Zamów on-line!

Recepta on-line 24h/7 w 5 minut

Szukaj leku
FAQ

Kwetaplex

Kwetaplex

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Kwetaplex XR, 50 mg, tabletki o przedłużonym uwalnianiu
Kwetaplex XR, 200 mg, tabletki o przedłużonym uwalnianiu
Kwetaplex XR, 300 mg, tabletki o przedłużonym uwalnianiu
Kwetaplex XR, 400 mg, tabletki o przedłużonym uwalnianiu
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Każda tabletka Kwetaplex XR, 50 mg zawiera 50 mg kwetiapiny (w postaci kwetiapiny fumaranu).
Każda tabletka Kwetaplex XR, 200 mg zawiera 200 mg kwetiapiny (w postaci kwetiapiny fumaranu).
Każda tabletka Kwetaplex XR, 300 mg zawiera 300 mg kwetiapiny (w postaci kwetiapiny fumaranu).
Każda tabletka Kwetaplex XR, 400 mg zawiera 400 mg kwetiapiny (w postaci kwetiapiny fumaranu).
Substancje pomocnicze o znanym działaniu:
Kwetaplex XR 400 mg: każda tabletka zawiera 25,67 mg sodu.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Tabletki o przedłużonym uwalnianiu.
Kwetaplex XR 50 mg: brązowe obustronnie wypukłe, podłużne tabletki powlekane z wytłoczonym
oznakowaniem „Q50” po jednej stronie
Kwetaplex XR 200 mg: żółte obustronnie wypukłe, podłużne tabletki powlekane z wytłoczonym
oznakowaniem „Q200” po jednej stronie
Kwetaplex XR 300 mg: jasnożółte obustronnie wypukłe, podłużne tabletki powlekane z wytłoczonym
oznakowaniem „Q300” po jednej stronie
Kwetaplex XR 400 mg: białe obustronnie wypukłe, podłużne tabletki powlekane z wytłoczonym
oznakowaniem „Q400” po jednej stronie
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Kwetiapina jest wskazana:
• w leczeniu schizofrenii;
• w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych:
◦ w leczeniu epizodów maniakalnych o umiarkowanym i ciężkim nasileniu w chorobie
afektywnej dwubiegunowej;
◦ w leczeniu epizodów ciężkiej depresji w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej;
◦ w zapobieganiu nawrotom epizodów manii lub depresji u pacjentów z chorobą afektywną
dwubiegunową, którzy wcześniej reagowali na leczenie kwetiapiną;
2
• w leczeniu epizodów ciężkiej depresji u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi, jako
terapia wspomagająca, jeśli skuteczność monoterapii przeciwdepresyjnej była mniejsza niż
optymalna (patrz punkt 5.1). Przed rozpoczęciem leczenia lekarz powinien wziąć pod uwagę profil
bezpieczeństwa produktu Kwetaplex XR (patrz punkt 4.4).
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Do każdego wskazania schemat dawkowania jest inny. Należy dopilnować, aby pacjent otrzymał
dokładne informacje dotyczące dawkowania odpowiedniego do jego choroby.
Kwetaplex XR należy podawać raz na dobę, bez pokarmu. Tabletki należy połykać w całości, nie
należy ich dzielić, żuć ani kruszyć.
Dorośli:
Leczenie schizofrenii i epizodów maniakalnych o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego w
przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego
Kwetaplex XR należy podawać przynajmniej jedną godzinę przed posiłkiem. Dawka dobowa
rozpoczynająca terapię to 300 mg dnia 1. i 600 mg dnia 2. Zalecana dobowa dawka to 600 mg, jednak
w klinicznie uzasadnionych przypadkach dawkę można zwiększyć do 800 mg na dobę. Dawkę należy
dostosować, w zakresie dawek skutecznych od 400 mg do 800 mg na dobę, zależnie od skuteczności
klinicznej i tolerancji pacjenta na leczenie. Nie ma konieczności zmiany dawkowania podczas terapii
podtrzymującej w schizofrenii.
Leczenie epizodów dużej depresji w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym
Kwetaplex XR należy stosować przed snem. Przez pierwsze cztery dni leczenia całkowite dawki
dobowe wynoszą odpowiednio: 50 mg (pierwszy dzień), 100 mg (drugi dzień), 200 mg (trzeci dzień) i
300 mg (czwarty dzień). Zalecana dawka dobowa wynosi 300 mg. W badaniach klinicznych nie
obserwowano dodatkowych korzyści ze stosowania produktu w grupie przyjmującej dawki 600 mg w
porównaniu z grupą przyjmującą 300 mg (patrz punkt 5.1). W pojedynczych przypadkach korzystne
jest stosowanie dawki 600 mg. Dawki większe niż 300 mg powinny być wprowadzane przez lekarzy
doświadczonych w leczeniu choroby afektywnej dwubiegunowej. U niektórych pacjentów, w
przypadku zastrzeżeń dotyczących tolerancji, w badaniach klinicznych wykazano możliwość
rozważenia zmniejszenia dawki do minimum 200 mg.
Zapobieganie nawrotom w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym
Pacjenci, u których wystąpiła reakcja na leczenie produktem leczniczym Kwetaplex XR w ostrym
zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym, powinni kontynuować przyjmowanie produktu Kwetaplex
XR w tej samej dawce przed snem, aby zapobiegać nawrotom epizodów maniakalnych, maniakalnodepresyjnych i depresyjnych w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego. Dawkę produktu
leczniczego Kwetaplex XR można dostosować w zależności od skuteczności klinicznej i tolerancji
pacjenta, w zakresie dawek od 300 mg do 800 mg na dobę. Ważne jest, aby w terapii podtrzymującej
stosować najmniejsze skuteczne dawki.
Terapia wspomagająca w leczeniu ciężkiego epizodu depresyjnego w dużej depresji
Kwetaplex XR należy stosować przed snem. Dawka dobowa rozpoczynająca terapię wynosi 50 mg
dnia 1. i 2. a 150 mg dnia 3. i 4. Działanie przeciwdepresyjne obserwowano po dawkach 150 i 300 mg
na dobę podczas krótkotrwałych badań klinicznych w terapii wspomagającej (z amitryptyliną,
bupropionem, cytalopramem, duloksetyną, escytalopramem, fluoksetyną, paroksetyną, sertraliną i
wenlafaksyną – patrz punkt 5.1) i po 50 mg na dobę w krótkotrwałych badaniach w monoterapii.
Istnieje zwiększone ryzyko działań niepożądanych po stosowaniu produktu leczniczego w większych
dawkach. Dlatego lekarz powinien zapewnić stosowanie najmniejszej skutecznej dawki, zaczynając
leczenie od 50 mg na dobę. Decyzja zwiększenia dawki ze 150 do 300 mg na dobę powinna być
podejmowana na podstawie indywidualnej oceny stanu pacjenta.
Zmiana terapii z kwetiapiny w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu:
3
W celu ułatwienia dawkowania pacjentom stosującym produkt leczniczy z kwetiapiną o
natychmiastowym uwalnianiu w dawkach podzielonych możliwa jest zmiana terapii na produkt
leczniczy Kwetaplex XR, podając równoważność całkowitej dawki dobowej raz na dobę. Konieczne
może być indywidualne dostosowanie dawki.
Osoby w podeszłym wieku:
Podobnie jak inne produkty przeciwpsychotyczne i przeciwdepresyjne, Kwetaplex XR należy
stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów w podeszłym wieku, szczególnie w początkowym
okresie terapii. Konieczne może być wolniejsze zwiększanie dawki produktu leczniczego Kwetaplex
XR i stosowanie mniejszej dawki dobowej, w porównaniu do dawek stosowanych u młodszych
pacjentów. Średni klirens kwetiapiny w osoczu u pacjentów w podeszłym wieku był zmniejszony o
30% do 50% w porównaniu z wartościami występującymi u młodszych pacjentów. U osób w
podeszłym wieku leczenie należy rozpoczynać od dawki dobowej wynoszącej 50 mg. Następnie
dawkę można zwiększyć o 50 mg na dobę do dawki skutecznej, zależnie od indywidualnej
skuteczności klinicznej i tolerancji pacjenta na leczenie.
U pacjentów w podeszłym wieku z ciężkimi epizodami depresyjnymi w zaburzeniach depresyjnych
dawkowanie należy rozpoczynać od 50 mg na dobę w dniach od 1. do 3., zwiększając do 100 mg na
dobę w dniu 4. i do 150 mg na dobę w dniu 8. Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę,
zaczynając od 50 mg na dobę. Jeśli w oparciu o indywidualną ocenę stanu pacjenta trzeba zwiększyć
dawkę do 300 mg na dobę, nie należy wprowadzać tego dawkowania przed 22. dniem leczenia.
Nie badano skuteczności i bezpieczeństwa stosowania u pacjentów powyżej 65 lat z epizodami
depresji w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego.
Dzieci i młodzież:
Kwetaplex XR nie jest zalecany do stosowania u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat, ze względu na brak
danych uzasadniających stosowanie w tej grupie wiekowej. Dostępne dane z badań klinicznych z
grupą kontrolną placebo przedstawione są w punktach 4.4, 4.8, 5.1 i 5.2.
Zaburzenia czynności nerek:
Nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.
Zaburzenia czynności wątroby:
Kwetiapina jest w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie. Dlatego Kwetaplex XR należy
stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów ze stwierdzonymi zaburzeniami czynności wątroby,
szczególnie w początkowym okresie stosowania. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby
leczenie należy rozpocząć od dawki dobowej wynoszącej 50 mg. Dawkę można zwiększać o 50 mg na
dobę, aż do dawki skutecznej, zależnie od indywidualnej skuteczności klinicznej i tolerancji pacjenta
na leczenie.
4.3 Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w
punkcie 6.1.
Jednoczesne stosowanie inhibitorów cytochromu P450 3A4, takich jak inhibitory proteazy HIV, leki
przeciwgrzybicze z grupy azoli, erytromycyna, klarytromycyna i nefazodon, jest przeciwwskazane
(patrz punkt 4.5).
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Kwetiapina ma kilka wskazań, dlatego profil bezpieczeństwa należy określać na podstawie
indywidualnego rozpoznania i stosowanej u pacjenta dawki.
4
Nie ustalono długookresowej skuteczności i bezpieczeństwa stosowania w leczeniu wspomagającym u
pacjentów z dużą depresją, określono natomiast skuteczność i bezpieczeństwo u dorosłych pacjentów,
u których zastosowano monoterapię (patrz punkt 5.1).
Dzieci i młodzież:
Kwetiapina nie jest zalecana do stosowania u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat, ze względu na brak
danych uzasadniających stosowanie w tej grupie wiekowej. Badania kliniczne dotyczące stosowania
kwetiapiny wykazały, iż w porównaniu do znanego profilu bezpieczeństwa określonego dla pacjentów
dorosłych (patrz punkt 4.8), poszczególne działania niepożądane występowały ze zwiększoną
częstością u dzieci i młodzieży (zwiększony apetyt, zwiększenie stężenia prolaktyny w osoczu,
wymioty, zapalenie błony śluzowej nosa i omdlenie), lub mogą mieć inne konsekwencje u dzieci i
młodzieży (objawy pozapiramidowe i drażliwość). Zidentyfikowano także jedno działanie nie
obserwowane wcześniej w badaniach u pacjentów dorosłych (zwiększone ciśnienie krwi). U dzieci i
młodzieży wykryto również zmiany w testach czynności tarczycy.
Ponadto, długotrwałe bezpieczeństwo oddziaływania terapii kwetiapiną na wzrost i dojrzewanie
badano nie dłużej niż przez 26 tygodni. Długotrwały wpływ na rozwój poznawczy i zachowania nie
jest znany.
W badaniach klinicznych z grupą kontrolną placebo z udziałem dzieci i młodzieży, podawaniu
kwetiapiny towarzyszyła zwiększona częstość objawów pozapiramidowych w porównaniu z placebo,
u pacjentów ze schizofrenią i epizodami maniakalnymi w przebiegu zaburzenia afektywnego
dwubiegunowego i epizodami depresji w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym (patrz punkt 4.8).
Samobójstwa, myśli samobójcze lub pogorszenie stanu klinicznego:
Depresja jest związana ze zwiększonym ryzykiem występowania myśli samobójczych, samookaleczeń
i samobójstw (zdarzenia związane z próbami samobójczymi). Ryzyko to utrzymuje się do czasu
wystąpienia znaczącej remisji. Jako, że poprawa może nie wystąpić przez kilka pierwszych lub więcej
tygodni leczenia, pacjenci powinni pozostawać pod ścisłą kontrolą lekarską do czasu wystąpienia
poprawy. Ogólne doświadczenie kliniczne wskazuje, że we wczesnej fazie poprawy stanu klinicznego
pacjenta może być zwiększone ryzyko samobójstw.
Dodatkowo, lekarz powinien rozważyć potencjalne ryzyko wystąpienia zdarzeń związanych z próbami
samobójczymi po nagłym przerwaniu stosowania kwetiapiny, z powodu znanych czynników ryzyka
związanych z leczoną chorobą. Inne zaburzenia psychiczne, w których zalecany jest produkt
Kwetaplex XR, mogą być również związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zachowań
samobójczych. Ponadto zaburzenia te mogą współistnieć z dużą depresją W związku z tym, u
pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki
ostrożności, jak u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi.
Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem
leczenia skłonności samobójcze znacznego stopnia, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia
myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia.
Metaanaliza badań klinicznych z grupą kontrolną placebo nad lekami przeciwdepresyjnymi
stosowanymi u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała zwiększone (w
porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat,
stosujących leki przeciwdepresyjne.
W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i po zmianie dawki, należy ściśle obserwować
pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy
uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, zachowania
lub myśli samobójcze oraz nietypowe zmiany w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o
konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza.
W krótkotrwałych badaniach klinicznych z grupą kontrolną placebo z udziałem pacjentów z ciężkimi
epizodami depresyjnymi w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym stwierdzono zwiększone ryzyko
zachowań samobójczych u młodych pacjentów (poniżej 25 lat) leczonych kwetiapiną, w porównaniu z
otrzymującymi placebo (odpowiednio 3,0% wzgl. 0%). U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami
depresyjnymi biorących udział w badaniach klinicznych ryzyko wystąpienia zachowań samobójczych
5
u młodych pacjentów (poniżej 25 lat) wynosiło 2,1% (3/144) w grupie kwetiapiny i 1,3% (1/75) w
grupie placebo. Retrospektywne badanie kwetiapiny oparte na obserwacji populacji pacjentów z
ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi wykazało zwiększone ryzyko samouszkodzeń i samobójstw u
pacjentów w wieku od 25 do 64 lat bez historii samookaleczenia podczas stosowania kwetiapiny z
innymi lekami przeciwdepresyjnymi.
Ryzyko metaboliczne:
Uwzględniając obserwowane ryzyko pogorszenia profilu metabolicznego, w tym zmian masy ciała,
stężenia glukozy we krwi (patrz podpunkt „Hiperglikemia”) oraz lipidów, które obserwowano w
badaniach klinicznych, należy zbadać parametry metaboliczne pacjenta w momencie rozpoczynania
terapii. Zmiany tych parametrów należy regularnie kontrolować w przebiegu terapii. Pogorszenie się
omawianych parametrów należy leczyć zgodnie z zasadami klinicznymi (patrz punkt 4.8).
Objawy pozapiramidowe:
W badaniach klinicznych kontrolowanych placebo wśród dorosłych pacjentów, stosowanie kwetiapiny
było związane ze zwiększoną częstością występowania objawów pozapiramidowych (ang.
Extrapyramidal Syndrome EPS) w porównaniu do placebo, u pacjentów leczonych z powodu ciężkich
epizodów depresji w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego i dużej depresji (patrz
punkty 4.8 i 5.1).
Stosowaniu kwetiapiny towarzyszy rozwój akatyzji, charakteryzującej się subiektywnie
nieprzyjemnym lub przykrym niepokojem i potrzebą ruchu, co często związane jest z niemożliwością
siedzenia lub stania w miejscu. Objawy te są bardziej prawdopodobne w pierwszych kilku tygodniach
leczenia. U pacjentów, u których rozwiną się te objawy, zwiększenie dawki może być szkodliwe.
Dyskinezy późne:
Jeśli wystąpią objawy podmiotowe i przedmiotowe późnych dyskinez, należy rozważyć zmniejszenie
dawki lub przerwanie stosowania kwetiapiny. Objawy dyskinez późnych mogą się pogłębić lub
rozwinąć po przerwaniu terapii (patrz punkt 4.8).
Senność i zawroty głowy:
Leczenie kwetiapiną związane było z występowaniem senności i związanych z nią objawów takich jak
uspokojenie (patrz punkt 4.8). W badaniach klinicznych dotyczących leczenia pacjentów z epizodami
depresji w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym i dużej depresji, objawy te występowały
zazwyczaj podczas pierwszych trzech dni leczenia i miały nasilenie przede wszystkim łagodne do
umiarkowanego. U pacjentów, u których występuje senność o dużym nasileniu, może być konieczne
częstsze zgłaszanie się do lekarza przez okres minimum 2 tygodni od początku pojawienia się
senności, lub do czasu, kiedy nastąpi poprawa objawów. Niekiedy należy brać pod uwagę przerwanie
terapii.
Hipotonia ortostatyczna:
Leczeniu kwetiapiną towarzyszyło niedociśnienie ortostatyczne i związane z tym zawroty głowy
(patrz punkt 4.8), które podobnie jak senność występują zwykle w początkowej fazie zwiększania
dawki. Może to zwiększyć częstość przypadkowych urazów (upadki), szczególnie u pacjentów w
podeszłym wieku. Dlatego należy poradzić pacjentom zachowanie ostrożności do czasu, aż poznają
możliwe skutki leczenia.
Kwetiapinę należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów z rozpoznaną chorobą układu
krążenia, zaburzeniami krążenia mózgowego lub innymi chorobami predysponującymi do
niedociśnienia. W razie wystąpienia hipotonii ortostatycznej, szczególnie u pacjentów z chorobami
układu krążenia w wywiadzie, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub bardziej stopniowe jej
dobieranie.
Zespół bezdechu sennego:
U pacjentów stosujących kwetiapinę opisywano zespół bezdechu sennego. U pacjentów
przyjmujących jednocześnie środki działające depresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy i u których w
wywiadzie stwierdzono bezdech senny, lub występuje jego ryzyko (osoby z nadwagą lub
6
otyłością oraz mężczyźni), kwetiapinę należy stosować z ostrożnością.
Napady padaczki:
W kontrolowanych badaniach klinicznych nie wykazano różnicy częstości występowania napadów
padaczki u pacjentów leczonych kwetiapiną lub otrzymujących placebo. Brak danych dotyczących
częstości występowania napadów drgawek u pacjentów z drgawkami w wywiadzie. Podobnie jak w
przypadku innych leków przeciwpsychotycznych, zalecana jest ostrożność podczas leczenia pacjentów
z padaczką w wywiadzie (patrz punkt 4.8).
Złośliwy zespół neuroleptyczny:
Złośliwy zespół neuroleptyczny związany jest ze stosowaniem leków przeciwpsychotycznych, w tym
również kwetiapiny (patrz punkt 4.8). Objawy kliniczne obejmują hipertermię, zaburzenia stanu
psychicznego, sztywność mięśni, zaburzenia czynności układu autonomicznego i zwiększenie
aktywności fosfokinazy kreatynowej. W razie ich wystąpienia należy odstawić Kwetaplex XR i
zastosować odpowiednie leczenie.
Ciężka neutropenia i agranulocytoza:
W badaniach klinicznych zgłaszano występowanie ciężkiej neutropenii (liczba neutrofilów <0,5 x
109
/l). Większość przypadków ciężkiej neutropenii wystąpiła w ciągu kilku miesięcy po rozpoczęciu
terapii kwetiapiną. Brak oczywistej zależności od dawki. Po wprowadzeniu do obrotu stwierdzono
kilka przypadków zgonu. Prawdopodobnymi czynnikami ryzyka neutropenii są: mała liczba białych
krwinek (ang. White Blood Cell WBC) przed rozpoczęciem leczenia oraz neutropenia wywołana przez
leki w wywiadzie. Jednakże, w niektórych przypadkach neutropenia występowała u pacjentów bez
wcześniejszych czynników ryzyka. Należy przerwać stosowanie kwetiapiny, jeśli liczba neutrofilów
wynosi <1,0 x 109
/l. Należy obserwować pacjenta w celu wykrycia objawów podmiotowych i
przedmiotowych zakażenia oraz kontrolować liczbę neutrofilów (dopóki nie przekroczy 1,5 x 109
/l)
(patrz punkt 5.1).
U pacjentów z objawami infekcji lub gorączki, w szczególności przy braku wyraźnego czynnika
predysponującego, należy wziąć pod uwagę neutropenię i zastosować odpowiednie leczenie.
Należy poinformować pacjentów, żeby natychmiast zgłaszali wystąpienie objawów podmiotowych lub
przedmiotowych wskazujących na agranulocytozę lub zakażenie (np. gorączka, osłabienie, senność,
ból gardła) w dowolnym czasie podczas terapii kwetapiną. U tych pacjentów należy natychmiast
zbadać całkowitą liczbę krwinek białych oraz bezwzględną liczbę neutrofilów, szczególnie wówczas,
gdy nie ma czynników predysponujących.
Działanie przeciwcholinergiczne (muskarynowe):
Norkwetiapina, czynny metabolit, kwetiapiny, ma umiarkowane do silnego powinowactwo do różnych
podtypów receptorów muskarynowych. Powoduje to działania niepożądane związane z efektami
przeciwcholinergicznymi podczas stosowania kwetiapiny w zalecanych dawkach łącznie z innymi
lekami o działaniu przeciwcholinergicznym, a także w przypadku przedawkowania. Kwetiapinę
należy stosować ostrożnie u pacjentów przyjmujących leki o działaniu przeciwcholinergicznym
(muskarynowym). Kwetiapinę należy stosować ostrożnie u pacjentów ze zdiagnozowanym obecnie
lub stwierdzonym w wywiadzie zatrzymaniem moczu, klinicznie istotnym przerostem gruczołu
krokowego, niedrożnością jelit lub podobnymi schorzeniami, zwiększonym ciśnieniem
wewnątrzgałkowym lub jaskrą. (Patrz punkty 4.5, 4.8, 5.1 i 4.9).
Interakcje:
Patrz także punkt 4.5.
Jednoczesne stosowanie kwetiapiny z silnymi induktorami enzymów wątrobowych, takimi jak
karbamazepina lub fenytoina, znacząco zmniejsza stężenie kwetiapiny w osoczu, co może wpływać na
skuteczność terapii kwetiapiną. U pacjentów otrzymujących leki indukujące enzymy wątrobowe
terapię kwetiapiną można rozpocząć, jeśli w opinii lekarza korzyści wynikające ze stosowania
kwetiapiny przeważają nad ryzykiem związanym z przerwaniem stosowania induktorów enzymów
wątrobowych. Ważne jest, aby wszelkie zmiany leku indukującego enzymy wątrobowe wykonywać
7
stopniowo, i w razie konieczności zastąpić go lekiem nie indukującym enzymów wątrobowych (np.
walproinianem sodu).
Masa ciała:
U pacjentów przyjmujących kwetiapinę stwierdzano zwiększenie masy ciała. Należy to monitorować i
odpowiednio powstrzymać klinicznie, zgodnie z wytycznymi dotyczącymi stosowania leków
przeciwpsychotycznych (patrz punkty 4.8 i 5.1).
Hiperglikemia:
Rzadko zgłaszano przypadki hiperglikemii i (lub) rozwoju lub nasilenia cukrzycy, której czasem
towarzyszyła kwasica ketonowa lub śpiączka, w tym kilka przypadków śmiertelnych (patrz punkt 4.8).
W kilku przypadkach zgłoszono wcześniejsze zwiększenie masy ciała, co mogło być czynnikiem
sprzyjającym. Zaleca się odpowiednią obserwację kliniczną, zgodną z wytycznymi dotyczącymi
stosowania leków przeciwpsychotycznych. Pacjentów stosujących jakikolwiek lek
przeciwpsychotyczny, w tym kwetiapinę, należy obserwować pod względem wystąpienia oznak i
objawów hiperglikemii (takich jak polidypsja, poliuria, polifagia i osłabienie), a pacjentów z cukrzycą
lub dużym ryzykiem wystąpienia cukrzycy należy regularnie monitorować pod względem pogorszenia
kontroli stężenia glukozy. Należy regularnie sprawdzać masę ciała.
Lipidy:
W badaniach klinicznych dotyczących kwetiapiny obserwowano zwiększenie stężenia triglicerydów,
cholesterolu LDL i całkowitego cholesterolu oraz zmniejszenie stężenia cholesterolu HDL (patrz
punkt 4.8). W przypadku zmian stężenia lipidów należy postępować zgodnie z praktyką kliniczną.
Wydłużenie odstępu QT:
W badaniach klinicznych oraz podczas używania zgodnie z Charakterystyką Produktu Leczniczego
podawanie kwetiapiny nie było związane z przewlekłym wydłużeniem absolutnych wartości odstępu
QT. W okresie po wprowadzeniu do obrotu, obserwowano wydłużenie odstępu QT podczas
stosowania kwetiapiny w dawkach terapeutycznych (patrz punkt 4.8) i po przedawkowaniu (patrz
punkt 4.9). Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwpsychotycznych, należy zachować
ostrożność, jeśli kwetiapina zalecana jest pacjentom z chorobami układu krążenia lub wydłużeniem
odstępu QT w wywiadzie rodzinnym. Ostrożność zaleca się również, jeśli kwetiapina stosowana jest
jednocześnie z innymi lekami wydłużającymi odstęp QT albo z lekami neuroleptycznymi, szczególnie
u pacjentów w podeszłym wieku, u pacjentów z wrodzonym zespołem wydłużonego odstępu QT,
zastoinową niewydolnością serca, przerostem mięśnia sercowego, hipokaliemią lub hipomagnezemią
(patrz punkt 4.5).
Kardiomiopatia i zapalenie mięśnia sercowego
W badaniach klinicznych i po wprowadzeniu do obrotu kwetiapiny zgłaszano przypadki
kardiomiopatii i zapalenia mięśnia sercowego (patrz punkt 4.8.). U pacjentów, u których podejrzewa
się kardiomiopatię lub zapalenie mięśnia sercowego należy rozważyć przerwanie leczenia kwetiapiną.
Ciężkie niepożądane reakcje skórne
Podczas stosowania tego leku bardzo rzadko zgłaszano ciężkie niepożądane reakcje skórne (SCAR,
ang. severe cutaneous adverse reactions) w tym zespół Stevensa Johnsona (SJS), toksyczna martwica
naskórka (TEN) oraz wysypkę z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS), które mogą zagrażać
życiu lub prowadzić do zgonu. Ciężkie niepożądane reakcje skórne często występują jako połączenie
następujących objawów: rozległa wysypka skórna lub złuszczające zapalenie skóry, gorączka,
powiększenie węzłów chłonnych i możliwa eozynofilia. Jeśli pojawią się oznaki i objawy wskazujące
na te ciężkie reakcje skórne, należy natychmiast odstawić kwetiapinę i rozważyć alternatywne
leczenie.
Ostre objawy odstawienia:
Po nagłym przerwaniu stosowania kwetiapiny obserwowano wystąpienie ostrych objawów
odstawienia, takich jak bezsenność, nudności, bóle głowy, biegunka, wymioty, zawroty głowy i
drażliwość. Zaleca się stopniowe odstawianie kwetiapiny przez okres przynajmniej jednego do dwóch
tygodni (patrz punkt 4.8).
8
Pacjenci w podeszłym wieku z objawami psychotycznymi w przebiegu chorób otępiennych:
Kwetiapina nie jest zatwierdzona do leczenia pacjentów w podeszłym wieku z objawami
psychotycznymi w przebiegu chorób otępiennych.
W randomizowanych badaniach klinicznych kontrolowanych placebo z zastosowaniem niektórych
atypowych leków przeciwpsychotycznych, przeprowadzonych z udziałem pacjentów z otępieniem,
obserwowano około 3-krotne zwiększenie ryzyka działań niepożądanych ze strony krążenia
mózgowego. Mechanizm wpływający na zwiększenie ryzyka nie jest znany. Nie można wykluczyć
zwiększonego ryzyka w przypadku innych leków przeciwpsychotycznych i w innych grupach
pacjentów. Należy zachować ostrożność podczas stosowania produktu Kwetaplex XR u pacjentów z
czynnikami ryzyka wystąpienia udaru mózgu.
Metaanaliza atypowych leków przeciwpsychotycznych wykazała, że u pacjentów w podeszłym wieku
z objawami psychotycznymi w przebiegu choroby otępiennej występuje zwiększone ryzyko zgonu, w
porównaniu do grupy otrzymującej placebo. Jednakże, w dwóch 10-tygodniowych, kontrolowanych
placebo badaniach dotyczących stosowania kwetiapiny przeprowadzonych w takiej samej grupie
pacjentów (n=710, średnia wieku 83 lata, grupa wiekowa 56-99 lat) śmiertelność w grupie stosującej
kwetiapinę wynosiła 5,5%, a w grupie otrzymującej placebo 3,2%. Przyczyny śmierci pacjentów w
trakcie badań klinicznych były różne, zgodne z oczekiwanymi dla tej populacji.
Osoby w podeszłym wieku z chorobą Parkinsona/parkinsonizmem
Retrospektywne badanie kwetiapiny oparte na obserwacji populacji pacjentów w podeszłym wieku z
ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi wykazało zwiększone ryzyko zgonu u pacjentów w wieku > 65
lat leczonych kwetiapiną. Nie obserwowano tego związku po wykluczeniu pacjentów z chorobą
Parkinsona z analizy. Należy zachować ostrożność, jeśli kwetiapina jest przepisywana pacjentom w
podeszłym wieku z chorobą Parkinsona.
Dysfagia:
Podczas stosowania kwetiapiny obserwowano przypadki dysfagii (patrz punkt 4.8). Kwetiapina
powinna być stosowana z zachowaniem ostrożności u pacjentów z ryzykiem wystąpienia
zachłystowego zapalenia płuc.
Zaparcie i niedrożność jelit:
Zaparcia stanowią czynnik ryzyka niedrożności jelit. Podczas terapii kwetiapiną zgłaszano zaparcia i
niedrożność jelit (patrz punkt 4.8 Działania niepożądane). Przypadki śmiertelne dotyczą pacjentów z
podwyższonej grupy ryzyka niedrożności jelit, włącznie z pacjentami stosującymi jednocześnie wiele
leków, które zmniejszają motorykę jelit i (lub) pacjentami nie zgłaszającymi zaparcia. Pacjentów z
niedrożnością jelit należy objąć ścisłą kontrolą i zapewnić szybką pomoc.
Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa (VTE):
Podczas stosowania leków przeciwpsychotycznych zgłaszano przypadki żylnej choroby zakrzepowozatorowej (VTE). Ponieważ u pacjentów stosujących leki przeciwpsychotyczne często występują
czynniki ryzyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, należy zidentyfikować wszystkie możliwe
czynniki ryzyka VTE przed i podczas terapii kwetiapiną oraz podjąć działania zapobiegające
wystąpieniu żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej.
Zapalenie trzustki
W badaniach klinicznych oraz po wprowadzeniu do obrotu zgłaszano przypadki zapalenia trzustki.
Chociaż nie wszystkie przypadki były związane z czynnikami ryzyka, spośród zgłoszeń po
wprowadzeniu do obrotu wielu pacjentów wykazywało czynniki ryzyka predysponujące do zapalenia
trzustki, takie jak podwyższone stężenie triglicerydów (patrz punkt 4.4), kamienie żółciowe czy
spożywanie alkoholu.
Dodatkowe informacje:
9
Dane dotyczące stosowanych jednocześnie kwetiapiny i kwasu walproinowego lub litu w ostrych
epizodach manii o umiarkowanym i ciężkim nasileniu są ograniczone. Jednakże skojarzona terapia
była dobrze tolerowana (patrz punkt 4.8 i 5.1). Dane wykazały działanie addycyjne w 3. tygodniu.
Niewłaściwe stosowanie i nadużycie:
Zgłaszano przypadki niewłaściwego stosowania i nadużycia. Ostrzeżenie może być potrzebne przy
przepisywaniu kwetiapiny u pacjentów z nadużywaniem alkoholu lub narkotyków w wywiadzie.
Kwetaplex XR zawiera sód
Kwetaplex XR 50 mg, 200 mg, 300 mg, tabletki o przedłużonym uwalnianiu:
Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.
Kwetaplex XR 400 mg, tabletki o przedłużonym uwalnianiu:
Produkt leczniczy zawiera 25,67 mg sodu na tabletkę co odpowiada 1,28% zalecanej przez WHO
maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Ze względu na wpływ kwetiapiny na czynność ośrodkowego układu nerwowego, kwetiapina powinna
być stosowana z ostrożnością podczas jednoczesnego stosowania z innymi lekami działającymi na
ośrodkowy układ nerwowy i z alkoholem.
Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów przyjmujących inne leki o działaniu
antycholinergicznym (muskarynowym) (patrz punkt 4.4).
Głównym izoenzymem układu enzymatycznego cytochromu P450 biorącego udział w metabolizmie
kwetiapiny jest cytochrom P450 (CYP) 3A4. W badaniu interakcji przeprowadzonym z udziałem
zdrowych ochotników, jednoczesne stosowanie kwetiapiny (w dawce 25 mg) z ketokonazolem,
inhibitorem CYP3A4, powodowało 5- do 8-krotnego zwiększenie AUC (powierzchnia pola pod
krzywą stężenia w czasie) kwetiapiny. Na tej podstawie, jednoczesne stosowanie kwetiapiny i
inhibitorów CYP3A4 jest przeciwwskazane. Nie zaleca się także spożywania soku grejpfrutowego
podczas terapii kwetiapiną.
W badaniach z zastosowaniem dawek wielokrotnych, prowadzonych w celu ustalenia farmakokinetyki
kwetiapiny podawanej przed i podczas leczenia karbamazepiną (lek indukujący enzymy wątrobowe),
jednoczesne stosowanie karbamazepiny znacząco zwiększało klirens kwetiapiny. Ten zwiększony
klirens powodował zmniejszenie ekspozycji układowej na kwetiapinę (mierzonej przez AUC) średnio
do 13% ekspozycji występującej podczas stosowania samej kwetiapiny, chociaż u niektórych
pacjentów obserwowano silniejsze działanie. Jako konsekwencja tej interakcji nastąpić może
zmniejszenie stężenia kwetiapiny w osoczu, co może wpływać na skuteczność terapii kwetiapiną.
Jednoczesne stosowanie kwetiapiny i fenytoiny (inny lek indukujący enzymy mikrosomalne)
powodowało istotne zwiększenie klirensu kwetiapiny o około 450%. U pacjentów otrzymujących leki
indukujące enzymy wątrobowe rozpoczęcie terapii kwetiapiną może nastąpić, jeśli w opinii lekarza
korzyści z zastosowania kwetiapiny przewyższają ryzyko wynikające z przerwania stosowania
induktorów enzymów wątrobowych. Ważne, żeby jakakolwiek zmiana dawkowania induktora
odbywała się stopniowo, a w razie potrzeby należy go zastąpić lekiem nie indukującym enzymów
wątrobowych (np. walproinian sodu) (patrz punkt 4.4).
Farmakokinetyka kwetiapiny nie zmienia się znacząco w przypadku jednoczesnego zastosowania leku
przeciwdepresyjnego imipraminy (inhibitor CYP 2D6) lub fluoksetyny (inhibitor CYP 3A4 i CYP
2D6).
Farmakokinetyka kwetiapiny nie zmienia się istotnie w przypadku jednoczesnego zastosowania leków
przeciwpsychotycznych - rysperydonu lub haloperydolu. Jednoczesne podawanie kwetiapiny i
10
tiorydazyny powoduje zwiększenie klirensu kwetiapiny o około 70%. Farmakokinetyka kwetiapiny
nie zmienia się podczas jednoczesnego stosowania z cymetydyną.
Farmakokinetyka litu nie zmienia się podczas jednoczesnego stosowania z kwetiapiną.
W sześciotygodniowym, randomizowanym badaniu litu i tabletek o przedłużonym uwalnianiu z
kwetiapiną, względem placebo i tabletek o przedłużonym uwalnianiu z kwetiapiną, przeprowadzonym
u dorosłych pacjentów z epizodem manii, obserwowano w grupie z dodanym litem zwiększenie
częstości objawów pozapiramidowych (w szczególności drżenia), ospałość, zwiększenie masy ciała, w
porównaniu z grupą z dodanym placebo (patrz punkt 5.1).
Farmakokinetyka walproinianu sodu i kwetiapiny nie zmienia się w stopniu klinicznie istotnym w
przypadku jednoczesnego zastosowania. Retrospektywne badanie dzieci i młodzieży otrzymującej
walproinian, kwetiapinę lub obie substancje, odnotowano większą częstość występowania leukopenii i
neutropenii w grupie leczenia skojarzonego, w porównaniu do grup monoterapii.
Nie prowadzono badań interakcji z lekami często stosowanymi w leczeniu zaburzeń układu sercowonaczyniowego.
Zalecana jest ostrożność podczas jednoczesnego stosowania kwetiapiny z lekami mogącymi
powodować zaburzenia elektrolitowe lub wydłużać odstęp QT.
Zgłaszano przypadki fałszywie dodatniego wyniku testu immunologicznego dla metadonu i
trójpierścieniowych leków antydepresyjnych u pacjentów, którzy zażywali kwetiapinę. Zaleca się
potwierdzenie kwestionowanego wyniku przez wykonanie odpowiedniego badania
chromatograficznego.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża
Pierwszy trymestr
W umiarkowanej liczbie opublikowanych danych dotyczących ciąż po ekspozycji (wyniki dotyczą od
300 do 1000 ciąż), łącznie z indywidualnymi zgłoszeniami i badaniami obserwacyjnymi, nie ustalono
wzrostu ryzyka wad rozwojowych w wyniku leczenia kwetiapiną. Jednak, z uwzględnieniem
wszystkich dostępnych danych, nie można wyciągać ostatecznych wniosków. Badania na zwierzętach
wykazały toksyczny wpływ na reprodukcję (patrz punkt 5.3). Dlatego też kwetiapina może być
stosowana w okresie ciąży tylko wówczas, gdy korzyści przewyższają potencjalne ryzyko.
Trzeci trymestr
Noworodki po ekspozycji na działanie leków przeciwpsychotycznych (w tym kwetiapiny) w trzecim
trymestrze ciąży, są narażone na ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, w tym objawów
pozapiramidowych i (lub) odstawiennych, które mogą się różnić nasileniem i czasem trwania po
porodzie. Zgłaszano nadmierne pobudzenie, nadciśnienie, niedociśnienie tętnicze, drżenie, senność,
zaburzenia oddechowe lub zaburzenia karmienia. W związku z tym należy uważnie monitorować stan
noworodków.
Karmienie piersią
Z ograniczonej liczby danych wynika, iż kwetiapina stosowana w terapeutycznych dawkach przenika
do mleka kobiecego, nie wiadomo jednak, w jakim stopniu. Ze względu na brak odpowiednich
danych, należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienia piersią, czy też zakończyć terapię kwetiapiną.
Należy przy tym wziąć pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści z terapii dla
matki.
Płodność
Nie oceniono wpływu kwetiapiny na ludzką płodność. Efekty związane z podwyższonym stężeniem
prolaktyny obserwowano u szczurów, jednak dane te nie mają bezpośredniego znaczenia dla ludzi
(patrz punkt 5.3).
11
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Ponieważ kwetiapina wywiera wpływ na ośrodkowy układ nerwowy, może zaburzać wykonywanie
czynności wymagających sprawności psychicznej. Dlatego też należy informować pacjentów, aby nie
prowadzili pojazdów ani nie obsługiwali urządzeń mechanicznych, dopóki nie rozpozna się
indywidualnej wrażliwości pacjenta na lek.
4.8 Działania niepożądane
Najczęściej zgłaszane działania niepożądane podczas leczenia kwetiapiną (≥10%) to senność, zawroty
głowy, ból głowy, suchość w jamie ustnej, objawy odstawienia, zwiększenie stężenia triglicerydów,
zwiększenie stężenia cholesterolu całkowitego (głównie LDL), zmniejszenie stężenia cholesterolu
HDL, zwiększenie masy ciała, spadek stężenia hemoglobiny i objawy pozapiramidowe.
Częstości występowania działań niepożądanych związanych ze stosowaniem kwetiapiny podano w
Tabeli 1 zgodnie z zaleceniami Council for International Organizations of Medical Sciences (CIOMS
III Working Group 1995).
Tabela 1. Działania niepożądane związane z terapią kwetiapiną
Częstość występowania działań niepożądanych: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10),
niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000) i bardzo rzadko (<1/10 000),
częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Bardzo często Obniżenie stężenia hemoglobiny22
Często Leukopenia,1, 28
obniżenie ogólnej liczby neutrofilów, wzrost
eozynofilów27
Niezbyt często neutropenia1
, trombocytopenia, niedokrwistość, zmniejszenie liczby
płytek krwi13
Rzadko Agranulocytoza26
Zaburzenia układu immunologicznego
Niezbyt często Nadwrażliwość (w tym alergiczne reakcje skórne)
Bardzo rzadko Reakcja anafilaktyczna5
Zaburzenia endokrynologiczne
Często Hiperprolaktynemia,15
obniżenie całkowitego stężenia T4,
24
obniżenie
stężenia wolnego T4,
24 obniżenie całkowitego stężenia T3,
24
zwiększenie stężenia TSH24
Niezbyt często Obniżenie stężenia wolnego T3,
24, niedoczynność tarczycy21
Bardzo rzadko Nieprawidłowe wydzielanie hormonu antydiuretycznego
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Bardzo często Zwiększone stężenie triglicerydów,10,30
zwiększone stężenie
cholesterolu całkowitego (głównie frakcji LDL),11,30 zmniejszone
stężenia cholesterolu HDL,17, 30 zwiększenie masy ciała.8,30
Często Zwiększone łaknienie, wzrost stężenia glukozy we krwi do poziomu
hiperglikemii 6, 30
Niezbyt często Hiponatremia,19 cukrzyca1, 5, zaostrzenie istniejącej cukrzycy
Rzadko Zespół metaboliczny29
Zaburzenia psychiczne
Często Przykre sny i koszmary senne, wyobrażenia i zachowania samobójcze20
Rzadko Somnambulizm i podobne zachowania, takie jak mówienie przez sen i
zaburzenia odżywiania związane ze snem
Zaburzenia układu nerwowego
Bardzo często Zawroty głowy,4,16
senność,
2, 16
bóle głowy, objawy pozapiramidowe1,21
Często Dyzartria
Niezbyt często Napady padaczki,1
zespół niespokojnych nóg, późne dyskinezy,1,5
12
omdlenie4,16
Zaburzenia serca
Często Tachykardia,4 kołatanie serca23
Niezbyt często Wydłużenie odstępu QT,1, 12, 18 bradykardia32
Nieznana Kardiomiopatia, zapalenie mięśnia sercowego
Zaburzenia oka
Często Niewyraźne widzenie
Zaburzenia naczyniowe
Często: Niedociśnienie ortostatyczne 4, 16
Rzadko: Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa1
Nieznana Udar33
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
Często Duszność23
Niezbyt często Zapalenie błony śluzowej nosa
Zaburzenia żołądka i jelit
Bardzo często Suchość błony śluzowej jamy ustnej
Często Zaparcia, niestrawność, wymioty 25
Niezbyt często Dysfagia7
Rzadko Zapalenie trzustki1
, niedrożność jelit
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
Często Zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej (AlAT) w
surowicy krwi3
zwiększenie aktywności gammaglutamylotranspeptydazy (GGTP)3
Niezbyt często Zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej (AST)3
Rzadko Żółtaczka,5
zapalenie wątroby
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Bardzo rzadko Obrzęk naczynioruchowy,5
zespół Stevensa i Johnsona5
Nieznana Martwica toksyczno-rozpływna naskórka, rumień wielopostaciowy,
wysypka z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS), zapalenie
naczyń krwionośnych skóry
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
Bardzo rzadko Rabdomioliza
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Niezbyt często Zatrzymanie moczu
Ciąża, połóg i okres okołoporodowy
Nieznana Syndrom odstawienny u noworodków31
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
Niezbyt często Zaburzenia seksualne
Rzadko Priapizm, wyciek mleka poza okresem karmienia (mlekotok), obrzęk
piersi i zaburzenia miesiączkowania
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Bardzo często Objawy odstawienia1, 9
Często Łagodne osłabienie, obrzęki obwodowe, drażliwośćć, gorączka
Rzadko Złośliwy zespół neuroleptyczny,1 hipotermia
Badania diagnostyczne
Rzadko Zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatynowej14
1. Patrz punkt 4.4
2. Senność może wystąpić zwykle podczas pierwszych dwóch tygodni od rozpoczęcia leczenia i
zazwyczaj ustępuje podczas dalszego stosowania kwetiapiny.
3. Obserwowano bezobjawowe zwiększenie (od poziomu normalnego do trzykrotnie przekraczającego
górną granicę normy) aktywności aminotransferaz (AlAT, AspAT) oraz gamma-GT u niektórych
pacjentów przyjmujących kwetiapinę. Objawy te zwykle ustępowały w trakcie dalszego leczenia
kwetiapiną.
13
4. Podobnie jak inne leki przeciwpsychotyczne blokujące receptory α1 adrenergiczne, kwetiapina
może często powodować niedociśnienie ortostatyczne, któremu towarzyszą zawroty głowy,
tachykardia, a u niektórych pacjentów omdlenia, szczególnie w początkowej fazie zwiększania dawki
leku (patrz punkt 4.4).
5. Obliczenie częstości występowania tych działań niepożądanych jest oparte na danych uzyskanych
po wprowadzeniu produktu leczniczego kwetiapiny o natychmiastowym uwalnianiu na rynek.
6. Stężenie glukozy we krwi na czczo ≥126 mg/dl (≥7,0 mmol/l) lub stężenie glukozy we krwi nie na
czczo ≥200 mg/dl (≥11,1 mmol/l) przynajmniej w jednym badaniu.
7. Zwiększenie częstości występowania utrudnień w połykaniu po zastosowaniu kwetiapiny w
porównaniu z placebo, obserwowano tylko w badaniach klinicznych dotyczących epizodów depresji w
przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego.
8. Na podstawie stwierdzenia >7% zwiększenia masy ciała w porównaniu z wyjściową. Występuje
głównie w pierwszych tygodniach leczenia pacjentów dorosłych.
9. Najczęściej obserwowanymi objawami odstawienia występującymi w badaniach klinicznych z
grupą kontrolną placebo, z zastosowaniem kwetiapiny w monoterapii były: bezsenność, nudności, bóle
głowy, biegunka, wymioty, zawroty głowy i drażliwość. Częstość tych reakcji zmniejszyła się
znacząco po tygodniu od przerwania terapii.
10. Stężenie triglicerydów ≥200 mg/ml (≥2,258 mmol/l) (pacjenci ≥ 18 lat) lub ≥150 mg/ml (≥1,694
mmol/l) (pacjenci <18 lat) przynajmniej w jednym badaniu.
11. Stężenie cholesterolu ≥240 mg/ml (≥6,2064 mmol/l) (pacjenci ≥18 lat) lub ≥200 mg/ml (≥5,172
mmol/l) (pacjenci <18 lat) przynajmniej w jednym badaniu. Wzrost stężenia cholesterolu LDL o ≥30
mg/ml (≥0,769 mmol/l) obserwowany był bardzo często. Średnia zmiana stężenia u pacjentów, u
których obserwowano ten wzrost, wynosiła 41,7 mg/ml (≥1,07 mmol/l).
12. Patrz tekst poniżej.
13. Liczba płytek ≤100 x 109/l przynajmniej w jednym badaniu.
14. W oparciu o działania niepożądane zgłaszane podczas badań klinicznych, zwiększenie aktywności
fosfokinazy kreatynowej nie jest związane ze złośliwym zespołem neuroleptycznym.
15. Stężenie prolaktyny (pacjenci >18 lat): >20 μg/l (>869,56 pmol/l) u mężczyzn; >30 μg/l (>1304,34
pmol/l) u kobiet w dowolnym czasie.
16. Może prowadzić do upadków.
17. Stężenie cholesterolu HDL: <40 mg/dl (1,025 mmol/l) u mężczyzn; <50 mg/dl (1,282 mmol/l) u
kobiet co najmniej w pojedynczym badaniu.
18. Częstość występowania u pacjentów, u których następuje wydłużenie odcinka QT od <450
milisekund do ≥450 milisekund z ≥30 milisekundowym zwiększeniem. W badaniach klinicznych z
grupą kontrolną placebo dotyczących stosowania kwetiapiny średnia zmiana i częstość występowania
u pacjentów z klinicznie znaczącym wydłużeniem odcinka QT były podobne w grupach
przyjmujących kwetiapinę i placebo.
19. Co najmniej jeden epizod zmiany stężenia w zakresie od >132 mmol/l do </=132 mmol/l.
20. Podczas terapii kwetiapiną lub zaraz po przerwaniu stosowania leku obserwowano przypadki
wyobrażeń i zachowań samobójczych (patrz punkty 4.4 i 5.1).
21. Patrz punkt 5.1.
22. U 11% pacjentów biorących udział we wszystkich, włączając otwarte, badaniach nad kwetiapiną,
zaobserwowano przynajmniej jeden przypadek zmniejszenia stężenia hemoglobiny do ≤13 g/dl (8,07
mmol/l) u mężczyzn i ≤12 g/dl (7,45 mmol/l) u kobiet. U tych pacjentów średnie maksymalne
zmniejszenie stężenia hemoglobiny za każdym razem wynosiło -1,50 g/dl.
23. Zgłoszeniom tym często towarzyszyły informacje o występowaniu tachykardii, zwrotów głowy,
niedociśnienia ortostatycznego oraz (lub) współistniejącej choroby serca/układu oddechowego.
24. W oparciu o zmiany stężenia od poziomu prawidłowego do poziomu istotnego klinicznie,
niezależnie od czasu, we wszystkich badaniach. Wielkość zmian stężenia całkowitego T4, T4 w postaci
wolnej, całkowitego T3 i T3 w postaci wolnej zdefiniowano jako spadek <0,8 x dolna granica normy
(pmol/l) oraz dla TSH jako wzrost > 5 mIU/l w dowolnym czasie.
25. W oparciu o zwiększoną częstość występowania wymiotów u pacjentów w podeszłym wieku
(> 65 lat).
26. Zmiana liczby neutrofilów z poziomu wyjściowego > 1,5 x 109
/l do wartości <1,5 x 109
/l w
dowolnym czasie w trakcie trwania leczenia u pacjentów z ciężką neutropenią (<0,5x109
/l) i
zakażeniem podczas wszystkich badań klinicznych nad kwetiapiną (patrz punkt 4.4).
14
27. W oparciu o zmiany stężenia od poziomu prawidłowego do poziomu istotnego klinicznie,
niezależnie od czasu, we wszystkich badaniach. Wielkość zmian liczby eozynofilów zdefiniowano
jako zwiększenie o > 1 x 109
/l w dowolnym czasie.
28. W oparciu o zmiany stężenia od poziomu prawidłowego do poziomu istotnego klinicznie,
niezależnie od czasu, we wszystkich badaniach. Wielkość zmian w liczbie białych krwinek (WBC)
zdefiniowano jako spadek < 3 x 109
/l w dowolnym czasie.
29. W oparciu o zgłoszenia działań niepożądanych w postaci zespołu metabolicznego we wszystkich
badaniach klinicznych dotyczących kwetiapiny.
30. U niektórych pacjentów zaobserwowano w badaniach klinicznych pogorszenie więcej niż jednego
spośród takich czynników metabolicznych, jak masa ciała, stężenie glukozy we krwi oraz stężenie
lipidów (patrz punkt 4.4).
31. Patrz punkt 4.6.
32. Może wystąpić w trakcie lub na początku rozpoczęcia leczenia i być związane z niedociśnieniem i
(lub) omdleniem. Częstość na podstawie zgłoszonych działań niepożądanych bradykardii i
pokrewnych zdarzeń we wszystkich badaniach klinicznych z kwetiapiną.
33. Na podstawie jednego retrospektywnego, nierandomizowanego badania obserwacyjnego
Podczas stosowania leków neuroleptycznych obserwowano przypadki wydłużenia odstępu QT,
komorowych zaburzeń rytmu, nagłych niespodziewanych zgonów, zatrzymania akcji serca i torsade
de pointes, które są uważane za charakterystyczne dla tej grupy leków.
W związku z leczeniem kwetiapiną notowano ciężkie skórne działania niepożądane (SCAR, ang.
severe cutaneous adverse reactions), w tym zespół Stevensa-Johnsona (SJS), toksyczne martwicze
oddzielanie się naskórka (TEN), wysypka z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS).
Dzieci i młodzież
W przypadku dzieci i młodzieży należy spodziewać się tych samych działań, co opisane powyżej u
pacjentów dorosłych. Poniżej przedstawiono podsumowanie działań niepożądanych, które u dzieci i
młodzieży (10-17 lat) obserwowano ze zwiększoną częstością niż u pacjentów dorosłych lub które nie
zostały zidentyfikowane w przypadku osób dorosłych.
Tabela 2. Działania niepożądane u dzieci i młodzieży związane z terapią kwetiapiną, które
występowały z większą częstością niż u dorosłych, albo nie obserwowane u dorosłych.
Częstość występowania działań niepożądanych: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10), niezbyt
często (≥1/1 000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000), bardzo rzadko (<1/10 000).
Zaburzenia endokrynologiczne
Bardzo często Zwiększenie stężenia prolaktyny1
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Bardzo często Zwiększone łaknienie
Zaburzenia układu nerwowego
Bardzo często Objawy pozapiramidowe3,4
Często Omdlenie
Zaburzenia układu naczyniowego
Bardzo często Zwiększone ciśnienie krwi2
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
Często Zapalenie błony śluzowej nosa
Zaburzenia żołądka i jelit
Bardzo często Wymioty
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Często Drażliwość3
1. Stężenie prolaktyny (pacjenci <18 lat): >20 μg/l (>869,56 pmol/l) u chłopców; 26 μg/l
(>1130,428 pmol/l) u dziewcząt w dowolnym czasie. U mniej niż 1% pacjentów występowało
zwiększenie stężenia prolaktyny >100 μg/l.
15
2. Na podstawie przesunięcia ponad klinicznie znaczące wartości progowe (zaczerpnięte z kryteriów
stosowanych przez Narodowe Instytuty Zdrowia, ang. National Institutes of Health) lub zwiększenie
>20 mm Hg dla skurczowego lub >10 mm Hg dla rozkurczowego ciśnienia krwi w dowolnym
momencie w czasie trwania 2 krótkotrwałych badań klinicznych (3–6 tygodni) z grupą kontrolną
placebo, przeprowadzonych wśród dzieci i młodzieży.
3. Uwaga: częstość występowania jest zgodna z obserwowaną u pacjentów dorosłych, ale drażliwość
może być związana z innymi implikacjami klinicznymi u dzieci i młodzieży w porównaniu z
pacjentami dorosłymi.
4. Patrz punkt 5.1.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań
niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania
produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać
wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49-21-301, faks: +48 22 49-21-309,
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9. Przedawkowanie
Objawy
Odnotowywane objawy podmiotowe i przedmiotowe były na ogół skutkiem nasilenia znanego
działania farmakologicznego substancji aktywnej – np. senność i uspokojenie, tachykardia oraz
zmniejszone ciśnienie tętnicze krwi i efekty antycholinergiczne.
Przedawkowanie może doprowadzić do wystąpienia wydłużenia odcinka QT, drgawek, stanu
padaczkowego, rabdomiolizy, zapaści układu oddechowego, zatrzymania moczu, splątania,
majaczenia i (lub) pobudzenia, śpiączki i zgonu. U pacjentów z współistniejącymi chorobami układu
krążenia istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia bardziej nasilonych objawów przedawkowania (patrz
punkt 4.4 „Hipotonia ortostatyczna”).
Postępowanie w przypadku przedawkowania
Nie ma specyficznej odtrutki dla kwetiapiny. W przypadku ciężkiego zatrucia, należy rozważyć
możliwość zażycia kilku leków. Zalecane jest podjęcie działań z zakresu intensywnej opieki
medycznej, w tym uzyskanie i utrzymywanie drożności dróg oddechowych, zapewniając odpowiednie
natlenienie i wentylację, monitorowanie i podtrzymywanie czynności układu krążenia
W oparciu o dane z piśmiennictwa, pacjentów z objawami majaczenia, pobudzeniem i typowym
zespołem antycholinergicznym można leczyć fizostygminą, 1 do 2 mg (przy ciągłym monitorowaniu
EKG). Nie zaleca się tego jako typowego sposobu leczenia ze względu na negatywny wpływ
fizostygminy na przewodnictwo sercowe. Fizostygminę można użyć jedynie wtedy, gdy nie
stwierdzono żadnych odchyleń w EKG. Nie należy stosować fizostygminy w przypadku wystąpienia
arytmii, bloku serca dowolnego stopnia lub poszerzenia zespołu QRS.
Mimo że nie zostało przeprowadzone badanie zapobiegania wchłaniania, przy przedawkowaniu może
być wskazane płukanie żołądka wykonane, w miarę możliwości w ciągu godziny od przyjęcia
produktu leczniczego. Należy rozważyć podanie węgla aktywnego.
W przypadkach przedawkowania kwetiapiny, oporne niedociśnienie tętnicze należy leczyć
odpowiednimi środkami, takimi jak płyny dożylne i (lub) środki sympatykomimetyczne. Należy
unikać podawania adrenaliny i dopaminy, ponieważ stymulacja beta-2-adrenergiczna może nasilić
niedociśnienie związane z wywołaną przez kwetiapinę blokadą alfa-adrenergiczną.
16
Pacjent powinien pozostawać pod ścisłą opieką i kontrolą lekarską, aż do powrotu do zdrowia.
Po przedawkowaniu kwetiapiny o przedłużonym uwalnianiu maksymalna sedacja i maksymalne tętno
występują z opóźnieniem, a powrót do stanu początkowego jest dłuższy niż po przedawkowaniu
kwetiapiny w postaci IR.
Po przedawkowaniu kwetiapiny o przedłużonym uwalnianiu notowano tworzenie się bezoarów w
żołądku; w dalszym postępowaniu z pacjentem zaleca się odpowiednią diagnostykę obrazową.
W niektórych przypadkach z powodzeniem dokonywano endoskopowego usunięcia bezoarów
powstałych po przedawkowaniu leku.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: leki przeciwpsychotyczne; diazepiny, oksazepiny i tiazepiny
Kod ATC: N05AH04
Mechanizm działania
Kwetiapina jest nietypowym lekiem przeciwpsychotycznym. Kwetiapina i jej aktywny metabolit
obecny w osoczu ludzkim, norkwetiapina, oddziałują z wieloma receptorami neuroprzekaźnikowymi.
Kwetiapina i norkwetiapina wykazują powinowactwo do receptorów serotoninowych (5HT2) i
receptorów dopaminowych D1 i D2 w mózgu. Uważa się, że za przeciwpsychotyczne właściwości
kliniczne i małą częstość pozapiramidowych działań niepożądanych związanych ze stosowaniem
kwetiapiny, w porównaniu z typowymi lekami przeciwpsychotycznymi, odpowiada połączenie
antagonizmu wobec receptorów 5HT2 i D2 oraz bardziej wybiórcze działanie na receptory 5HT2 niż
D2.
Kwetiapina i norkwetiapina nie wykazują znaczącego powinowactwa do receptorów
benzodiazepinowych, ale odznaczają się wysokim powinowactwem do receptorów histaminowych i
α1-adrenergicznych oraz mniejszym powinowactwem do receptorów α2-adrenergicznych.. Kwetiapina
ma również niskie powinowactwo lub nie wykazuje powinowactwa do receptorów muskarynowych,
natomiast norkwetiapina ma umiarkowane do wysokiego powinowactwo do kilku receptorów
muskarynowych, co może wyjaśnić efekty antycholinergiczne (muskarynowe).

Hamowanie czynnika transportującego noradrenalinę (NET) i częściowy agonizm względem 5HT1A,
wywoływane przez norkwetiapinę, mogą dodatkowo przyczyniać się do terapeutycznego efektu
kwetiapiny o przedłużonym uwalnianiu jako środka przeciwdepresyjnego.
Działanie farmakodynamiczne
Kwetiapina wykazuje aktywność w testach aktywności przeciwpsychotycznej, takich jak test
warunkowego unikania. Kwetiapina hamuje także działanie agonistów dopaminy, co można zbadać
zarówno behawioralnie, jak i elektrofizjologicznie, oraz zwiększa stężenie metabolitów dopaminy, co
jest neurochemicznym wskaźnikiem blokady receptorów D2.
Z badań przedklinicznych przewidujących wystąpienie objawów pozapiramidowych wynika, że
kwetiapina jest odmienna od standardowych leków przeciwpsychotycznych i ma nietypowe
właściwości. Podczas przewlekłego stosowania kwetiapina nie wywołuje nadwrażliwości receptorów
dopaminowych D2. Kwetiapina wykazuje jedynie słabe działanie kataleptyczne po dawkach
skutecznie blokujących receptor dopaminowy D2. Podczas przewlekłego stosowania, kwetiapina
wykazuje wybiórcze działania na układ limbiczny, wywołując blokadę depolaryzacyjną szlaku
mezolimbicznego, nie wpływając na zawierające dopaminę neurony układu nigrostriatalnego.
Kwetiapina, po doraźnym i przewlekłym podawaniu, w minimalnym stopniu wywołuje objawy
dystonii u uwrażliwionych podawaniem haloperydolu małp z rodzaju Cebus (patrz punkt 4.8).
Skuteczność kliniczna
17
Schizofrenia
Skuteczność kwetiapiny o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu schizofrenii została potwierdzona w
6-tygodniowym badaniu klinicznym z grupą kontrolną placebo u pacjentów ze schizofrenią
spełniających kryteria DSM-IV oraz jednym kontrolowanym badaniu klinicznym u pacjentów ze
stabilną schizofrenią, gdzie tabletki kwetiapiny o natychmiastowym uwalnianiu zamieniono na
tabletki o przedłużonym uwalnianiu.
W badaniu z grupą kontrolną placebo, pierwszorzędowym punktem końcowym badania była zmiana
oceny w skali PANSS w momencie ukończenia badania w porównaniu do oceny w chwili włączenia
do badania. Kwetiapina o przedłużonym uwalnianiu 400 mg na dobę, 600 mg na dobę i 800 mg na
dobę skutkowała istotną statystycznie poprawą objawów psychotycznych w porównaniu z placebo.
Działanie to było większe w przypadku stosowania dawek 600 mg i 800 mg w porównaniu z grupą
otrzymującą 400 mg.
W 6-tygodniowym badaniu klinicznym z grupą kontrolną, z oceną zamiany produktu leczniczego z
tabletek o natychmiastowym uwalnianiu na tabletki o przedłużonym uwalnianiu, pierwszorzędowym
punktem końcowym badania był odsetek pacjentów, u których obserwowano brak skuteczności, np.
którzy przerwali udział w badaniu z powodu braku skuteczności, albo dla których całościowa ocena w
skali PANSS zwiększyła się o 20% lub więcej od wizyty randomizacyjnej w porównaniu do
którejkolwiek wizyty. U pacjentów, których stan ustabilizowano stosując tabletki kwetiapiny o
natychmiastowym uwalnianiu 400 do 800 mg, skuteczność leczenia była utrzymana po zmianie na
równorzędną dawkę dobową kwetiapiny o przedłużonym uwalnianiu podawaną raz na dobę.
W długotrwałym badaniu klinicznym z udziałem ustabilizowanych pacjentów ze schizofrenią
pozostających przez 16 tygodni na terapii podtrzymującej kwetiapiną o przedłużonym uwalnianiu, ten
produkt leczniczy wykazał większą skuteczność w zapobieganiu nawrotom niż placebo. Szacowane
ryzyko nawrotu po 6 miesiącach leczenia wynosiło 14,3% w grupie leczonej kwetiapiną o
przedłużonym uwalnianiu, w porównaniu do 68,2% w grupie otrzymującej placebo. Średnia dawka
leku stosowana w badaniu wynosiła 669 mg. Podczas leczenia kwetiapiną o przedłużonym uwalnianiu
przez okres do 9 miesięcy (mediana 7 miesięcy) nie zaobserwowano żadnych nowych działań
niepożądanych. Szczególnie podczas długotrwałego stosowania kwetiapiną o przedłużonym
uwalnianiu nie wzrosła liczba zgłaszanych działań niepożądanych dotyczących zespołu
pozapiramidowego i zwiększenia masy ciała.
Zaburzenia afektywne dwubiegunowe
W dwóch badaniach klinicznych, w których stosowano kwetiapinę w monoterapii w leczeniu
epizodów maniakalnych o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego, wykazała ona większą skuteczność
niż placebo w łagodzeniu objawów maniakalnych w trzecim i dwunastym tygodniu leczenia. Znaczącą
skuteczność kwetiapiny o przedłużonym uwalnianiu w porównaniu z placebo wykazano w kolejnym
trzytygodniowym badaniu. Kwetiapinę o przedłużonym uwalnianiu podawano w dawkach 400 do 800
mg na dobę, a średnia dawka wynosiła około 600 mg na dobę. Dane dotyczące stosowania kwetiapiny
z walproinianem sodu lub litem w leczeniu ostrych, umiarkowanych do ciężkich epizodów
maniakalnych przez 3 i 6 tygodni są ograniczone, jednak takie leczenie skojarzone było dobrze
tolerowane przez pacjentów. Dane z badań klinicznych wykazały, iż w 3. tygodniu występuje efekt
addycyjny. Kolejne badanie kliniczne nie wykazało efektu addycyjnego w szóstym tygodniu leczenia.
W badaniu klinicznym, u pacjentów z epizodami depresji w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym
typu I lub II, kwetiapina o przedłużonym uwalnianiu 300 mg na dobę wykazała większą skuteczność
niż placebo w obniżeniu wartości w skali MADRS.
W dodatkowych czterech badaniach klinicznych dotyczących stosowania kwetiapiny, podczas 8-
tygodniowej terapii u pacjentów z epizodami depresji o umiarkowanym i ciężkim nasileniu w
przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego typu I i II, kwetiapina o natychmiastowym
uwalnianiu 300 mg i 600 mg, była znacząco skuteczniejsza niż placebo, w odniesieniu do
odpowiednich wartości: średnia poprawa według skali MADRS i odpowiedź zdefiniowana jako
przynajmniej 50% poprawa całkowitego wyniku według skali MADRS w porównaniu do wartości
18
wyjściowych. Nie stwierdzono różnicy w wielkości odpowiedzi pomiędzy pacjentami otrzymujących
kwetiapinę o natychmiastowym uwalnianiu w dawce 300 mg i 600 mg.
W przedłużonej obserwacji dwóch powyższych badań wykazano, że długotrwałe leczenie pacjentów,
u których wystąpiła reakcja na kwetiapinę o przedłużonym uwalnianiu 300 mg i 600 mg było
skuteczniejsze w porównaniu z placebo, w odniesieniu do objawów depresji, ale nie w odniesieniu do
objawów maniakalnych.
W dwóch badaniach klinicznych dotyczących przeciwdziałania nawrotom, z oceną kwetiapiny w
połączeniu z lekami stabilizującymi nastrój u pacjentów z epizodami maniakalnymi, depresyjnymi lub
mieszanymi, połączenie z kwetiapiną wykazało większą skuteczność niż leki stabilizujące nastrój
stosowane w monoterapii w wydłużaniu czasu do nawrotu zmienionego nastroju (maniakalnego,
mieszanego lub depresyjnego). Kwetiapinę podawano w dawce od 400 mg do 800 mg na dobę w
dwóch dawkach podzielonych łącznie z litem lub walproinianem.
W sześciotygodniowym badaniu randomizowanym u dorosłych pacjentów z ostrą manią, z
zastosowaniem litu z kwetiapiną o przedłużonym uwalnianiu w porównaniu z placebo z kwetiapiną o
przedłużonym uwalnianiu, różnica w średniej poprawie w skali YMRS (ang. Young Rating Scale for
Mania – skala manii według Younga) wyniosła 2,8 punktu w grupie pacjentów z dodatkiem litu, w
stosunku do grupy stosującej dodatek placebo. Różnica w % respondentów (określonych jako
uzyskujący 50% poprawy od wartości wyjściowych w skali YMRS) wyniosła 11% (79% w grupie
pacjentów stosujących dodatek litu w porównaniu z 68% pacjentów stosującymi dodatek placebo).
W jednym długotrwałym badaniu (do 2 lat stosowania) oceniającym przeciwdziałanie nawrotom u
pacjentów z epizodami maniakalnymi, depresyjnymi lub mieszanymi, kwetiapina wykazała większą
skuteczność w porównaniu z placebo w wydłużaniu czasu do nawrotu zmiennego nastroju
(maniakalnego, mieszanego lub depresyjnego) u pacjentów z zaburzeniem afektywnym
dwubiegunowym typu I. Zmiany nastrojów obserwowano u 91 pacjentów (22,5%) w grupie stosującej
kwetiapinę, u 208 pacjentów (51,5%) w grupie placebo i u 95 (26,1%) w grupie leczonej litem. U
pacjentów, u których wystąpiła reakcja na terapię kwetiapiną, gdy porównuje się dalsze leczenie
kwetiapiną do zmiany terapii z kwetiapiny na lit, nie wydaje się by tej zmianie terapii towarzyszyło
wydłużenie czasu do nawrotu zmienionego nastroju.
Ciężkie epizody depresyjne w dużej depresji (ang. major depressive disorder, MDD)
Dwa krótkotrwałe (6-tygodniowe) badania obejmowały pacjentów, u których wystąpiła nieadekwatna
odpowiedź na przynajmniej jeden lek przeciwdepresyjny. Kwetiapina o przedłużonym uwalnianiu w
dawkach 150 mg i 300 mg na dobę, podawana jako leczenie wspomagające do stosowanej terapii
przeciwdepresyjnej (amitryptylina, bupropion, cytalopram, duloksetyna, escytalopram, fluoksetyna,
paroksetyna, sertralina lub wenlafaksyna), wykazywała przewagę nad monoterapią lekiem
przeciwdepresyjnym w łagodzeniu objawów depresyjnych, ocenioną przez poprawę ogólnych
wyników w skali MADRS
(Montgomery-Åsberg Depression Rating Scale) (średnia zmiana, statystycznie metodą najmniejszych
kwadratów [LS} wzgl. placebo: 2–3,3 punktu).
Nie oceniono długookresowej skuteczności i bezpieczeństwa leczenia skojarzonego u pacjentów z
ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. Jednakże, u pacjentów dorosłych ustalono długookresową
skuteczność oraz bezpieczeństwo monoterapii (patrz poniżej).
Opisane poniżej badania prowadzono przy użyciu kwetiapiny o przedłużonym uwalnianu w
monoterapii, jednak należy podkreślić, że kwetiapina o przedłużonym uwalnianiu jest wskazana
wyłącznie do stosowania w leczeniu skojarzonym.
W trzech z czterech krótkotrwałych (do 8 tygodni) badań dotyczących monoterapii u pacjentów z dużą
depresją, kwetiapina o przedłużonym uwalnianiu stosowana w dawkach 50 mg, 150 mg i 300 mg na
dobę wykazała lepszą skuteczność niż placebo w łagodzeniu objawów depresyjnych, ocenioną przez
zmniejszanie punktacji ogólnej w skali MADRS (średnia zmiana, statystycznie metodą najmniejszych
kwadratów [LS] wzgl. placebo 2–4 punktów).
19
W badaniach dotyczących zapobiegania nawrotom w monoterapii pacjenci z epizodami depresyjnymi
ustabilizowani w fazie terapii otwartej kwetiapiną o przedłużonym uwalnianiu przez przynajmniej 12
tygodni, zostali losowo przydzieleni do grupy stosującej kwetiapinę raz na dobę lub grupy placebo
przez okres do 52 tygodni. Średnia dawka kwetiapiny o przedłużonym uwalnianiu podczas fazy z
randomizacją wynosiła 177 mg na dobę. Częstość nawrotów wynosiła 14,2% w grupie stosującej
kwetiapinę o przedłużonym uwalnianiu oraz 34,4% w grupie placebo.
W krótkotrwałym (9 tygodni) badaniu przeprowadzonym u pacjentów w podeszłym wieku (66 – 89
lat) bez choroby otępiennej, ale z dużą depresją, kwetiapina o przedłużonym uwalnianiu podawana w
zmiennych dawkach w zakresie od 50 mg do 300 mg na dobę wykazała większą skuteczność niż
placebo w ograniczaniu objawów depresyjnych, co wykazano przez poprawę ogólnych wyników w
skali MADRS (średnia zmiana, statystycznie metodą najmniejszych kwadratów [LS] wzgl. placebo -
7,54). W tym badaniu pacjenci przydzieleni losowo do grupy aktywnego leczenia otrzymywali
kwetiapinę o przedłużonym uwalnianiu w dawkach 50 mg na dobę w dniach 1-3; dawka mogła być
zwiększona do 100 mg na dobę w dniu 4., do 150 mg na dobę w dniu 8. a następnie nawet do 300 mg
na dobę, zależnie od indywidualnej skuteczności i tolerancji u pacjenta. Średnia dawka dobowa
kwetiapiny o przedłużonym uwalnianiu wynosiła 160 mg. Tolerancja kwetiapiny o przedłużonym
uwalnianiu stosowanej raz na dobę u pacjentów w podeszłym wieku, z pominięciem objawów
pozapiramidowych (patrz punkt 4.8 i „Bezpieczeństwo kliniczne”), była porównywalna do
obserwowanej u osób dorosłych (18-65 lat). Odsetek randomizowanych pacjentów w wieku powyżej
75 lat wynosił 19%.
Bezpieczeństwo stosowania
W krótkotrwałych badaniach klinicznych z grupą kontrolną placebo u pacjentów ze schizofrenią i
epizodami maniakalnymi w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego, skumulowana
częstość objawów pozapiramidowych była podobna do częstości w grupie placebo (schizofrenia: 7,8%
w grupie kwetiapiny i 8,0% w grupie placebo; epizody manii w zaburzeniu afektywnym
dwubiegunowym: 11,2% w grupie kwetiapiny i 11,4% w grupie placebo). W krótkotrwałych
badaniach kontrolowanych z grupą kontrolną placebo przeprowadzanych wśród pacjentów z dużą
depresją i epizodami depresyjnymi w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego, u
pacjentów leczonych kwetiapiną obserwowano większy odsetek objawów pozapiramidowych niż u
pacjentów otrzymujących placebo. W krótkotrwałych badaniach klinicznych z grupą kontrolną
placebo, wśród pacjentów z epizodami depresyjnymi w przebiegu zaburzenia afektywnego
dwubiegunowego skumulowana częstość objawów pozapiramidowych wynosiła 8,9% w grupie
stosującej kwetiapinę w porównaniu do 3,8% w grupie placebo. W krótkotrwałych badaniach
klinicznych z grupą kontrolną placebo dotyczących monoterapii w dużej depresji, skumulowana
częstość objawów pozapiramidowych wynosiła 5,4% dla kwetiapiny o przedłużonym uwalnianiu i
3,2% w przypadku placebo. W krótkotrwałym badaniu klinicznym kontrolowanym placebo
dotyczącym monoterapii u pacjentów podeszłym wieku z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi,
skumulowana częstość objawów pozapiramidowych wynosiła 9,0% w grupie przyjmującej kwetiapinę
o przedłużonym uwalnianiu i 2,3% w grupie z placebo. W przypadku zarówno epizodów depresyjnych
w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego, jak i dużej depresji, częstość pojedynczych
działań niepożądanych (np. akatyzji, zaburzeń pozapiramidowych, drżeń, dyskinezji, dystonii,
niepokoju, mimowolnych skurczów mięśni, nadaktywności psychoruchowej i sztywności mięśni) nie
była większa niż 4% w żadnej z badanych grup.
W krótkotrwałych badaniach z grupa kontrolną placebo (trwających od 3 do 8 tygodni) z ustalonymi
dawkami (50 mg na dobę do 800 mg na dobę) zaobserwowano średnie zwiększenie masy ciała u
pacjentów leczonych kwetiapiną w zakresie od 0,8 kg dla dawki dobowej 50 mg do 1,4 kg dla dawki
dobowej 600 mg (z mniejszym wzrostem dla dawki dobowej 800 mg), w porównaniu z 0,2 kg u
pacjentów leczonych placebo. Odsetek pacjentów leczonych kwetiapiną, których masa ciała
zwiększyła się o ≥7% wyniósł od 5,3% dla dawki dobowej 50 mg do 15,5% dla dawki dobowej 400
mg (z mniejszym wzrostem dla dawki dobowej 600 i 800 mg), w porównaniu z 3,7% u pacjentów
leczonych placebo.
20
Sześciotygodniowe badania z randomizacją, z zastosowaniem litu i kwetiapiny o przedłużonym
uwalnianiu względem placebo i kwetiapiny o przedłużonym uwalnianiu u dorosłych pacjentów z
ciężką manią wykazały, iż jednoczesne stosowanie litu i kwetiapiny o przedłużonym uwalnianiu
prowadziło do zwiększenia liczby działań niepożądanych (63% kwetiapina o przedłużonym
uwalnianiu i lit, 48% kwetiapina o przedłużonym uwalnianiu i placebo).Wyniki dotyczące
bezpieczeństwa wskazały większą częstość występowania objawów pozapiramidowych u pacjentów
przyjmujących kwetiapinę o przedłużonym uwalnianiu i lit, 16,8% w porównaniu z pacjentami
przyjmującymi kwetiapinę o przedłużonym uwalnianiu z placebo, 6,6%. Objawy te to głównie
drżenie, zgłaszane u 15,6% pacjentów przyjmujących skojarzenie z litem i u 4.9% pacjentów
przyjmujących skojarzenie z placebo. Zgłoszenia dotyczące senności notowano częściej wśród
pacjentów przyjmujących kwetiapinę o przedłużonym uwalnianiu z litem (12,7%), w porównaniu z
pacjentami zażywającymi kwetiapinę o przedłużonym uwalnianiu z placebo (5,5%). Dodatkowo, u
większego odsetka pacjentów (8,0%) leczonych z dodatkiem litu nastąpiło zwiększenie masy ciała
(≥7%) na zakończenie badania, w odniesieniu do grupy kontrolnej z dodatkiem placebo (4,7%).
Dłuższe badania kliniczne dotyczące zapobiegania nawrotom miały okres otwarty (trwający od 4 do
36 tygodni), kiedy pacjenci byli leczeni kwetiapiną, następnie okres odstawienia, podczas którego
pacjenci byli losowo przydzielani do grupy stosującej kwetiapinę lub do grupy placebo. U pacjentów
stosujących kwetiapinę średnie zwiększenie masy ciała w okresie otwartym wynosiło 2,56 kg, a do 48
tygodnia okresu randomizacji średnie zwiększenie masy ciała wynosiło 3,22 kg, w porównaniu z
wyjściowym okresem otwartym. Dla pacjentów zrandomizowanych do stosowania placebo średnie
zwiększenie masy ciała w okresie otwartym wynosiło 2,39 kg, a przed upływem 48. tygodnia okresu
zrandomizowanego 0,89 kg, w porównaniu z wyjściowym okresem otwartym.
W badaniach klinicznych z grupą kontrolną placebo wśród pacjentów w podeszłym wieku z objawami
psychotycznymi w przebiegu chorób otępiennych, częstość działań niepożądanych mózgowonaczyniowych na 100 pacjento-lat nie była większa w grupie stosującej kwetiapinę niż w grupie
placebo.
We wszystkich krótkotrwałych badaniach klinicznych z grupą kontrolną placebo, z zastosowaniem
kwetiapiny w monoterapii u pacjentów z wyjściową liczbą neutrofilów ≥1,5x109
/l, częstość
występowania przynajmniej raz zmiany liczby neutrofilów <1,5x109
/l wynosiła 1,9% u pacjentów
otrzymujących kwetiapinę w porównaniu do 1,3% u pacjentów otrzymujących placebo.
Częstość występowania zmian do >0,5-<1,0 x 109
/l była taka sama (0,2%) u pacjentów otrzymujących
kwetiapinę, w porównaniu do pacjentów otrzymujących placebo. We wszystkich badaniach
klinicznych (z grupą kontrolną placebo, otwartych, z grupą kontrolną przyjmującą inny produkt
leczniczy) u pacjentów z wyjściową liczbą neutrofilów ≥1,5x109
/l częstość wystąpienia przynajmniej
raz zmiany liczby neutrofilów <1,5x109
/l wynosiła 2,9% i do <0,5,0x109
/l wynosiła 0,21% u
pacjentów leczonych kwetiapiną.
Leczenie kwetiapiną było związane z zależnym od dawki zmniejszeniem aktywności hormonów
tarczycy. Częstość występowania zmian tyreotropiny (ang. thyroid-stimulating hormone - TSH)
wynosiła 3,2% w grupie kwetiapiny, w porównaniu z 2,7% w grupie placebo. Częstość występowania
odwróconego, potencjalnie istotnego klinicznie przesunięcia zmian dla T3 i T4 jak i dla TSH w tych
badaniach była rzadka, a obserwowane zmiany stężeń hormonów tarczycy nie były związane z
klinicznie istotną niedoczynnością tarczycy. Zmniejszenie całkowitego i wolnego T4 było maksymalne
w ciągu pierwszych sześciu tygodni leczenia kwetiapiną, bez dalszego zmniejszania podczas
długotrwałego leczenia. W około 2/3 wszystkich przypadkach, przerwanie terapii kwetiapiny było
związane z odwrócenia wpływu na całkowity i wolny T4, niezależnie od czasu trwania leczenia.
Zaćma (zmętnienie soczewki)
W badaniu klinicznym z oceną ryzyka tworzenia się zaćmy u pacjentów stosujących kwetiapinę (200–
800 mg na dobę) względem rysperydonu (2–8 mg) w leczeniu schizofrenii lub zaburzeń
schizoafektywnych, odsetek pacjentów ze zwiększeniem zmętnienia soczewki po co najmniej 21
miesiącach ekspozycji był w grupie kwetiapiny nie większy (4%) niż w grupie rysperydonu (10%).
Dzieci i młodzież
21
Skuteczność kliniczna
Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania kwetiapiny w leczeniu zaburzeń maniakalnych oceniano w
3-tygodniowym badaniu z grupą kontrolną placebo (n=284 pacjentów z USA, w wieku 10-17 lat).
Około 45% populacji pacjentów miało dodatkowo zdiagnozowane ADHD. Ponadto, przeprowadzono
6-tygoniowe badanie z grupą kontrolną placebo dotyczące leczenia schizofrenii (n=222 pacjentów, w
wieku 13-17 lat). W obydwu badaniach wykluczono pacjentów ze znanym brakiem reakcji na
stosowanie kwetiapiny. Stosowanie kwetiapiny rozpoczęto od 50 mg na dobę i 2. dnia zwiększono do
100 mg na dobę; następnie dawka była zwiększana o 100 mg dziennie, do dawki docelowej
(zaburzenia maniakalne – 400 do 600 mg na dobę; schizofrenia – 400 do 800 mg na dobę) podawanej
w dawkach podzielonych 2 lub 3 razy na dobę.
W badaniach dotyczących zaburzeń maniakalnych, różnica w średniej zmianie, (statystycznie, metodą
najmniejszych kwadratów - LS) w odniesieniu do wartości wyjściowej w skali Young Mania Rating
Scale YMRS (substancja czynna minus placebo) wynosiła -5.31 dla kwetiapiny w dawce 400 mg na
dobę i -6.56 dla kwetiapiny w dawce 600 mg na dobę. Odsetek odpowiedzi (poprawa według skali
YMRS ≥50%) wynosił 64% w grupie stosującej kwetiapinę w dawce 400 mg na dobę, 58% w grupie
stosującej kwetiapinę w dawce 600 mg na dobę i 37% w grupie z grupą kontrolną placebo.
W badaniu dotyczącym schizofrenii, różnica w średniej zmiany (statystycznie, metodą najmniejszych
kwadratów - LS) w odniesieniu do wartości wyjściowej w skali Positive and Negative Syndrome Scale
(PANSS) (substancja czynna minus placebo) wynosiła -8.16 dla kwetiapiny w dawce 400 mg na dobę
i -9.29 dla kwetiapiny w dawce 800 mg na dobę. Ani małe (400 mg na dobę) ani duże (800 mg na
dobę) dawki kwetiapiny nie wykazały lepszej skuteczności niż placebo pod względem odsetka
pacjentów osiągających odpowiedź, zdefiniowaną jako ≥30% obniżenie w odniesieniu do wartości
wyjściowych w skali PANSS. Zarówno w zaburzeniach maniakalnych jak i schizofrenii stosowanie
większych dawek skutkowało liczbowo mniejszym odsetkiem odpowiedzi.
W trzecim krótkotrwałym badaniu klinicznym grupą kontrolną placebo w monoterapii kwetiapiną o
przedłużonym uwalnianiu, nie wykazano skuteczności u dzieci i młodzieży (w wieku od 10 do 17 roku
życia) z epizodami depresji w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym.

Brak dostępnych danych dotyczących podtrzymania działania lub zapobiegania nawrotom w tej grupie
wiekowej.
Bezpieczeństwo stosowania
W opisanych powyżej krótkotrwałych badaniach klinicznych dotyczących stosowania kwetiapiny z
udziałem dzieci i młodzieży, częstość objawów pozapiramidowych wynosiła 12,9% w ramieniu
aktywnym i 5,3% w grupie z placebo w badaniu dotyczącym schizofrenii, 3,6% w ramieniu aktywnym
i 1,1% w grupie z placebo w badaniu dotyczącym epizodów maniakalnych w przebiegu zaburzenia
afektywnego i 1,1% w ramieniu aktywnym i 0% w grupie z placebo w badaniu dotyczącym epizodów
depresji w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym. Częstość objawów zwiększenia masy ciała ≥7%
w stosunku do masy wyjściowej wynosiła 17% w ramieniu aktywnym i 2,5% w grupie z placebo w
badaniu dotyczącym schizofrenii i epizodów maniakalnych w przebiegu zaburzenia afektywnego
dwubiegunowego oraz 13,7% w ramieniu aktywnym i 6.8% w grupie z placebo w badaniu
dotyczącym epizodów depresji w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym. Częstość zdarzeń
związanych z samobójstwem wynosiła 1,4% w ramieniu aktywnym i 1,3% w grupie z placebo w
badaniu dotyczącym schizofrenii, 1,0% w ramieniu aktywnym i 0% w grupie z placebo w badaniu
dotyczącym epizodów maniakalnych w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego oraz
1,1% w ramieniu aktywnym i 0% w grupie z placebo w badaniu dotyczącym epizodów depresji w
zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym. Podczas przedłużonego badania obserwacyjnego
przeprowadzonego po leczeniu w badaniu dotyczącym depresji w zaburzeniu afektywnym
dwubiegunowym, zgłoszono dwa dodatkowe zdarzenia związane z samobójstwem u dwóch
pacjentów; jeden z pacjentów stosował kwetiapinę, gdy wystąpiło zdarzenie.
Bezpieczeństwo długookresowe
22
26-tygodniowe, otwarte, przedłużone fazy badań klinicznych dotyczących stosowania
krótkookresowego (n=380 pacjentów), w których kwetiapina podawana była w zmiennych dawkach w
zakresie od 400 do 800 mg na dobę, dostarczyły dodatkowych danych dotyczących bezpieczeństwa
stosowania. U dzieci i młodzieży obserwowano wysokie ciśnienie tętnicze oraz zwiększony apetyt,
częściej niż u pacjentów dorosłych, zgłaszano też objawy pozapiramidowe i zwiększenie stężenia
prolaktyny (patrz punkt 4.4 i 4.8).
W odniesieniu do zwiększenia masy ciała, jako miara zmian klinicznie istotnych używany był
skorygowany o wartości związane z normalnym rozwojem w dłuższym okresie czasu, wzrost
standardowego odchylenia o minimum 0,5 w odniesieniu do wartości wyjściowych, według skali
BMI; powyższe kryterium spełniło 18,3% pacjentów stosujących kwetiapinę przez co najmniej 26
tygodni .
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie
Kwetiapina po podaniu doustnym jest dobrze wchłaniana. Maksymalne stężenie kwetiapiny i
norkwetiapiny w osoczu jest osiągane po około 6 godzinach od przyjęcia kwetiapiny o przedłużonym
uwalnianiu (Tmax). Maksymalne stężenie molowe aktywnego metabolitu, norkwetiapiny, w stanie
stacjonarnym wynosi około 35% wartości uzyskiwanych dla kwetiapiny.
Farmakokinetyka kwetiapiny i norkwetiapiny jest liniowa i proporcjonalna do dawek aż do dawki 800
mg podawanej raz na dobę. Powierzchnia pola pod krzywą, AUC, dla kwetiapiny o przedłużonym
uwalnianiu podawanej raz na dobę i takiej samej dawki dobowej kwetiapiny fumaranu o
natychmiastowym uwalnianiu (kwetiapina w postaci tabletki o natychmiastowym uwalnianiu)
podawanej dwa razy na dobę jest porównywalna, ale maksymalne stężenie w osoczu (Cmax) jest w
stanie stacjonarnym o 13% mniejsze. Gdy porównuje się kwetiapinę o przedłużonym uwalnianiu do
kwetiapiny o natychmiastowym uwalnianiu, pole pod krzywą AUC metabolitu- norkwetiapiny jest
mniejsze o 18%.
W badaniu z oceną wpływu pokarmu na biodostępność kwetiapiny stwierdzono, że pokarm bogaty w
tłuszcze powodował znaczące statystycznie zwiększenie Cmax i AUC kwetiapiny o przedłużonym
uwalnianiu o odpowiednio 50% i 20%. Nie można wykluczyć, że wpływ posiłków
wysokotłuszczowych na produkt leczniczy może być większy. Dla porównania, lekki posiłek nie
wywierał znaczącego wpływu na Cmax lub AUC kwetiapiny. Zaleca się, żeby kwetiapinę w postaci o
przedłużonym uwalnianiu przyjmować raz na dobę bez pokarmu.
Dystrybucja
Kwetiapina wiąże się w około 83% z białkami osocza.
Metabolizm
Kwetiapina jest w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie. Po podaniu kwetiapiny znakowanej
promieniotwórczo, niezmieniony środek leczniczy stanowi mniej niż 5% substancji związanych z
lekiem wykrywanych w moczu lub w stolcu.
Badania in vitro wykazały, że głównym izoenzymem układu enzymatycznego cytochromu P450
biorącego udział w metabolizmie kwetiapiny jest CYP 3A4. Norkwetiapina jest wytwarzana i
eliminowana głównie przez izoenzym CYP 3A4.
Ustalono, że kwetiapina i poszczególne metabolity (w tym norkwetiapina) są słabymi inhibitorami
aktywności in vitro ludzkiego cytochromu P450 1A2, 2C9, 2C19, 2D6 i 3A4. Zahamowanie in vitro
cytochromu CYP obserwowane było jedynie w stężeniach około 5 do 50 razy większych niż
obserwowane u ludzi w zakresie dawek od 300 mg do 800 mg na dobę. Na podstawie wyników badań
in vitro, mało prawdopodobne jest, aby jednoczesne stosowanie kwetiapiny z innymi lekami
powodowało klinicznie istotne zahamowanie metabolizmu innego leku za pośrednictwem cytochromu
P450. Z badań na zwierzętach wynika, że kwetiapina może pobudzać enzymy cytochromu P450.
Jednak w specyficznym badaniu interakcji u pacjentów z zaburzeniami psychotycznymi nie
obserwowano zwiększenia aktywności cytochromu P450 po podaniu kwetiapiny.
23
Eliminacja
Średni okres półtrwania w fazie eliminacji kwetiapiny i norkwetiapiny wynosi odpowiednio około 7 i
12 godzin. Około 73% znakowanego radioaktywnie leku było wydalane w moczu, a 21% w kale.
Mniej niż 5% całkowitej radioaktywności pochodziło z niezmienionego leku. Średnia wartość molowa
wolnej frakcji kwetiapiny i aktywnego metabolitu norkwetiapiny w osoczu krwi wynosi <5% ilości
wydalanej w moczu.
Specjalne grupy pacjentów
Płeć
Farmakokinetyka kwetiapiny nie wykazuje różnic u mężczyzn i kobiet.
Pacjenci w podeszłym wieku
Średni klirens kwetiapiny u pacjentów w podeszłym wieku jest mniejszy o 30 do 50% w porównaniu z
obserwowanym u osób dorosłych w wieku od 18 do 65 lat.
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
Średni klirens kwetiapiny w osoczu był zmniejszony o około 25% u pacjentów z ciężką
niewydolnością nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 30 ml/min/1,73 m2), jednak poszczególne
wartości klirensu mieściły się w zakresie właściwym dla pacjentów z prawidłową czynnością nerek.
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby
Średni klirens kwetiapiny w osoczu był zmniejszony o około 25% u pacjentów ze stwierdzoną
niewydolnością wątroby (stabilna marskość poalkoholowa). Ponieważ kwetiapina jest
metabolizowana głównie w wątrobie, u osób z zaburzeniami czynności wątroby zwiększone stężenie
w osoczu jest spodziewane. W tej grupie pacjentów może być konieczne dostosowanie dawki (patrz
punkt 4.2).
Dzieci i młodzież
Dane farmakokinetyczne zostały zebrane u 9 dzieci w wieku od 10 do 12 lat oraz u 12 młodych osób,
leczonych stałą dawką 400 mg kwetiapiny dwa razy na dobę. W stanie stacjonarnym, zależne od
dawki stężenie w osoczu związku macierzystego, kwetiapiny, u dzieci i młodzieży (10-17 lat) było
zbliżone do obserwowanego u pacjentów dorosłych, jednakże Cmax u dzieci było na górnym skraju
zakresu obserwowanego u dorosłych. AUC i Cmax aktywnego metabolitu, norkwetiapiny, były
wyższe o około 62% i 49% u dzieci (10-12 lat) i odpowiednio około 28% i 14% u młodzieży (13-17
lat), w porównaniu z dorosłymi.
Brak dostępnych danych dotyczących stosowania kwetiapiny o przedłużonym uwalnianiu u dzieci i
młodzieży.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
W przeprowadzonych in vivo i in vitro badaniach dotyczących genotoksyczności nie obserwowano
działania genotoksycznego. U zwierząt laboratoryjnych przy poziomie ekspozycji mającym znaczenie
kliniczne obserwowano poniższe zaburzenia, które dotychczas nie zostały potwierdzone w
długotrwałych badaniach klinicznych:
U szczurów obserwowano zmianę pigmentacji tarczycy; u małp Cynomolgus hipertrofię komórek
pęcherzykowych gruczołu tarczowego, zmniejszenie stężenia T3, zmniejszenie stężenia hemoglobiny i
zmniejszenie liczby białych i czerwonych krwinek; u psów zmętnienie rogówki i zaćmę (patrz też
punkt 5.1).
W badaniu embriotoksyczności na królikach odnotowano zwiększoną częstość przypadków zgięcia
nadgarstka/stawu skokowego u płodów. Ten efekt wystąpił w połączeniu z jawnymi efektami u matki,
jak np. zmniejszenie przyrostu masy ciała. Efekty te były widoczne przy ekspozycji matki na dawki
24
podobne lub nieco większe niż maksymalna dawka terapeutyczna u ludzi. Znaczenie tej obserwacji dla
ludzi nie jest znane.
W badaniu wpływu na płodność szczurów zaobserwowano nieznaczne obniżenie płodności samców i
zmniejszenie liczby ciąży rzekomej, przedłużający się okres międzyrujowy (diestrus), zwiększone
odstępy pomiędzy kolejnymi kopulacjami i obniżoną liczbę ciąż. Zaobserwowane działania związane
są z podwyższeniem stężenia prolaktyny i nie mają bezpośredniego przełożenia na ludzi, ze względu
na różnice gatunkowe w hormonalnej kontroli rozrodu.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Rdzeń:
Hypromeloza
Celuloza mikrokrystaliczna
Sodu cytrynian, bezwodny
Magnezu stearynian
Otoczka:
Tytanu dwutlenek (E 171)
Hypromeloza
Makrogol 400
Polisorbat 80
Żelaza tlenek żółty( E 172) ( tylko w tabletkach 50 mg, 200 mg, 300 mg)
Żelaza tlenek czerwony ( E 172) ( tylko w tabletkach 50 mg, 200 mg, 300 mg)
Żelaza tlenek czarny( E 172) ( tylko w tabletkach 50 mg, 300 mg)
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3 Okres ważności
Blistry z Aluminium
3 lata
HDPE pojemnik
2 lata
Po pierwszym otwarciu pojemnika z HDPE: 60 dni.
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Blistry z Aluminium, blistry PVC/PVDC, pojemniki z HDPE
Brak specjalnych zaleceń dotyczących temperatury przechowywania leku.
Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed światłem i wilgocią.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Blistry z folii PVC/Aclar/Aluminium lub blistry PVC/PVDC i pojemniki z HDPE z wieczkiem z PP
uniemożliwiającym otwieranie przez dzieci zawierającym środek pochłaniający wilgoć.
- Blistry z folii PVC/Aclar/Aluminium lub blistry PVC/PVDC w tekturowych pudełkach po 10, 20,
30, 50, 50x1 (blister perforowany) (opakowanie szpitalne), 56 (opakowanie kalendarzowe), 60, 90 lub
100 tabletek
25
- Pojemniki z HDPE z wieczkiem z PP zawierającym środek pochłaniający wilgoć, po 60 tabletek
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do
stosowania
Bez specjalnych wymagań.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Adamed Pharma S.A.
Pieńków, ul. M. Adamkiewicza 6A,
05-152 Czosnów
8. NUMER(-Y) POZWOLENIA(Ń) NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Kwetaplex XR, 50 mg, tabletki o przedłużonym uwalnianiu: pozwolenie nr 19955
Kwetaplex XR, 200 mg, tabletki o przedłużonym uwalnianiu: pozwolenie nr 19956
Kwetaplex XR, 300 mg, tabletki o przedłużonym uwalnianiu: pozwolenie nr 19957
Kwetaplex XR, 400 mg, tabletki o przedłużonym uwalnianiu: pozwolenie nr 19958
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 06.04.2012 r.
Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 08.11.2016 r.
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO
05.01.2023

Zamów konsultację
Wypełnij formularz i uzyskaj receptę w 5 minut.
Lek:  Kwetaplex
Cena konsultacji:  59,00 zł

Ilość opakowań
Tabletek w opakowaniu