania wenlafaksyny w innych wskazaniach
u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby
U pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć
zmniejszenie dawki zazwyczaj o 50%. Jednakże, ze względu na zmienność osobniczą wartości
klirensu, może być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania.
Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone. Zaleca się
zachowanie ostrożności oraz rozważenie zmniejszenia dawki o więcej niż 50%. Podczas leczenia
pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć potencjalne korzyści
względem ryzyka.
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
Chociaż zmiana dawkowania nie jest konieczna u pacjentów ze współczynnikiem filtracji
kłębuszkowej (ang. GFR, Glomerular Filtration Rate) od 30 do 70 ml/minutę, to jednak zaleca się
zachowanie ostrożności. W przypadku pacjentów wymagających hemodializy oraz u pacjentów z
ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR <30 ml/min) dawkę należy zmniejszyć o 50%. Ze
względu na występującą u tych pacjentów zmienność osobniczą wartości klirensu, może być
konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania.
Objawy odstawienia obserwowane w trakcie przerywania leczenia wenlafaksyną
Należy unikać nagłego odstawiania produktu. W przypadku przerywania terapii wenlafaksyną, zaleca
się stopniowe zmniejszanie dawki przez okres trwający co najmniej od 1 do 2 tygodni,
w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia reakcji odstawienia (patrz punkt 4.4 i 4.8). Jeżeli jednak, po
zmniejszeniu dawki lub po przerwaniu leczenia wystąpią objawy w stopniu nietolerowanym przez
pacjenta, należy rozważyć powrót do wcześniej stosowanej dawki. W późniejszym okresie lekarz
może kontynuować zmniejszanie dawki, ale w sposób bardziej stopniowy.
Sposób podawania
Do stosowania doustnego.
Zaleca się przyjmowanie kapsułek wenlafaksyny codziennie podczas posiłku, mniej więcej o tej samej
porze. Kapsułki należy połykać w całości, popijając płynem. Nie należy ich dzielić, kruszyć, żuć ani
rozpuszczać.
U pacjenta, który stosuje tabletki o natychmiastowym uwalnianiu zawierające wenlafaksynę, można
zamienić postać leku na kapsułki o przedłużonym uwalnianiu twarde zawierające ten sam związek,
dobierając najbliższą dobową dawkę równoważną. Na przykład: zamiast podawać dwa razy na dobę
tabletki o natychmiastowym uwalnianiu zawierające wenlafaksynę w dawce 37,5 mg można
zastosować raz na dobę kapsułki o przedłużonym uwalnianiu twarde zawierające wenlafaksynę
w dawce 75 mg. Dawkowanie należy dostosować indywidualnie do każdego pacjenta.
4
Kapsułki wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu zawierają granulki, z których substancja czynna
powoli uwalnia się do przewodu pokarmowego. Część nierozpuszczalna tych granulek jest wydalana
i może być widoczna w kale.
4.3 Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną
w punkcie 6.1.
Jednoczesne stosowanie z nieodwracalnymi inhibitorami monoaminooksydazy (ang. IMAO,
Monoamine Oxidase Inhibitors) jest przeciwwskazane ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu
serotoninowego, z takimi objawami jak pobudzenie, drżenie i hipertermia. Leczenia wenlafaksyną nie
wolno rozpoczynać przez co najmniej 14 dni od zakończenia stosowania nieodwracalnych IMAO.

Przyjmowanie wenlafaksyny należy przerwać co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem leczenia
nieodwracalnymi IMAO (patrz punkt 4.4 i 4.5).
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Samobójstwo, myśli samobójcze lub kliniczne nasilenie choroby
Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczenia
oraz samobójstwa. Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania pełnej remisji. Ponieważ poprawa
może nie nastąpić w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia lub dłużej, pacjentów należy poddać
ścisłej obserwacji do czasu wystąpienia poprawy. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko
samobójstwa może zwiększyć się we wczesnym etapie powrotu do zdrowia.
Inne zaburzenia psychiczne, w których przepisywana jest wenlafaksyna, mogą być również związane
ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zachowań samobójczych. Ponadto zaburzenia te mogą
współistnieć z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. W związku z tym u pacjentów leczonych
z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów
z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi.
Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem
leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia
myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia.
Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych nad lekami przeciwdepresyjnymi,
stosowanymi u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała zwiększone
(w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat,
stosujących leki przeciwdepresyjne.
W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i po zmianie dawki, należy ściśle obserwować
pacjentów, szczególnie z grupy zwiększonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy
uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, wystąpienie
zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich pojawienia
się, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza.
Dzieci i młodzież
Produkt Venlectine nie powinien być stosowany w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.
W badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat zachowania samobójcze (próby
samobójcze oraz myśli samobójcze) oraz wrogość (głównie agresja, zachowania buntownicze i gniew)
obserwowano częściej w grupie otrzymującej leki przeciwdepresyjne, niż w grupie, otrzymującej
placebo. Jeśli mimo to, ze względu na wskazania kliniczne, podjęta zostanie decyzja o leczeniu,
pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia objawów samobójczych.
5
Ponadto, nie ma długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci
i młodzieży w odniesieniu do wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i behawioralnego.
Zespół serotoninowy
W trakcie leczenia wenlafaksyną, podobnie jak i innymi substancjami działającymi serotoninergicznie,
może wystąpić potencjalnie zagrażający życiu stan zwany zespołem serotoninowym lub objawy
podobne do złośliwego zespołu neuroleptycznego (ang. NMS, Neuroleptic Malignant Syndrome),
zwłaszcza gdy jednocześnie stosowane są inne leki mogące wpływać na system neuroprzekaźników
serotoninergicznych [w tym tryptany, inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (ang. SSRI,
Selective Serotonin Reuptake Inhibitors), inhibitory zwrotnego wychwytu noradrenaliny i serotoniny
(ang. SNRI, Serotonin Norepinephrine Reuptake Inhibitors)] z produktami leczniczymi zaburzającymi
metabolizm serotoniny, takimi jak IMAO (np. błękit metylenowy), lub z lekami
przeciwpsychotycznymi, albo innymi antagonistami dopaminy (patrz punkty 4.3 i 4.5).
Objawy zespołu serotoninowego mogą obejmować zmiany stanu psychicznego (np. pobudzenie,
omamy, śpiączka), objawy chwiejności układu autonomicznego (np. tachykardia, labilne ciśnienie
krwi, hipertermia), zaburzenia nerwowo-mięśniowe (np. hiperrefleksja, brak koordynacji ruchów)
i (lub) objawy dotyczące przewodu pokarmowego (np. nudności, wymioty, biegunka). Najbardziej
ciężka postać zespołu serotoninowego może przypominać NMS, z objawami hipertermii, sztywności
mięśni, niestabilności autonomicznej z możliwą szybką fluktuacją objawów życiowych i zmianami
stanu psychicznego.
Jeśli leczenie wenlafaksyną w skojarzeniu z inną substancją, która może wpływać na system
neuroprzekaźnictwa serotoninergicznego i (lub) dopaminergicznego, jest klinicznie uzasadnione,
zaleca się uważne obserwowanie pacjenta, zwłaszcza na początku leczenia i po zwiększeniu dawki.
Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu)
nie jest zalecane.
Jaskra z wąskim kątem przesączania
Podczas stosowania wenlafaksyny może wystąpić rozszerzenie źrenic. Zaleca się ścisłe
monitorowanie pacjentów ze zwiększonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym oraz pacjentów
z ryzykiem wystąpienia ostrej jaskry z wąskim kątem przesączania (jaskra z zamkniętym kątem).
Ciśnienie krwi
U pacjentów leczonych wenlafaksyną często zgłaszano zależne od dawki zwiększenie ciśnienia
tętniczego krwi. U niektórych pacjentów po wprowadzeniu produktu do obrotu opisywano przypadki
bardzo zwiększonego ciśnienia krwi, wymagającego natychmiastowego leczenia. U pacjentów
leczonych wenlafaksyną zaleca się regularne monitorowanie ciśnienia krwi. Przed rozpoczęciem
leczenia wenlafaksyną należy uzyskać kontrolę istniejącego nadciśnienia. Ciśnienie tętnicze należy
kontrolować okresowo, po rozpoczęciu leczenia oraz po zwiększeniu dawki. Należy zachować
ostrożność u pacjentów, u których współistniejące choroby mogą ulec pogorszeniu w następstwie
zwiększenia ciśnienia tętniczego krwi, np. pacjenci z zaburzeniami czynności serca).
Częstość akcji serca
W trakcie leczenia może wystąpić przyspieszenie czynności serca, szczególnie po zastosowaniu
dużych dawek. Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których współistniejące choroby mogą się
zaostrzyć w następstwie przyspieszenia czynności serca.
Choroby serca i ryzyko arytmii
Nie oceniono stosowania wenlafaksyny u pacjentów ze świeżym zawałem mięśnia sercowego w
wywiadzie lub niestabilną chorobą wieńcową serca. Dlatego w przypadku tych pacjentów należy
zachować ostrożność podczas stosowania wenlafaksyny.
6
Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano przypadki wydłużenia odstępu QTc, częstoskurczu
komorowego typu torsade de pointes, tachykardii komorowej oraz zaburzeń rytmu serca
zakończonych zgonem podczas stosowania wenlafaksyny, zwłaszcza po przedawkowaniu lub u
pacjentów z innymi czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QTc lub częstoskurczu typu torsade de
pointes. U pacjentów z podwyższonym ryzykiem ciężkich zaburzeń rytmu serca oraz wydłużenia
odstępu QTc, należy przed przepisaniem wenlafaksyny rozważyć stosunek korzyści do ryzyka.
Drgawki
W trakcie leczenia wenlafaksyną mogą wystąpić drgawki. Podobnie jak w przypadku innych leków
przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z drgawkami
w wywiadzie. Pacjentów tych należy ściśle monitorować. W razie wystąpienia drgawek, leczenie
należy przerwać.
Hiponatremia
Podczas leczenia wenlafaksyną może wystąpić hiponatremia i (lub) zespół nieprawidłowego
wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. SIADH, Syndrome of Inappropriate Antidiuretic
Hormone Hypersecretion). Przypadki te obserwowano częściej u pacjentów ze zmniejszoną objętością
krwi krążącej lub odwodnionych. Ryzyko wystąpienia tych zaburzeń może być zwiększone u
pacjentów w podeszłym wieku, przyjmujących leki moczopędne oraz u pacjentów, u których objętość
krwi krążącej jest zmniejszona z innego powodu.
Nieprawidłowe krwawienia
Produkty lecznicze hamujące wychwyt serotoniny mogą powodować zaburzenia czynności płytek
krwi. U pacjentów przyjmujących wenlafaksynę może wystąpić zwiększone ryzyko krwawienia w
obrębie skóry i błon śluzowych, w tym krwotoku z przewodu pokarmowego. Podobnie jak inne
inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u osób z
predyspozycjami do krwawień, w tym u pacjentów przyjmujących leki przeciwzakrzepowe i
inhibitory płytek.
Leki z grupy SSRI i SNRI mogą zwiększać ryzyko wystąpienia krwotoku poporodowego (patrz
punkty 4.6 i 4.8).
Stężenie cholesterolu w surowicy
W badaniach klinicznych kontrolowanych placebo, w których leczenie trwało co najmniej 3 miesiące,
istotne zwiększenie stężenia cholesterolu w surowicy odnotowano u 5,3% pacjentów przyjmujących
wenlafaksynę i 0,0% pacjentów przyjmujących placebo. Podczas długotrwałego leczenia
wenlafaksyną należy rozważyć wykonywanie okresowych pomiarów stężenia cholesterolu w
surowicy.
Jednoczesne stosowanie z produktami zmniejszającymi masę ciała
Nie określono skuteczności ani bezpieczeństwa jednoczesnego stosowania wenlafaksyny i produktów
zmniejszających masę ciała (w tym fenterminy). Nie zaleca się jednoczesnego stosowania
wenlafaksyny i produktów zmniejszających masę ciała. Wenlafaksyna nie jest wskazana w leczeniu
otyłości ani w monoterapii, ani w terapii skojarzonej z innymi produktami.
Mania/hipomania
U niewielkiego odsetka pacjentów z zaburzeniami nastroju przyjmujących leki przeciwdepresyjne
(w tym wenlafaksynę) może wystąpić mania lub hipomania. Podobnie jak w przypadku innych leków
przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami
afektywnymi dwubiegunowymi w wywiadzie (w tym również w wywiadzie rodzinnym).
Zachowania agresywne
U niewielkiej liczby pacjentów przyjmujących leki przeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę, mogą
wystąpić zachowania agresywne. Zgłaszane przypadki wystąpiły podczas rozpoczynania leczenia,
zmiany dawki oraz przerwania leczenia.
7
Podobnie jak inne leki przeciwdepresyjne, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów
z zachowaniami agresywnymi w wywiadzie.
Przerwanie leczenia
Po przerwaniu leczenia występują często objawy odstawienia, zwłaszcza po nagłym przerwaniu terapii
(patrz punkt 4.8). W badaniach klinicznych zdarzenia niepożądane związane z przerywaniem leczenia
(podczas zmniejszania dawki i po zmniejszeniu dawki) obserwowano u około 31% pacjentów
leczonych wenlafaksyną i 17% pacjentów przyjmujących placebo.
Ryzyko wystąpienia objawów odstawienia może zależeć od kilku czynników, w tym od czasu trwania
leczenia, dawki stosowanej podczas terapii i tempa jej zmniejszania. Do najczęściej obserwowanych
objawów odstawienia należały zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu
(w tym bezsenność i intensywne sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty, drżenie oraz ból
głowy. Objawy te mają zwykle charakter łagodny lub umiarkowany, jednak u niektórych pacjentów
mogą być mieć ciężki przebieg. Objawy odstawienia zwykle występują w trakcie kilku pierwszych
dni po przerwaniu leczenia, ale odnotowano bardzo rzadkie przypadki ich wystąpienia u pacjentów,
którzy przypadkowo pominęli dawkę. Zwykle ustępują samoistnie w ciągu 2 tygodni, jednak
u niektórych pacjentów mogą trwać dłużej (2-3 miesiące lub dłużej). W związku z tym, w przypadku
przerywania leczenia, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawek wenlafaksyny przez okres kilku
tygodni lub miesięcy, w zależności od odpowiedzi pacjenta (patrz punkt 4.2).

Akatyzja/niepokój psychoruchowy
Stosowanie wenlafaksyny związane jest z wystąpieniem akatyzji, charakteryzującej się subiektywnie
nieprzyjemnym lub wyczerpującym niepokojem oraz potrzebą poruszania się, którym często
towarzyszy niemożność spokojnego siedzenia lub stania. Ryzyko wystąpienia tego stanu jest
największe podczas kilku pierwszych tygodni leczenia. U pacjentów, u których wystąpiły takie
objawy, zwiększenie dawki może być szkodliwe.
Suchość w jamie ustnej
Suchość w jamie ustnej zgłasza 10% pacjentów leczonych wenlafaksyną. Może ona zwiększać ryzyko
wystąpienia próchnicy. Należy poinformować pacjentów o konieczności dbania o higienę jamy ustnej.
Cukrzyca
U pacjentów z cukrzycą stosowanie selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny lub
wenlafaksyny może wpływać na kontrolę stężenia glukozy we krwi. Konieczne może być
dostosowanie dawkowania insuliny i (lub) doustnych leków przeciwcukrzycowych.
Wpływ na wyniki badań laboratoryjnych
U pacjentów przyjmujących wenlafaksynę opisywano przypadki fałszywie dodatnich wyników
immunologicznych testów przesiewowych na obecność fencyklidyny i amfetaminy w moczu. Jest to
spowodowane brakiem swoistości testów przesiewowych. Fałszywie dodatnich wyników można się
spodziewać jeszcze przez kilka dni po zakończeniu terapii wenlafaksyną. Testy potwierdzające, takie
jak chromatografia gazowa lub spektrometria mas, pozwolą odróżnić wenlafaksynę od fencyklidyny
i amfetaminy.
Zaburzenia czynności seksualnych
Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny oraz inhibitory wychwytu zwrotnego
serotoniny i noradrenaliny mogą spowodować wystąpienie objawów zaburzeń czynności seksualnych
(patrz punkt 4.8). Zgłaszano przypadki długotrwałych zaburzeń czynności seksualnych, w których
objawy utrzymywały się pomimo przerwania stosowania SSRI i (lub) SNRI.
Sód
Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w kapsułce o przedłużonym uwalnianiu,
twardej, to znaczy produkt leczniczy uznaje się za „wolny od sodu”.
8
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Inhibitory monoaminooksydazy (IMAO)
Nieodwracalne, nieselektywne IMAO
Wenlafaksyny nie wolno stosować jednocześnie z lekami z grupy nieodwracalnych, nieselektywnych
IMAO. Nie wolno rozpoczynać stosowania wenlafaksyny przez co najmniej 14 dni od zakończenia
stosowania nieodwracalnych, nieselektywnych IMAO. Stosowanie nieodwracalnych, nieselektywnych
IMAO można rozpocząć po upływie co najmniej 7 dni od zakończenia leczenia wenlafaksyną (patrz
punkty 4.3 i 4.4).
Odwracalne, selektywne IMAO-A (moklobemid)
Ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego, jednoczesne stosowanie wenlafaksyny
z odwracalnymi, selektywnymi IMAO, takimi jak moklobemid, jest przeciwwskazane. Przerwa
między zakończeniem leczenia odwracalnymi IMAO, a rozpoczęciem stosowania wenlafaksyny może
być krótsza niż 14 dni. Stosowanie odwracalnych IMAO można rozpocząć po upływie co najmniej 7
dni od zakończenia leczenia wenlafaksyną (patrz punkt 4.4).
Odwracalne, nieselektywne IMAO (linezolid)
Antybiotyk linezolid jest słabym, odwracalnym, nieselektywnym IMAO i nie należy go podawać
pacjentom leczonym wenlafaksyną (patrz punkt 4.4).
U pacjentów, u których leczenie wenlafaksyną rozpoczęto w krótkim czasie po zakończeniu leczenia
IMAO lub leczenie IMAO rozpoczęto niedługo po zakończeniu leczenia wenlafaksyną, opisywano
przypadki ciężkich działań niepożądanych. Działania te obejmowały: drżenie mięśniowe, drgawki
kloniczne mięśni, obfite pocenie się, nudności, wymioty, nagłe uderzenia krwi do głowy, zawroty
głowy, hipertermię z objawami przypominającymi złośliwy zespół neuroleptyczny, drgawki i zgon.
Zespół serotoninowy
Tak jak w przypadku innych produktów działających serotoninergicznie, w trakcie leczenia
wenlafaksyną może wystąpić zespół serotoninowy, stan potencjalnego zagrożenia życia, zwłaszcza
gdy jednocześnie stosowane są inne produkty mogące oddziaływać na system serotoninergicznych
neuroprzekaźników [w tym tryptany, SSRI, SNRI, lit, sybutramina lub ziele dziurawca zwyczajnego
(Hypericum perforatum)] z produktami leczniczymi osłabiającymi metabolizm serotoniny (takimi jak
IMAO, np. błękit metylenowy) lub z prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu).
Jeśli leczenie wenlafaksyną w skojarzeniu z SSRI, SNRI lub agonistą receptora serotoninowego
(tryptan) jest klinicznie uzasadnione, zaleca się uważne obserwowanie pacjenta, zwłaszcza na
początku leczenia i po zwiększaniu dawek. Nie zaleca się stosowania wenlafaksyny jednocześnie
z prekursorami serotoniny, takimi jak suplementy tryptofanu (patrz punkt 4.4).
Substancje działające na OUN
Nie przeprowadzono systematycznej oceny ryzyka związanego ze stosowaniem wenlafaksyny
w skojarzeniu z innymi substancjami działającymi na OUN. W związku z tym zaleca się zachowanie
ostrożności podczas stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z innymi substancjami działającymi na
OUN.
Etanol
Nie stwierdzono, by wenlafaksyna nasilała upośledzenie sprawności umysłowej i motorycznej
wywołane przez etanol. Jednak, podobnie jak w przypadku wszystkich substancji działających na
OUN, należy zalecić pacjentom, aby unikali spożywania alkoholu w trakcie leczenia wenlafaksyną.
Produkty lecznicze wydłużające odstęp QT
9
W wypadku jednoczesnego stosowania innych produktów leczniczych, które wydłużają odstęp QTc,
wzrasta ryzyko wydłużenia odstępu QTc i (lub) wystąpienia arytmii komorowych (np. typu torsade de
pointes). Należy unikać jednoczesnego stosowania takich produktów leczniczych (patrz punkt 4.4).
Należą do nich leki z następujących grup:
• leki przeciwarytmiczne - klasa Ia i III (np. chinidyna, amiodaron, sotalol, dofetylid)
• niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna)
• niektóre antybiotyki makrolidowe (np. erytromycyna)
• niektóre leki przeciwhistaminowe
• niektóre antybiotyki chinolonowe (np. moksyfloksacyna)
Powyższa lista nie jest pełna, należy również unikać stosowania innych produktów leczniczych o
znanych właściwościach znacznego wydłużania odstępu QT.
Wpływ wenlafaksyny na inne leki metabolizowane przez izoenzymy cytochromu P450
Badania in-vivo wykazują, że wenlafaksyna jest stosunkowo słabym inhibitorem CYP2D6. In-vivo
wenlafaksyna nie wykazywała działania hamującego na CYP3A4 (alprazolam i karbamazepina),
CYP1A2 (kofeina), CYP2C9 (tolbutamid) ani na CYP2C19 (diazepam).
Wpływ innych produktów leczniczych na działanie wenlafaksyny
Ketokonazol (inhibitor CYP3A4)
Badania farmakokinetyki ketokonazolu u osób o intensywnym (ang. EM, Extensive Metabolisers)
i powolnym metabolizmie (ang. PM, Poor Metabolisers) z udziałem CYP2D6, wykazały zwiększenie
wartości AUC dla wenlafaksyny (70% i 21% odpowiednio u CYP2D6 EM i PM) oraz dla
O-demetylowenlafaksyny (33% i 23% odpowiednio u CYP2D6 EM i PM) po podaniu ketokonazolu.
Jednoczesne stosowanie inhibitorów CYP3A4 (np. atazanawir, klarytromycyna, indynawir,
itrakonazol, worykonazol, posakonazol, ketokonazol, nelfinawir, rytonawir, sakwinawir,
telitromycyna) i wenlafaksyny może powodować zwiększenie stężenia wenlafaksyny
i O-demetylowenlafaksyny. Dlatego zaleca się zachowanie ostrożności, gdy pacjent leczony jest
jednocześnie wenlafaksyną i inhibitorem CYP3A4.
Wpływ wenlafaksyny na działanie innych produktów leczniczych
Lit
Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny i litu może spowodować wystąpienie zespołu serotoninowego
(patrz podpunkt „Zespół serotoninowy”).
Diazepam
Wenlafaksyna nie wpływa na właściwości farmakokinetyczne ani farmakodynamiczne diazepamu
oraz jego aktywnego metabolitu, demetylodiazepamu. Wydaje się, że diazepam nie wpływa na
właściwości farmakokinetyczne wenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Nie wiadomo, czy
występują interakcje farmakokinetyczne i (lub) farmakodynamiczne z innymi benzodiazepinami.
Imipramina
Wenlafaksyna nie wpływa na właściwości farmakokinetyczne imipraminy ani 2-hydroksyimipraminy.
Po podaniu wenlafaksyny w dawkach od 75 do 150 mg na dobę stwierdzono zależne od dawki
zwiększenie wartości AUC 2-hydroksydezypraminy (o 2,5 do 4,5 raza). Imipramina nie wpływała na
właściwości farmakokinetyczne wenlafaksyny ani O-demetylowenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej
interakcji nie jest znane. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania
wenlafaksyny i imipraminy.
Haloperydol
Badania farmakokinetyki z haloperydolem wykazały zmniejszenie o 42% całkowitego doustnego
klirensu, zwiększenie wartości AUC o 70%, zwiększenie wartości Cmax o 88%, ale brak zmiany okresu
10
półtrwania dla haloperydolu. Należy wziąć to pod uwagę podczas jednoczesnego stosowania
haloperydolu i wenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.
Rysperydon
Wenlafaksyna powodowała zwiększenie wartości AUC rysperydonu o 50%, nie zmieniała natomiast
w sposób istotny profilu farmakokinetycznego całkowitej frakcji aktywnej (rysperydon
i 9-hydroksyrysperydon). Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.
Metoprolol
Jednoczesne podawanie wenlafaksyny i metoprololu u zdrowych ochotników w ramach badania
interakcji farmakokinetycznych obu tych produktów powodowało zwiększenie stężenia metoprololu
w osoczu o około 30-40%, nie zmieniając jednocześnie stężenia w osoczu aktywnego metabolitu (-
hydroksymetoprololu). Kliniczne znaczenie tej obserwacji dla pacjentów z nadciśnieniem nie jest
znane. Metoprolol nie wpływał na profil farmakokinetyczny wenlafaksyny ani jej aktywnego
metabolitu (O-demetylowenlafaksyny). Należy zachować ostrożność, stosując jednocześnie
wenlafaksynę i metoprolol.
Indynawir
W badaniu farmakokinetycznym indynawiru stwierdzono zmniejszenie o 28% wartości AUC oraz
zmniejszenie o 36% wartości Cmax indynawiru. Indynawir nie wpływał na właściwości
farmakokinetyczne wenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie
jest znane.
Doustne środki antykoncepcyjne
Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu zgłaszano przypadki nieplanowanej ciąży u
pacjentek przyjmujących doustne środki antykoncepcyjne podczas leczenia wenlafaksyną Nie ma
jednoznacznych dowodów na to, by do ciąży przyczyniła się interakcja doustnych środków
antykoncepcyjnych z wenlafaksyną.
Nie przeprowadzono badań interakcji wenlafaksyny z hormonalnymi środkami antykoncepcyjnymi.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża
Brak wystarczających danych dotyczących stosowania wenlafaksyny u kobiet w ciąży.
Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na rozród (patrz punkt 5.3). Zagrożenie dla
człowieka nie jest znane. Wenlafaksyna może być stosowana u kobiet w ciąży jedynie w przypadku,
gdy spodziewane korzyści z leczenia przeważają nad ryzykiem.
Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI, SNRI),
również stosowanie wenlafaksyny w ciąży lub krótko przed porodem może spowodować wystąpienie
objawów odstawienia u noworodków. U niektórych noworodków narażonych na działanie
wenlafaksyny w późnym okresie III trymestru ciąży wystąpiły powikłania wymagające karmienia
przez zgłębnik, wspomagania oddychania lub długotrwałej hospitalizacji. Powikłania takie mogą
wystąpić natychmiast po porodzie.
Wyniki badań epidemiologicznych wskazują, że stosowanie inhibitorów wychwytu zwrotnego
serotoniny (SSRI) u kobiet w ciąży, zwłaszcza w trzecim trymestrze, może zwiększać ryzyko
występowania zespołu przetrwałego nadciśnienia płucnego noworodka (ang. PPHN, Persistent
Pulmonary Hypertension in the Newborn). Chociaż nie przeprowadzono badań dotyczących związku
PPHN z leczeniem inhibitorami zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI), nie można
wykluczyć ryzyka podczas stosowania wenlafaksyny, biorąc pod uwagę powiązany mechanizm
działania (hamowanie wychwytu zwrotnego serotoniny).
11
Dane obserwacyjne wskazują na występowanie zwiększonego (mniej niż dwukrotnie) ryzyka
krwotoku poporodowego po narażeniu na działanie leków z grupy SSRI lub SNRI w ciągu miesiąca
przed porodem (patrz punkty 4.6 i 4.8).
U noworodków matek, które stosowały SSRI lub SNRI w późnym okresie ciąży, mogą wystąpić
następujące objawy: drażliwość, drżenie, hipotonia, nieustający płacz oraz trudności ze ssaniem lub
problemy ze spaniem. Wymienione objawy mogą wynikać z działania serotoninergicznego, albo być
objawami ekspozycji na produkt. W większości przypadków powikłania te obserwuje się natychmiast
lub w ciągu 24 godzin po porodzie.
Karmienie piersią
Wenlafaksyna i jej aktywny metabolit (O-demetylowenlafaksyna) przenikają do mleka kobiecego. Po
wprowadzeniu wenlafaksyny do obrotu zgłaszano u noworodków karmionych piersią przypadki
podrażnienia, płaczu i nieprawidłowości związanych ze snem. Zgłaszano również objawy
odpowiadające objawom odstawienia wenlafaksyny, występujące po zaprzestaniu karmienia piersią.
Nie można wykluczyć ryzyka wystąpienia działań niepożądanych u dziecka karmionego piersią.
Dlatego należy podjąć decyzję o kontynuowaniu bądź przerwaniu karmienia piersią lub o
kontynuowaniu bądź przerwaniu leczenia produktem Venlectine biorąc pod uwagę korzyści z
karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki.
Płodność
Zmniejszenie płodności zaobserwowano w badaniu, w którym szczury obu płci poddano działaniu Odemetylowenlafaksyny. Znaczenie tej obserwacji dla stosowania produktu u ludzi nie jest znane (patrz
punkt 5.3).
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Każdy produkt leczniczy, który wpływa na procesy psychiczne, może zaburzać proces oceny,
myślenia oraz sprawność motoryczną. Dlatego pacjentów przyjmujących wenlafaksynę należy ostrzec,
że ich zdolności prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn mogą być ograniczone.
4.8 Działania niepożądane
Podsumowanie profilu bezpieczeństwa
W badaniach klinicznych najczęściej zgłaszanymi (u >1/10 pacjentów) objawami niepożądanymi
były: nudności, uczucie suchości w jamie ustnej, ból głowy i pocenie się (w tym poty nocne).
Tabelaryczna lista działań niepożądanych
Poniżej przedstawiono działania niepożądane uporządkowane zgodnie z klasyfikacją układów
i narządów oraz częstością występowania.
Częstość występowania określono w następujący sposób: bardzo często (1/10), często (1/100 do
<1/10), niezbyt często (1/1000 do <1/100), rzadko (1/10 000 do <1/1000), częstość nieznana
(częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Klasyfikacja
układów i
narządów
Bardzo
często Często Niezbyt często Rzadko Częstość nieznana
Zaburzenia krwi i
układu chłonnego
Trombocytopenia,
zaburzenia krwi
(w tym
agranulocytoza,
niedokrwistość
aplastyczna,
neutropenia,
12
pancytopenia)
Zaburzenia układu
immunologicznego
Reakcje
anafilaktyczne
Zaburzenia
endokrynologiczne
Zespół
nieprawidłowego
wydzielania
hormonu
antydiuretycznego
(ang. SIADH)
Zaburzenia
metabolizmu
i odżywiania
Zmniejszenie
apetytu
Hiponatremia
Zaburzenia
psychiczne
Stan
splątania,
depersonaliza
cja, brak
orgazmu,
obniżone
libido,
nerwowość,
bezsenność,
nietypowe
sny
Omamy, uczucie
oderwania (lub
oddzielenia) od
rzeczywistości,
pobudzenie,
zaburzenia
orgazmu
(kobiety), apatia,
hipomania,
bruksizm
Mania Myśli i
zachowania
samobójcze*,
majaczenie
(delirium),
agresja**
Zaburzenia układu
nerwowego
Zawroty
głowy, ból
głowy ***
Senność,
parestezje,
drżenie,
hipertonia
Akatyzja/
niepokój
psychoruchowy,
omdlenia,
skurcze
miokloniczne
mięśni,
nieprawidłowa
koordynacja,
zaburzenia
równowagi,
zaburzenia
smaku
Drgawki Złośliwy zespół
neuroleptyczny
(ang. NMS),
zespół
serotoninowy,
zaburzenia
pozapiramidowe
(w tym dystonia
i dyskineza),
dyskineza późna
Zaburzenia
oka
Osłabienie
widzenia, w
tym
niewyraźne
widzenie,
rozszerzenie
źrenic,
zaburzenia
akomodacji,
Jaskra z
zamkniętym kątem
przesączania
Zaburzenia ucha i
błędnika
Szum w
uszach
Zawroty głowy
pochodzenia
błędnikowego
Zaburzenia serca Kołatanie
serca
Częstoskurcz Migotanie komór,
częstoskurcz
komorowy (w tym
torsade de pointes)
Zaburzenia
naczyniowe
Nadciśnienie
tętnicze,
Niedociśnienie
ortostatyczne
Niedociśnienie
tętnicze,
13
rozszerzenie
naczyń
(głównie
nagłe
zaczerwienien
ie)
krwawienia
(krwawienie z błon
śluzowych)
Zaburzenia układu
oddechowego,
klatki piersiowej
i śródpiersia
Ziewanie Duszność Eozynofilia płucna
Zaburzenia żołądka
i jelit
Nudności,
suchość w
jamie ustnej
Wymioty
biegunka
zaparcia,
Krwawienie z
przewodu
pokarmowego
Zapalenie trzustki
Zaburzenia wątroby
i dróg żółciowych
Zapalenie wątroby,
nieprawidłowe
wyniki testów
czynnościowych
wątroby
Zaburzenia skóry i
tkanki podskórnej
Nadmierne
pocenie się
(w tym poty
nocne)
Obrzęk
naczynioruchow
y, reakcje
nadwrażliwości
na światło,
siniaki, wysypka,
łysienie
Zespół StevensaJohnsona, rumień
wielopostaciowy,
martwica
toksycznorozpływna
naskórka, świąd,
pokrzywka
Zaburzenia
mięśniowoszkieletowe i tkanki
łącznej
Rabdomioliza
Zaburzenia nerek i
dróg moczowych
Dyzuria
(głównie
słaby
strumień
moczu),
Częstomocz
Zatrzymanie
moczu
Nietrzymanie
moczu
Zaburzenia układu
rozrodczego i piersi
Zaburzenia
krwawienia
miesiączkowe
go związane z
nasileniem
krwawienia
lub
nieregularny
m
krwawieniem
(np. krwotok
miesiączkowy
, krwotok
maciczny),
zaburzenia
ejakulacji,
zaburzenia
erekcji
Krwotok
poporodowy****
14
Zaburzenia ogólne i
stany w miejscu
podania
Astenia,
osłabienie,
dreszcze

Badania
diagnostyczne
Zwiększenie
stężenia
cholesterolu
we krwi
Zwiększenie
masy ciała,
zmniejszenie
masy ciała
Wydłużenie
odstępu QT,
wydłużony czas
krwawienia,
zwiększone
stężenie
prolaktyny we
krwi
* W trakcie leczenia wenlafaksyną lub zaraz po przerwaniu leczenia zgłaszano przypadki myśli i
zachowań samobójczych (patrz punkt 4.4).
** Patrz punkt 4.4.
*** Sumarycznie w badaniach klinicznych częstość wystąpienia bólu głowy po wenlafaksynie była
podobna jak po placebo.
**** Zdarzenie to zgłaszano dla grupy leków SSRI i SNRI (patrz punkty 4.4 i 4.6).
Przerwanie leczenia
Przerwanie leczenia (zwłaszcza nagłe) często prowadzi do wystąpienia objawów odstawienia.
Najczęściej zgłaszano następujące objawy: zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje),
zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty,
drżenie, ból głowy i objawy grypopodobne. Objawy te są zwykle łagodne lub umiarkowane i ustępują
samoistnie, jednak u niektórych pacjentów mogą być ciężkie i (lub) przedłużone. Dlatego zaleca się
stopniowe przerywanie leczenia, poprzez stopniowe zmniejszanie dawki (patrz punkt 4.2 i 4.4).
Dzieci i młodzież
Profil działań niepożądanych wenlafaksyny u dzieci i młodzieży (w wieku od 6 do 17 lat), określony
w trakcie badań klinicznych kontrolowanych placebo, był ogólnie podobny do profilu tych działań
u osób dorosłych. Podobnie jak u dorosłych obserwowano zmniejszenie apetytu, zmniejszenie masy
ciała, zwiększenie ciśnienia krwi i zwiększenie stężenia cholesterolu w surowicy (patrz punkt 4.4).
W badaniach klinicznych przeprowadzonych u dzieci i młodzieży obserwowano, jako działanie
niepożądane, myśli samobójcze. Stwierdzono również zwiększoną liczbę zgłoszeń o występowaniu
wrogości oraz, zwłaszcza w przypadku epizodów dużej depresji, samookaleczania się.
U dzieci i młodzieży w szczególności obserwowano następujące działania niepożądane: ból brzucha,
pobudzenie, niestrawność, wybroczyny, krwawienie z nosa i ból mięśni.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań
niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania
produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać
wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem krajowego systemu zgłaszania do
Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji
Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C,
02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
15
Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu, przypadki przedawkowania wenlafaksyny
zgłaszano głównie u osób, które jednocześnie spożyły alkohol i (lub) inne produkty lecznicze.
Najczęściej zgłaszane objawy przedawkowania obejmowały: częstoskurcz, zaburzenia świadomości
(od senności do śpiączki), rozszerzenie źrenic, drgawki i wymioty. Zgłaszano również: zmiany
w zapisie elektrokardiograficznym (np. wydłużenie odstępu QT, blok odnogi pęczka Hisa, poszerzenie
zespołu QRS), częstoskurcz komorowy, rzadkoskurcz, niedociśnienie, zawroty głowy oraz zgon.
Wyniki opublikowanych badań retrospektywnych pokazują, że ryzyko zgonu związanego
z przedawkowaniem może być w przypadku wenlafaksyny większe, niż w przypadku leków
przeciwdepresyjnych z grupy SSRI, ale mniejsze niż w przypadku trójpierścieniowych leków
przeciwdepresyjnych. Badania epidemiologiczne wykazały, że pacjenci leczeni wenlafaksyną są
bardziej obciążeni czynnikami ryzyka samobójstwa, niż pacjenci leczeni SSRI. Nie jest jasne, w jakim
stopniu zwiększone ryzyko zgonu można przypisać toksyczności przedawkowanej wenlafaksyny,
a w jakim pewnym cechom charakterystycznym pacjentów nią leczonych. Aby zmniejszyć ryzyko
przedawkowania, produkt leczniczy zawierający wenlafaksynę należy przepisywać w najmniejszej
ilości pozwalającej na prawidłowe leczenie pacjenta.
Zalecane leczenie
Zalecane jest ogólne leczenie wspomagające i objawowe; należy monitorować rytm serca i objawy
życiowe. Nie zaleca się wywoływania wymiotów, jeśli istnieje ryzyko zachłyśnięcia. Płukanie żołądka
może być wskazane, gdy od przyjęcia produktu upłynęło niewiele czasu lub gdy u pacjenta występują
objawy kliniczne. Podanie węgla aktywnego może również zmniejszyć wchłanianie substancji
czynnej. Wymuszona diureza, dializa, hemoperfuzja i transfuzja wymienna prawdopodobnie nie będą
skuteczne. Nie jest znana żadna swoista odtrutka dla wenlafaksyny.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: inne leki przeciwdepresyjne, kod ATC: N06A X16.
Mechanizm działania
Uważa się, że mechanizm przeciwdepresyjnego działania wenlafaksyny u ludzi związany jest ze
zwiększeniem aktywności neuroprzekaźników w ośrodkowym układzie nerwowym (OUN). Badania
przedkliniczne wykazały, że wenlafaksyna oraz jej główny metabolit (O-demetylowenlafaksyna,
ODV) są inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny. Wenlafaksyna jest też słabym
inhibitorem wychwytu zwrotnego dopaminy. Wenlafaksyna i jej aktywny metabolit zmniejszają
reaktywność receptorów β-adrenergicznych (zarówno po podaniu dawki pojedynczej, jak i po
dawkach wielokrotnych). Wenlafaksyna i ODV mają bardzo podobny całkowity wpływ na wychwyt
zwrotny neuroprzekaźników i wiązanie z receptorami.
Wenlafaksyna praktycznie nie wykazuje in vitro powinowactwa do receptorów muskarynowych,
cholinergicznych, H1-histaminergicznych ani α1-adrenergicznych u szczurów. Aktywność
farmakologiczna tych receptorów może być związana z różnymi działaniami niepożądanymi
obserwowanymi w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, takimi jak działanie
przeciwcholinergiczne i uspokajające oraz wpływ na układ sercowo-naczyniowy.
Wenlafaksyna nie hamuje aktywności monoaminooksydazy (MAO).
W badaniach in vitro stwierdzono, że wenlafaksyna praktycznie nie wykazuje powinowactwa do
receptorów opioidowych i benzodiazepinowych.
Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania
16
Epizody dużej depresji
Skuteczność wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu w leczeniu epizodów dużej depresji
została wykazana w pięciu randomizowanych, z podwójnie ślepą próbą, kontrolowanych placebo
krótkotrwałych (trwających od 4 do 6 tygodni) badaniach, z zastosowaniem zmiennych dawek (do
375 mg na dobę). Skuteczność produktów o przedłużonym uwalnianiu zawierających wenlafaksynę
w leczeniu epizodów dużej depresji wykazano w dwóch kontrolowanych placebo, krótkotrwałych
(trwających 8 i 12 tygodni) badaniach z zastosowaniem zmiennych dawek (od 75 do 225 mg na dobę).
W jednym długotrwałym badaniu, dorośli pacjenci ambulatoryjni, którzy w 8-tygodniowym badaniu
otwartym zareagowali na leczenie wenlafaksyną o przedłużonym uwalnianiu ( 75, 150 lub 225 mg),
zostali losowo przydzieleni albo do grupy kontynuującej stosowanie produktu w dotychczasowej
dawce albo do grupy przyjmującej placebo. Uczestników badania obserwowano przez okres do
26 tygodni pod kątem wystąpienia nawrotu.
Skuteczność wenlafaksyny w zapobieganiu nawrotom epizodów depresyjnych przez okres
12 miesięcy potwierdzono w kolejnym długotrwałym badaniu kontrolowanym placebo z podwójnie
ślepą próbą, przeprowadzonym u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych z nawracającymi epizodami
dużej depresji, którzy podczas ostatniego epizodu depresji zareagowali na leczenie wenlafaksyną
(100 do 200 mg na dobę, w 2 dawkach podzielonych).
Uogólnione zaburzenia lękowe
Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu uogólnionych
zaburzeń lękowych (ang. GAD, Generalized Anxiety Disorder) została potwierdzona w dwóch 8-
tygodniowych kontrolowanych placebo badaniach z zastosowaniem stałych dawek (od 75 do 225 mg
na dobę), w jednym 6-miesięcznym kontrolowanym placebo badaniu z zastosowaniem stałych dawek
(od 75 do 225 mg na dobę) oraz w jednym 6-miesięcznym kontrolowanym placebo badaniu z
zastosowaniem zmiennych dawek (37,5, 75 i 150 mg na dobę) u dorosłych pacjentów
ambulatoryjnych.
Mimo istnienia dowodów potwierdzających nadrzędność dawki 37,5 mg na dobę nad placebo, dawka
ta nie była za każdym razem tak skuteczna, jak większe dawki.
Fobia społeczna
Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu twardych w leczeniu fobii
społecznej została potwierdzona w czterech 12-tygodniowych, wieloośrodkowych badaniach
z podwójnie ślepą próbą i grupą kontrolną, kontrolowanych placebo, w których stosowano zmienne
dawki oraz w jednym 6-miesięcznym badaniu z podwójnie ślepą próbą i grupą kontrolną,
kontrolowanym placebo, w którym dawki stałe/zmienne stosowano u dorosłych pacjentów
ambulatoryjnych. Pacjenci otrzymywali dawki w zakresie od 75 do 225 mg na dobę. W trwającym
6 miesięcy badaniu nie znaleziono dowodów, by stosowanie dawek od 150 do 225 mg na dobę było
bardziej skuteczne, niż stosowanie dawki 75 mg na dobę.
Lęk napadowy
Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu lęku
napadowego została potwierdzona w dwóch 12-tygodniowych, wieloośrodkowych, kontrolowanych
placebo badaniach z podwójnie ślepą próbą u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych z lękiem
napadowym z lub bez towarzyszącej agorafobii. Dawka początkowa w tym badaniu wynosiła 37,5 mg
na dobę i była stosowana przez 7 dni. Następnie pacjenci otrzymywali stałe dawki w zakresie od 75 do
150 mg na dobę w jednym badaniu oraz od 75 do 225 mg na dobę w drugim.
Długotrwałe bezpieczeństwo stosowania, skuteczność i zapobieganie nawrotom zostało potwierdzone
również w jednym długotrwałym badaniu z podwójnie ślepą próbą kontrolowanym placebo z grupą
kontrolną u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych, którzy zareagowali na leczenie open-label.
17
Pacjenci kontynuowali przyjmowanie takich samych dawek wenlafaksyny o przedłużonym
uwalnianiu, jak na końcu fazy open-label (75, 150 lub 225 mg).
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wenlafaksyna jest w dużym stopniu metabolizowana, głównie do aktywnego metabolitu
O-demetylowenlafaksyny (ODV). Średnie okresy półtrwania ± odchylenie standardowe (SD) wynoszą
dla wenlafaksyny i ODV odpowiednio 5 ± 2 godziny i 11 ± 2 godziny. Stężenia wenlafaksyny i ODV
osiągają stan stacjonarny w ciągu 3 dni doustnego, wielokrotnego podawania. Wenlafaksyna i ODV
wykazują kinetykę liniową w zakresie dawek od 75 do 450 mg na dobę.
Wchłanianie
Co najmniej 92% wenlafaksyny podanej w pojedynczej dawce doustnej w formie produktu
o natychmiastowym uwalnianiu ulega wchłonięciu. Całkowita dostępność biologiczna wynosi od 40%
do 45%, w zależności od metabolizmu ogólnoustrojowego. Po podaniu wenlafaksyny
o natychmiastowym uwalnianiu, maksymalne stężenia wenlafaksyny i ODV w osoczu występują
odpowiednio w ciągu 2 i 3 godzin. Po podaniu wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym
uwalnianiu, maksymalne stężenia wenlafaksyny i ODV w osoczu występują odpowiednio w ciągu 5,5
i 9 godzin. Po podaniu równoważnych dawek dobowych wenlafaksyny w postaci tabletek o
natychmiastowym uwalnianiu lub kapsułek o przedłużonym uwalnianiu, wenlafaksyna z kapsułek
o przedłużonym uwalnianiu wchłania się wolniej, ale stopień wchłaniania jest taki sam, jak
w przypadku tabletek o natychmiastowym uwalnianiu. Pokarm nie wpływa na dostępność biologiczną
wenlafaksyny i ODV.
Dystrybucja
Wenlafaksyna i ODV w zakresie stężeń terapeutycznych, w niewielkim stopniu wiążą się z białkami
osocza ludzkiego (odpowiednio w 27% i 30%). Po podaniu dożylnym objętość dystrybucji w stanie
równowagi wynosi w przypadku wenlafaksyny 4,4 ± 1,6 l/kg.
Metabolizm
Wenlafaksyna podlega w znacznym stopniu efektowi pierwszego przejścia w wątrobie. Badania in
vitro oraz in vivo pokazują, że wenlafaksyna jest metabolizowana do głównego aktywnego metabolitu
(ODV) przy udziale CYP2D6, natomiast do mniej istotnego i mniej aktywnego metabolitu
(N-demetylowenlafaksyny) przy udziale CYP3A4. Badania in vitro oraz in vivo wskazują, że
wenlafaksyna jest słabym inhibitorem CYP2D6. Wenlafaksyna nie hamowała aktywności CYP1A2,
CYP2C9 i CYP3A4.
Wydalanie
Wenlafaksyna i jej metabolity są wydalane głównie przez nerki. Około 87% podanej dawki
wenlafaksyny jest wydalane z moczem w ciągu 48 godzin w postaci niezmienionej (5%), w postaci
niesprzężonej ODV (29%), sprzężonej ODV (26%) lub w postaci innych, mniej istotnych,
nieaktywnych metabolitów (27%). Średni klirens (± SD) w stanie równowagi wynosi dla
wenlafaksyny i ODV odpowiednio 1,3 ± 0,6 l/h/kg i 0,4 ± 0,2 l/h/kg.
Specjalne grupy pacjentów
Wiek i płeć
Wiek jak i płeć nie wpływają w sposób istotny na właściwości farmakokinetyczne wenlafaksyny i
ODV.
Osoby o intensywnym i powolnym metabolizmie z udziałem CYP2D6
U pacjentów o powolnym metabolizmie przy udziale CYP2D6 stężenie wenlafaksyny w osoczu jest
większe, niż u pacjentów intensywnie metabolizujących przy udziale tego izoenzymu. Całkowita
wartość AUC dla wenlafaksyny i ODV jest w obu grupach podobna, w związku z tym nie ma potrzeby
wprowadzania różnych schematów dawkowania dla tych grup pacjentów.
18
Zaburzenia czynności wątroby
U pacjentów z łagodnymi (stopień A w skali Child-Pugh) i umiarkowanymi (stopień B w skali
Child-Pugh) zaburzeniami czynności wątroby, okresy półtrwania wenlafaksyny i ODV były
wydłużone w porównaniu z osobami z prawidłową czynnością wątroby. Klirens zarówno
wenlafaksyny jak i ODV po podaniu doustnym był zmniejszony. Stwierdzono występowanie dużej
zmienności międzyosobniczej. Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby
są ograniczone (patrz punkt 4.2).
Zaburzenia czynności nerek
U pacjentów dializowanych okres półtrwania wenlafaksyny w fazie eliminacji był wydłużony o około
180%, a klirens zmniejszony o około 57% w porównaniu do osób z prawidłową czynnością nerek,
natomiast okres półtrwania ODV w fazie eliminacji był wydłużony o około 142%, a klirens
zmniejszony o około 56%. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentów
wymagających hemodializy konieczna jest zmiana dawkowania (patrz punkt 4.2).
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Badania wenlafaksyny na szczurach i myszach nie dostarczyły dowodów działania rakotwórczego
wenlafaksyny. W wielu badaniach in vitro oraz in vivo nie potwierdzono również działania
mutagennego.
W trakcie badań na zwierzętach dotyczących toksycznego wpływu na rozród, u szczurów stwierdzono
zmniejszenie masy potomstwa, zwiększenie liczby płodów martwo urodzonych oraz zwiększenie
śmiertelności potomstwa w ciągu pierwszych 5 dni laktacji. Nie jest znana przyczyna tych zgonów.
Przedstawione zdarzenia wystąpiły podczas zastosowania wenlafaksyny w dawce 30 mg/kg mc./dobę,
która, w przeliczeniu na mg/kg mc., jest czterokrotnie większa od dobowej dawki 375 mg stosowanej
u ludzi. Dawka, która nie wywoływała wspominanych zdarzeń, była równa 1,3-krotności dawki
stosowanej u ludzi. Ryzyko u ludzi nie jest znane.
W badaniu, w którym szczury obojga płci były poddane działaniu ODV, zaobserwowano zmniejszenie
płodności. Działanie ODV było od 1 do 2 razy silniejsze, niż działanie wenlafaksyny stosowanej u
ludzi w dawce 375 mg na dobę. Znaczenie tej obserwacji dla stosowania produktu u ludzi nie jest
znane.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Hypromeloza
Eudragit RS 100
Sodu laurylosiarczan
Magnezu stearynian
Skład otoczki tabletki:
Eudragit E 100
Skład otoczki kapsułki 37,5 mg:
Tytanu dwutlenek (E 171)
Żelatyna
Skład otoczki kapsułki 75 mg:
Tytanu dwutlenek (E 171)
Żelaza tlenek czerwony
Żelatyna
19
Skład otoczki kapsułki 150 mg:
Tytanu dwutlenek (E 171)
Erytrozyna
Indygokarmin
Żelatyna
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3 Okres ważności
3 lata
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Brak szczególnych środków ostrożności dotyczących przechowywania produktu leczniczego.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Tekturowe pudełko zawierające 28 lub 56 kapsułek w blistrach PVC/PE/PVDC/Aluminium po
7 sztuk.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do
stosowania
Bez specjalnych wymagań.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Bausch Health Ireland Limited
3013 Lake Drive
Citywest Business Campus
Dublin 24, D24PPT3
Irlandia
8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Venlectine, 37,5 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde: pozwolenie nr 12735
Venlectine, 75 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde: pozwolenie nr 12734
Venlectine, 150 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde: pozwolenie nr 12501
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu:
Venlectine, 37,5 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde: 13.03.2007
Venlectine, 75 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde: 13.03.2007
Venlectine, 150 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde: 30.10.2006
Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 14.05.2012
20
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO