Zamów on-line!

Recepta on-line 24h/7 w 5 minut

Szukaj leku
FAQ

Alventa

Alventa

1
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Alventa, 37,5 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde
Alventa, 75 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde
Alventa, 150 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Alventa, 37,5 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde
Każda kapsułka o przedłużonym uwalnianiu, twarda zawiera 37,5 mg wenlafaksyny w postaci
chlorowodorku wenlafaksyny
Alventa, 75 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde
Każda kapsułka o przedłużonym uwalnianiu, twarda zawiera 75 mg wenlafaksyny w postaci
chlorowodorku wenlafaksyny
Alventa, 150 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde
Każda kapsułka o przedłużonym uwalnianiu, twarda zawiera 150 mg wenlafaksyny w postaci
chlorowodorku wenlafaksyny
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: sacharoza
Jedna kapsułka o przedłużonym uwalnianiu o mocy 37,5 mg zawiera 32,5 mg sacharozy.
Jedna kapsułka o przedłużonym uwalnianiu o mocy 75 mg zawiera 65 mg sacharozy.
Jedna kapsułka o przedłużonym uwalnianiu o mocy 150 mg zawiera 130 mg sacharozy.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Kapsułka o przedłużonym uwalnianiu, twarda
37,5 mg: brązoworóżowe i białe (korpus: biały, wieczko: brązoworóżowe) kapsułki wypełnione
białymi do prawie białych peletkami
75 mg: jasnoróżowe kapsułki wypełnione białymi do prawie białych peletkami
150 mg: pomarańczowobrązowe kapsułki wypełnione białymi do prawie białych peletkami
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Leczenie epizodów dużej depresji.
Zapobieganie nawrotom epizodów dużej depresji.
Leczenie uogólnionych zaburzeń lękowych.
Leczenie fobii społecznej.
Leczenie lęku napadowego z lub bez towarzyszącej agorafobii.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie
2
Epizody dużej depresji
Zalecana początkowa dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę.
W przypadku pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, korzystne może być
zwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej tj. 375 mg na dobę. Dawkę należy zwiększać
stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych. W przypadkach uzasadnionych klinicznie
wynikających z ciężkości objawów, zwiększanie dawki może odbywać się w krótszych odstępach,
ale nie krótszych niż 4 dni.
Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki,
zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4).
Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.
Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie
dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta. Długoterminowa terapia
może być również odpowiednia w zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji. W większości
przypadków dawka zalecana w zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji jest taka sama, jak
dawka stosowana w leczeniu zaburzeń depresyjnych.
Stosowanie leków przeciwdepresyjnych powinno być kontynuowane przez co najmniej 6 miesięcy
od czasu osiągnięcia remisji.
Uogólnione zaburzenia lękowe
Zalecana początkowa dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę.
W przypadku pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, korzystne może być
zwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej tj. 225 mg na dobę. Dawkę należy zwiększać
stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.
Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki,
zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4).
Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.
Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie
dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.
Fobia społeczna
Zalecana dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę. Brak
dowodów, że większe dawki przynoszą dodatkowe korzyści.
Jednakże, w przypadku pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, należy
rozważyć zwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej tj. 225 mg na dobę. Dawkowanie
należy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.
Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki,
zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4).
Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.
Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie
dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.
Lęk napadowy
Zalecane dawkowanie wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 37,5 mg na dobę przez 7 dni.
Następnie dawkę należy zwiększyć do 75 mg na dobę. W przypadku pacjentów niereagujących
na dawkę 75 mg na dobę, korzystne może być zwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej
tj. 225 mg na dobę. Dawkowanie należy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni
lub dłuższych.
3
Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki,
zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4).
Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.
Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie
dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.
Pacjenci w podeszłym wieku
Nie ma konieczności modyfikowania dawki wenlafaksyny tylko ze względu na wiek pacjenta.
Jednakże należy zachować szczególną ostrożność podczas leczenia osób w podeszłym wieku
(np. ze względu na możliwe zaburzenia czynności nerek, możliwe zmiany wrażliwości oraz
powinowactwa przekaźników nerwowych występujące z wiekiem). Należy zawsze stosować
najmniejszą skuteczną dawkę, a pacjenci powinni być uważnie obserwowani, gdy wymagane jest
zwiększenie dawki.
Dzieci i młodzież
Wenlafaksyna nie jest zalecana do stosowania u dzieci i młodzieży.
Kontrolowane badania kliniczne u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat z epizodami dużej
depresji nie wykazały skuteczności i nie uzasadniają stosowania wenlafaksyny w tej grupie pacjentów
(patrz punkty 4.4 i 4.8).
Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania wenlafaksyny w innych wskazaniach u dzieci i młodzieży
w wieku poniżej 18 lat nie zostały określone.
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby
U pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć
zmniejszenie dawki zazwyczaj o 50%. Jednakże ze względu na zmienność osobniczą wartości
klirensu, może być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania.
Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone. Zaleca się
zachowanie ostrożności oraz rozważenie zmniejszenia dawki o więcej niż 50%. Podczas leczenia
pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć potencjalne korzyści
względem ryzyka.
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
Pomimo, że zmiana dawkowania nie jest konieczna u pacjentów ze współczynnikiem filtracji
kłębuszkowej (ang. GFR) od 30 do 70 ml/min, to jednak zaleca się zachowanie ostrożności.
W przypadku pacjentów wymagających hemodializ oraz u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami
czynności nerek (GFR <30 ml/min), dawkę należy zmniejszyć o 50%. Ze względu na występującą
u tych pacjentów zmienność osobniczą wartości klirensu, może być konieczne indywidualne
dostosowanie dawkowania.
Objawy odstawienia obserwowane w trakcie przerwania terapii wenlafaksyną
Należy unikać nagłego odstawienia produktu. W przypadku przerwania terapii wenlafaksyną zaleca
się stopniowe zmniejszanie dawki przez okres trwający co najmniej od 1 do 2 tygodni, w celu
zmniejszenia ryzyka wystąpienia reakcji odstawienia (patrz punkty 4.4 i 4.8). Jednakże czas
wymagany do stopniowego zmniejszania dawki i stopień zmniejszenia dawki może zależeć od dawki,
czasu trwania terapii oraz indywidualnie od pacjenta. U niektórych pacjentów konieczne może być
bardzo stopniowe odstawienie leku trwające miesiące lub dłużej. Jeżeli jednak, po zmniejszeniu dawki
lub po przerwaniu leczenia, wystąpią objawy w stopniu nietolerowanym przez pacjenta, należy
rozważyć wznowienie stosowania poprzednio przepisanej dawki. Następnie, lekarz może
kontynuować zmniejszanie dawki, ale w sposób bardziej stopniowy.
Sposób podawania
4
Do stosowania doustnego.
Zaleca się przyjmowanie kapsułek wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu codziennie podczas
posiłku, mniej więcej o tej samej porze. Kapsułki należy połykać w całości, popijając płynem.
Nie wolno ich dzielić, kruszyć, żuć ani rozpuszczać.
Pacjenci otrzymujący wenlafaksynę w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu, mogą zostać
przestawieni na wenlafaksynę w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu, po dobraniu dawki
równoważnej. Na przykład, pacjenci przyjmujący wenlafaksynę w postaci tabletek
o natychmiastowym uwalnianiu w dawce 37,5 mg dwa razy na dobę, mogą zostać przestawieni
na wenlafaksynę w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w dawce 75 mg raz na dobę.
Dawkowanie należy dostosować indywidualnie do każdego pacjenta.
4.3 Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w
punkcie 6.1.
Jednoczesne stosowanie z nieodwracalnymi inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO) jest
przeciwwskazane ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego, z objawami takimi jak
pobudzenie, drżenie czy hipertermia.
Nie należy rozpoczynać leczenia wenlafaksyną wcześniej niż 14 dni od zakończenia leczenia
nieodwracalnymi IMAO.
Podawanie wenlafaksyny należy przerwać na co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem leczenia
nieodwracalnymi IMAO (patrz punkty 4.4 i 4.5).
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Samobójstwo/myśli samobójcze lub pogorszenie stanu klinicznego
Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczenia
i samobójstwa (zdarzenia związane z samobójstwem). Ryzyko takie utrzymuje się do czasu
wystąpienia istotnej remisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić podczas kilku pierwszych tygodni
leczenia lub dłużej, pacjent powinien być ściśle monitorowany do momentu pojawienia się poprawy.
Istnieje ogólne doświadczenie kliniczne, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we wczesnych
etapach powrotu do zdrowia.
Inne zaburzenia psychiczne, w których wenlafaksyna jest zalecana, mogą również być związane
ze zwiększonym ryzykiem zdarzeń samobójczych. Dodatkowo, stany te mogą współistnieć z dużym
zaburzeniem depresyjnym. W związku z tym, u pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń
psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z epizodami dużej
depresji.
Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem
leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia
myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia.
Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych nad lekami przeciwdepresyjnymi,
stosowanymi u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi wykazała zwiększone
(w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat,
stosujących leki przeciwdepresyjne.
W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i w przypadku zmiany dawki, należy ściśle
obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów)
należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby,
wystąpienie zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich
wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza.
5
Dzieci i młodzież
Produkt leczniczy Alventa nie powinien być stosowany w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej
18 lat. W toku prób klinicznych zachowania samobójcze (próby samobójstwa i myśli samobójcze)
oraz wrogość (szczególnie agresja, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) częściej
obserwowano u dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi niż w grupie, której
podawano placebo. Jeżeli, w oparciu o istniejącą potrzebę kliniczną, podjęta jednak zostanie decyzja o
leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia objawów
samobójczych. Ponadto, brak długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u
dzieci i młodzieży dotyczących wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i rozwoju
zachowania.
Zespół serotoninowy
W trakcie leczenia wenlafaksyną, podobnie jak w przypadku innych substancji działających
serotoninergicznie, może wystąpić zespół serotoninowy, stan potencjalnie zagrażający życiu,
zwłaszcza podczas jednoczesnego stosowania innych leków, które mogą wpływać na serotonergiczny
układ neuroprzekaźników [w tym tryptanów, inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny (ang.
SSRIs), inhibitorów zwrotnego wychwytu noradrenaliny i serotoniny (ang. SNRIs), pochodnych
amfetaminy, litu, sybutraminy, ziela dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum), fentanylu i jego
analogów, buprenorfiny, tramadolu, dekstrometorfanu, tapentadolu, petydyny, metadonu i
pentazocyny] z substancjami zaburzającymi metabolizm serotoniny (takimi jak IMAO np. błękit
metylenowy), z prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu) lub lekami
przeciwpsychotycznymi, lub innymi antagonistami dopaminy (patrz punkty 4.3 i 4.5).
Objawy zespołu serotoninowego mogą obejmować zmiany stanu psychicznego (np. pobudzenie,
omamy, śpiączka), chwiejność autonomiczną (np. tachykardia, labilne ciśnienie krwi, hipertermia),
aberrację neuromięśniowe (np. hiperrefleksja, brak koordynacji ruchów) i (lub) objawy
żołądkowo-jelitowe (np. nudności, wymioty, biegunka). Najcięższa postać zespołu serotoninowego
może przypominać NMS, z objawami hipertermii, sztywności mięśni, niestabilności autonomicznej z
możliwymi szybkimi wahaniami objawów życiowych i zmianami stanu psychicznego.
Jeśli leczenie wenlafaksyną w skojarzeniu z inną substancją, która może wpływać na system
neuroprzekaźnictwa serotoninergicznego i (lub) dopaminergicznego, jest klinicznie uzasadnione,
zaleca się uważne obserwowanie pacjenta, zwłaszcza na początku leczenia i po zwiększeniu dawki.
Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu)
nie jest zalecane.
Jaskra z wąskim kątem przesączania
Podczas leczenia wenlafaksyną może wystąpić rozszerzenie źrenic. Zaleca się ścisłe monitorowanie
pacjentów z podwyższonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym oraz pacjentów ze zwiększonym
ryzykiem ostrej jaskry z wąskim kątem przesączania (jaskra z zamkniętym kątem).
Ciśnienie krwi
U niektórych pacjentów leczonych wenlafaksyną zaobserwowano zależne od dawki zwiększenie
ciśnienia tętniczego krwi. Po wprowadzeniu produktu do obrotu opisywano przypadki podwyższonego
ciśnienia krwi, wymagające natychmiastowego leczenia. U wszystkich pacjentów zaleca się
wykonanie dokładnych badań w celu wykrycia wysokiego ciśnienia krwi, a uprzednio występujące
nadciśnienie powinno być kontrolowane przed rozpoczęciem leczenia wenlafaksyną. Ciśnienie krwi
należy monitorować okresowo, po rozpoczęciu leczenia i po zwiększeniu dawki. Należy zachować
ostrożność u pacjentów, u których współistniejące choroby mogą ulec pogorszeniu w następstwie
zwiększenia ciśnienia tętniczego krwi, np. u osób z zaburzeniami czynności serca.
Częstość akcji serca
6
W trakcie leczenia może wystąpić przyspieszenie czynności serca, szczególnie w przypadku
stosowania dużych dawek. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów, u których
współistniejące choroby mogą ulec pogorszeniu w następstwie przyspieszenia akcji serca.
Choroby serca oraz ryzyko arytmii
Nie oceniono stosowania wenlafaksyny u pacjentów ze świeżym zawałem mięśnia sercowego w
wywiadzie lub niestabilną chorobą wieńcową serca. Dlatego w przypadku tych pacjentów należy
zachować ostrożność w trakcie stosowania wenlafaksyny.
Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano przypadki wydłużenia odstępu QT, częstoskurczu
komorowego (torsade de pointes), tachykardii komorowej i zaburzenia rytmu serca ze skutkiem
śmiertelnym podczas stosowania wenlafaksyny, zwłaszcza po przedawkowaniu lub u pacjentów z
czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QT/częstoskurczu typu torsade de pointes. U pacjentów
z podwyższonym ryzykiem wystąpienia ciężkich zaburzeń rytmu serca lub wydłużenia odcinka QT
należy przed przepisaniem wenlafaksyny rozważyć stosunek korzyści do ryzyka.
Drgawki
Podczas leczenia wenlafaksyną mogą wystąpić drgawki. Podobnie jak w przypadku innych leków
przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy wprowadzać ostrożnie u pacjentów z drgawkami
w wywiadzie; pacjenci tacy powinni byś uważnie obserwowani. Leczenie należy przerwać w każdym
przypadku wystąpienia drgawek.
Hiponatremia
W trakcie leczenia wenlafaksyną mogą wystąpić przypadki hiponatremii i (lub) zespołu
nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. SIADH). Przypadki te obserwowano
częściej u pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej lub odwodnionych. Ryzyko wystąpienia
ww. przypadków jest większe u osób w podeszłym wieku, pacjentów przyjmujących leki
moczopędne, pacjentów ze zmniejszoną objętością krążącej krwi.
Nieprawidłowe krwawienie
Leki hamujące wychwyt serotoniny mogą prowadzić do zaburzeń czynności płytek krwi. Przypadki
wystąpienia krwawienia związanego z przyjmowaniem SSRI i SNRI obejmowały od: siniaków,
krwiaków, krwawienia z nosa i wybroczyn po zagrażające życiu krwawienie z przewodu
pokarmowego. U pacjentów przyjmujących wenlafaksynę może wystąpić zwiększone ryzyko
krwotoku. Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny,
wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u osób z predyspozycjami do krwawień, w tym pacjentów
przyjmujących antykoagulanty i inhibitory płytek.
Leki z grupy SSRI i SNRI mogą zwiększać ryzyko wystąpienia krwotoku poporodowego (patrz
punkty 4.6 i 4.8).
Cholesterol w surowicy
W kontrolowanych placebo badaniach klinicznych odnotowano znaczące klinicznie zwiększenie
stężenia cholesterolu w surowicy (5,3% pacjentów przyjmujących wenlafaksynę, 0,0% pacjentów
przyjmujących placebo) u pacjentów leczonych przez co najmniej 3 miesiące. W przypadku terapii
długoterminowej należy okresowo mierzyć stężenie cholesterolu w surowicy.
Jednoczesne podawanie z lekami zmniejszającymi masę ciała
Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z lekami zmniejszającymi
masę ciała, w tym fenterminą, nie zostało ustalone. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania
wenlafaksyny i leków zmniejszających masę ciała. Wenlafaksyna nie jest wskazana w leczeniu
otyłości zarówno w monoterapii, jak i w terapii skojarzonej z innymi lekami.
Mania/hipomania
U niewielkiego odsetka pacjentów z zaburzeniami nastroju, którzy przyjmowali leki
przeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę, może wystąpić mania lub hipomania. Podobnie jak
w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie
7
u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi w wywiadzie lub w wywiadzie
rodzinnym.
Zachowania agresywne
U niewielkiej liczby pacjentów przyjmujących leki przeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę, mogą
wystąpić zachowania agresywne. Zgłaszane przypadki wystąpiły podczas rozpoczęcia leczenia,
zmiany dawki i przerwania leczenia. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych,
wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z zachowaniami agresywnymi w wywiadzie.
Przerwanie leczenia
Powszechnie wiadomo, że w przypadku leków przeciwdepresyjnych skutki odstawienia mogą być
długotrwałe i ciężkie. U pacjentów podczas zmiany schematu dawkowania wenlafaksyny, w tym po
przerwaniu leczenia, obserwowano samobójstwa/myśli samobójcze i agresję. Dlatego należy ściśle
monitorować pacjentów po zmniejszeniu dawki lub w trakcie przerwania leczenia (patrz powyżej w
punkcie 4.4 – Samobójstwo/myśli samobójcze lub pogorszenie stanu klinicznego oraz Zachowania
agresywne). W przypadku przerwania leczenia występują często objawy odstawienne, zwłaszcza w
przypadku gwałtownego przerwania leczenia (patrz punkt 4.8). W badaniach klinicznych
obserwowano wystąpienie zdarzeń niepożądanych związanych z przerwaniem leczenia (podczas
zmniejszania dawki i po zmniejszeniu dawki) u około 31% pacjentów leczonych wenlafaksyną i 17%
pacjentów przyjmujących placebo.
Ryzyko wystąpienia objawów odstawienia może być uzależnione od różnych czynników, w tym od
długości leczenia, dawki i stopnia zmniejszania dawki. Do najczęściej obserwowanych objawów
odstawienia należały zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tym
bezsenność i intensywne sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty, drżenie, ból głowy,
zaburzenia widzenia oraz nadciśnienie. Zazwyczaj objawy te mają łagodny do umiarkowanego
charakter, jednakże u niektórych pacjentów mogą mieć ciężki przebieg.
Objawy odstawienia zazwyczaj występują w trakcie kilku pierwszych dni od przerwania leczenia, ale
odnotowano bardzo rzadkie przypadki ich wystąpienia u pacjentów, którzy przypadkowo pominęli
dawkę. Zazwyczaj objawy te ustępują samoistnie w ciągu 2 tygodni, jednakże u niektórych osób mogą
występować dłużej (2-3 miesiące lub dłużej). Dlatego w przypadku przerwania leczenia zaleca się
stopniowe zmniejszanie dawek wenlafaksyny przez okres kilku tygodni lub miesięcy w zależności od
odpowiedzi pacjenta (patrz punkt 4.2). U niektórych pacjentów, przerwanie leczenia może trwać
miesiące lub dłużej.
Akatyzja/niepokój psychoruchowy
Stosowanie wenlafaksyny związane jest z wystąpieniem akatyzji charakteryzującej się subiektywnie
nieprzyjemnym lub wyczerpującym niepokojem oraz potrzebą ruchu powiązaną często
z niezdolnością do siedzenia lub stania w miejscu. Stan ten najczęściej występuje podczas kilku
pierwszych tygodni leczenia. U pacjentów, u których pojawiły się takie objawy, zwiększenie dawki
może być szkodliwe.
Zaburzenia czynności seksualnych
Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (ang. selective serotonin reuptake inhibitors,
SSRI) oraz inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (ang. serotonin norepinephrine
reuptake inhibitors, SNRI) mogą spowodować wystąpienie objawów zaburzeń czynności seksualnych
(patrz punkt 4.8). Zgłaszano przypadki długotrwałych zaburzeń czynności seksualnych, w których
objawy utrzymywały się pomimo przerwania stosowania SSRI i (lub) SNRI.
Suchość w jamie ustnej
Suchość w jamie ustnej jest zgłaszana przez 10% pacjentów leczonych wenlafaksyną. Może to
zwiększać ryzyko wystąpienia próchnicy. Należy poinformować pacjentów o konieczności dbania o
higienę jamy ustnej.
Cukrzyca
8
U pacjentów z cukrzycą leczenie SSRI lub wenlafaksyną może wpływać na kontrolę glikemii. Może
być konieczne dostosowanie dawkowania insuliny i (lub) doustnych leków przeciwcukrzycowych.
Wpływ na wyniki badań przesiewowych moczu
U pacjentów przyjmujących wenlafaksynę opisywano przypadki fałszywie dodatnich wyników
immunologicznych testów przesiewowych na obecność fencyklidyny (ang. PCP) i amfetaminy w
moczu. Jest to spowodowane brakiem swoistości testów przesiewowych. Fałszywie dodatnich
wyników można się spodziewać jeszcze przez kilka dni po zakończeniu terapii wenlafaksyną. Testy
potwierdzające, takie jak chromatografia gazowa lub spektrometria mas, pozwolą odróżnić
wenlafaksynę od fencyklidyny i amfetaminy.
Produkt leczniczy Alventa zawiera sacharozę. Pacjenci z rzadko występującą dziedziczną
nietolerancją fruktozy, zaburzeniem wchłaniania glukozy-galaktozy czy z niedoborem sacharazyizomaltazy nie powinni przyjmować tego produktu.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi oraz inne rodzaje interakcji
Inhibitory monoaminooksydazy (IMAO)
Nieodwracalne nieselektywne inhibitory MAO
Nie należy stosować jednocześnie wenlafaksyny i nieodwracalnych IMAO. Nie wolno rozpocząć
stosowania wenlafaksyny przez okres co najmniej 14 dni od zakończenia podawania nieodwracalnych
IMAO. Stosowanie IMAO można rozpocząć po upływie co najmniej 7 dni od zakończenia leczenia
wenlafaksyną (patrz punkt 4.3 i 4.4).
Odwracalne selektywne inhibitor MAO-A (moklobemid)
W związku z ryzykiem wystąpienia zespołu serotoninowego jednoczesne stosowanie wenlafaksyny
z odwracalnymi selektywnymi IMAO, takimi jak moklobemid, jest przeciwwskazane. Po zakończeniu
leczenia odwracalnym IMAO, przerwa przed rozpoczęciem stosowania wenlafaksyny może być
krótsza niż 14 dni. Stosowanie odwracalnych IMAO można rozpocząć po upływie co najmniej 7 dni
od zakończenia leczenia wenlafaksyną (patrz punkt 4.4)
Odwracalne nieselektywne inhibitory MAO (linezolid)
Antybiotyk linezolid jest słabym odwracalnym, nieselektywnym IMAO i nie należy go podawać
pacjentom leczonym wenlafaksyną (patrz punkt 4.3).
Opisywano przypadki ciężkich działań niepożądanych u pacjentów, u których leczenie wenlafaksyną
rozpoczęto w krótkim czasie po zakończeniu leczenia IMAO, albo gdy leczenie IMAO rozpoczęto
bezpośrednio po zakończeniu leczenia wenlafaksyną. Działania niepożądane obejmowały drżenia
mięśni, skurcze miokloniczne, obfite pocenie się, nudności, wymioty, nagłe zaczerwienienie twarzy,
zawroty głowy i hipertermię z objawami przypominającymi złośliwy zespół neuroleptyczny, drgawki
oraz zgon
Zespół serotoninowy
Tak, jak w przypadku innych leków działających serotoninergicznie, także w trakcie leczenia
wenlafaksyną, może wystąpić zespół serotoninowy, stan potencjalnego zagrożenia życia, zwłaszcza w
przypadku jednoczesnego stosowania z innymi lekami mogącymi oddziaływać na system
serotoninergicznych neuroprzekaźników [w tym tryptany, SSRIs, SNRIs, pochodne amfetaminy, lit,
sybutramina, ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum), fentanyl i jego analogi,
buprenorfina, tramadol, dekstrometorfan, tapentadol, petydyna, metadon i pentazocyna] z lekami
osłabiającymi metabolizm serotoniny (takimi jak IMAO, np. błękit metylenowy), prekursorami
serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu) lub z antypsychotykami, lub innymi antagonistami
dopaminy (patrz punkty 4.3 i 4.4).
Jeśli leczenie wenlafaksyną w skojarzeniu z SSRI, SNRI lub agonistą receptora serotoninowego
(tryptan) jest klinicznie uzasadnione, zaleca się uważne obserwowanie pacjenta, zwłaszcza
9
na początku leczenia i w przypadku zwiększania dawkowania. Stosowanie wenlafaksyny jednocześnie
z prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu) nie jest zalecane (patrz punkt 4.4).
Substancje oddziaływujące na OUN
Ryzyko stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z innymi substancjami oddziaływującymi na OUN
nie było systematycznie oceniane. Dlatego też, zaleca się zachowanie ostrożności podczas stosowania
wenlafaksyny w skojarzeniu z innymi substancjami oddziaływującymi na OUN.
Etanol
Wenlafaksyna nie nasila zaburzenia funkcji umysłowych i motorycznych wywołanych przez etanol.
Jednakże, podobnie jak w przypadku wszystkich substancji oddziaływujących na OUN, należy zalecić
pacjentom, aby unikali spożywania alkoholu w czasie stosowania wenlafaksyny.
Produkty lecznicze wydłużające odstęp QT
W wypadku jednoczesnego stosowania innych produktów leczniczych, które wydłużają odstęp QT,
wzrasta ryzyko wydłużenia odstępu QT i (lub) wystąpienia arytmii komorowych ( np. typu torsade de
pointes). Należy unikać jednoczesnego stosowania takich produktów leczniczych (patrz punkt 4.4).
Należą do nich leki z następujących grup:
- leki przeciwarytmiczne klasy Ia i III (np. chinidyna, amiodaron, sotalol, dofetylid)
- niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna)
- niektóre antybiotyki makrolidowe (np. erytromycyna)
- niektóre leki przeciwhistaminowe
- niektóre antybiotyki chinolonowe (np. moksyfloksacyna)
Powyższa lista nie jest pełna, należy również unikać stosowania innych produktów leczniczych o
znanych właściwościach znacznego wydłużania odstępu QT.
Wpływ innych leków na wenlafaksynę
Ketokonazol (inhibitor CYP3A4)
Badania farmakokinetyki ketokonazolu u pacjentów intensywnie (ang. EM) i słabo metabolizujących
(ang. PM) przy udziale CYP2D6 wykazały zwiększenie wartości AUC dla wenlafaksyny (70% i 21%
odpowiednio u CYP2D6 EM i PM) i dla O-demetylowenlafaksyny (33% i 23% odpowiednio
u CYP2D6 EM i PM) po podaniu ketokonazolu. Jednoczesne stosowanie inhibitorów CYP3A4
(np. atazanawir, klarytromycyna, indynawir, itrakonazol, worykonazol, posakonazol, ketokonazol,
nelfinawir, rytonawir, sakwinawir, telitromycyna) i wenlafaksyny może zwiększać stężenie
wenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Dlatego zalecana jest ostrożność podczas jednoczesnego
leczenia inhibitorami CYP3A4 i wenlafaksyną.
Wpływ wenlafaksyny na inne leki
Leki metabolizowane przez izoenzymy cytochromu P450
Badania in-vivo wskazują, iż wenlafaksyna jest stosunkowo słabym inhibitorem CYP2D6. In vivo
wenlafaksyna nie wykazuje działania hamującego na CYP3A4 (alprazolam i karbamazepina),
CYP1A2 (kofeina), CYP2C9 (tolbutamid) oraz CYP2C19 (diazepam).
Lit
Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny i litu może spowodować wystąpienie zespołu serotoninowego
(patrz Zespół serotoninowy).
Diazepam
Wenlafaksyna nie ma wpływu na farmakokinetykę i farmakodynamikę diazepamu oraz jego
aktywnego metabolitu demetylodiazepamu. Wydaje się, że diazepam nie wpływa na farmakokinetykę
wenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Nie wiadomo, czy występują interakcje farmakokinetyczne
i (lub) farmakodynamiczne z innymi benzodiazepinami.
10
Imipramina
Wenlafaksyna nie wpływa na farmakokinetykę imipraminy ani 2-hydroksyimipraminy. Odnotowano
zależne od dawki zwiększenie o 2,5 do 4,5 razy wartości AUC 2-hydroksydezypraminy podczas
podawania wenlafaksyny w dawce od 75 do 150 mg na dobę. Imipramina nie wpływa
na farmakokinetykę wenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie
jest znane. Należy zachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego stosowania wenlafaksyny
i imipraminy.
Haloperydol
Badania farmakokinetyki z haloperydolem wykazały zmniejszenie o 42% całkowitego doustnego
klirensu, zwiększenie wartości AUC o 70%, zwiększenie wartości Cmax o 88%, ale brak zmiany okresu
półtrwania dla haloperydolu. Należy wziąć to pod uwagę podczas jednoczesnego stosowania
haloperydolu i wenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.
Rysperydon
Wenlafaksyna powoduje zwiększenie wartości AUC rysperydonu o 50%, ale tylko nieznacznie
oddziaływuje na profil farmakokinetyczny całkowitej aktywnej frakcji (rysperydon
i 9-hydroksyrysperydon). Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.
Metoprolol
Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny i metoprololu u zdrowych ochotników wykazało w badaniach
interakcji farmakokinetycznych obu produktów leczniczych zwiększenie stężenia metoprololu
w osoczu krwi o około 30-40%, podczas gdy stężenie aktywnego metabolitu α-hydroksymetoprololu
nie uległo zmianie. Kliniczne znaczenie tej obserwacji dla pacjentów z nadciśnieniem nie jest znane.
Metoprolol nie wpływa na profil farmakokinetyczny wenlafaksyny oraz jej aktywnego metabolitu
O-demetylowenlafaksyny. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku jednoczesnego
stosowania wenlafaksyny i metoprololu.
Indynawir
Badania farmakokinetyki indynawiru wykazały zmniejszenie wartości AUC o 28% oraz zmniejszenie
wartości Cmax o 36% dla indynawiru. Indynawir nie wpływa na farmakokinetykę wenlafaksyny
i O-demetylowenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.
Doustne środki antykoncepcyjne
Po wprowadzeniu do obrotu zgłaszano przypadki nieplanowanej ciąży u pacjentek stosujących
doustne środki antykoncepcyjne podczas leczenia wenlafaksyna. Brak wyraźnego dowodu, iż było to
wynikiem interakcji lekowej z wenlafaksyna. Nie prowadzono badań interakcji z hormonalnymi
środkami antykoncepcyjnym.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża
Brak wystarczających danych dotyczących stosowania wenlafaksyny u kobiet w ciąży. Badania na
zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na rozród (patrz punkt 5.3). Potencjalne ryzyko u ludzi jest
nieznane. Wenlafaksyna może być stosowana u kobiet w ciąży jedynie, gdy spodziewane korzyści
z leczenia przeważają nad ewentualnym ryzykiem.
Dane obserwacyjne wskazują na występowanie zwiększonego (mniej niż dwukrotnie) ryzyka
krwotoku poporodowego po narażeniu na działanie leków z grupy SSRI lub SNRI w ciągu miesiąca
przed porodem (patrz punkty 4.6 i 4.8).
Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI lub SNRI),
także stosowanie wenlafaksyny w ciąży lub krótko przed porodem, może spowodować objawy
odstawienia u noworodków. U niektórych noworodków narażonych na działanie wenlafaksyny
w końcowym okresie III trymestru ciąży wystąpiły powikłania wymagające zastosowania
11
wspomagania oddychania, karmienia przez zgłębnik lub długotrwałej hospitalizacji. Takie powikłania
mogą wystąpić natychmiast po porodzie.
Wyniki badań epidemiologicznych wskazują, że stosowanie inhibitorów wychwytu zwrotnego
serotoniny (SSRI) u kobiet w ciąży, zwłaszcza w trzecim trymestrze, może zwiększać ryzyko
występowania zespołu przetrwałego nadciśnienia płucnego noworodka (PPHN - ang. persistent
pulmonary hypertension in the newborn). Chociaż nie przeprowadzono badań dotyczących związku
PPHN z leczeniem inhibitorami zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI), nie można
wykluczyć ryzyka stosowania wenlafaksyny, biorąc pod uwagę powiązany mechanizm działania
(hamowanie wychwytu zwrotnego serotoniny).
Jeżeli SSRI lub SNRI były stosowane pod koniec ciąży, u noworodków mogą wystąpić następujące
objawy: drażliwość, drżenie, hipotonia, nieustający płacz oraz trudności z ssaniem lub spaniem.
Objawy te mogą wynikać z działania serotoninergicznego, albo być objawami ekspozycji na produkt.
W większości przypadków powikłania te obserwuje się natychmiast lub w ciągu 24 godzin
po porodzie.
Karmienie piersią
Wenlafaksyna i jej aktywny metabolit O-demetylowenlafaksyna przenikają do mleka kobiecego. Po
wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano przypadki płaczu, drażliwości oraz zaburzeń rytmu snu u
niemowląt karmionych piersią. Po zaprzestaniu karmienia piersią zgłaszano również objawy
odpowiadające objawom przerwania leczenia wenlafaksyną. Nie można wykluczyć wystąpienia
działań niepożądanych u dziecka karmionego piersią. Dlatego należy podjąć decyzję o kontynuowaniu
bądź przerwaniu karmienia piersią lub kontynuowaniu bądź przerwaniu leczenia produktem Alventa,
biorąc pod uwagę korzyści dla dziecka wynikające z karmienia piersią oraz korzyści dla kobiety
wynikające z leczenia produktem Alventa.
Płodność
W badaniu przeprowadzonym zarówno na samicach i samcach szczurów narażonych na działanie Odesmetylowenflaksyny zobserwowano zmniejszenie płodności. Wpływ działania na ludzi nie jest
znany (patrz punkt 5.3).
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Każdy lek działający na procesy psychiczne może zaburzać proces oceny, myślenie oraz zdolności
motoryczne. Dlatego też pacjenci przyjmujący wenlafaksynę powinni zostać ostrzeżeni o możliwości
zaburzeń zdolności prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w
ruchu.
4.8 Działania niepożądane
Podsumowanie profilu bezpieczeństwa
Działania niepożądane zgłaszane bardzo często (>1/10) podczas badań klinicznych to nudności,
suchość w ustach, ból głowy, pocenie się (w tym poty nocne).
Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych
Działania niepożądane zostały podane zgodnie z klasyfikacją układ/narząd, częstością występowania
oraz zmniejszającym się stopniem ciężkości w każdej częstości występowania.
Częstość występowania jest określona według następującego podziału: bardzo często (≥1/10), często
(≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000), bardzo
rzadko (<1/10 000), częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych
danych).
Klasyfikacja
układów i
narządów
Bardzo
często Często Niezbyt często Rzadko Bardzo
rzadko Nieznana
12
Zaburzenia krwi
i układu
chłonnego
Agranulocytoza*
Niedokrwistość
aplastyczna*
Pancytopenia*
Neutropenia*
Trombocyto
-penia*
Zaburzenia
układu
immunologicznego
Reakcje
anafilaktyczne*
Zaburzenia
endokrynologiczne
Nieprawidłowe
wydzielanie
hormonu
antydiuretycznego*
Zwiększone
stężenie
prolaktyny
we krwi*
Zaburzenia
metabolizmu i
odżywiania
Zmniejszenie
apetytu
Hiponatremia*
Zaburzenia
psychiczne
Bezsenność Stan splątania*,
depersonalizacja*, niezwykłe
sny,
nerwowość,
obniżone libido,
pobudzenie*,
brak orgazmu
Mania,
hipomania,
omamy, uczucie
oderwania (lub
oddzielenia) od
rzeczywistości,
zaburzenia
orgazmu,
bruksizm*,
apatia
Majaczenie
(delirium)*
Myśli i
zachowania
samobójczea
,
agresjab
Zaburzenia
układu
nerwowego
Ból
głowy*c
,
zawroty
głowy,
sedacja
Akatyzja*,
drżenie,
parestezje,
zaburzenia
smaku
Omdlenia,
skurcze
miokloniczne
mięśni,
zaburzenia
równowagi*,
nieprawidłowa
koordynacja*,
dyskineza*
Złośliwy zespół
neuroleptyczny
(ang. NMS)*,
zespół
serotoninowy*,
drgawki, dystonia*
Dyskineza
późna*
Zaburzenia oka Zaburzenia
widzenia,
zaburzenia
akomodacji, w
tym niewyraźne
widzenie,
rozszerzenie
źrenic
Jaskra z
zamkniętym kątem
przesączania*
Zaburzenia
ucha i błędnika
Szumy w
uszach*
Zawroty głowy
pochodzenia
błędnikowego
Zaburzenia
serca
Tachykardia,
kołatanie serca*
Częstoskurcz
komorowy typu
torsade de pointes*,
tachykardia
komorowa*,
migotanie komór,
wydłużenie odstępu
QT w badaniu
elektrokardiogramem
*
Kardiomiopatia
stresowa
(kardiomiopatia
takotsubo)*
Zaburzenia
naczyń
Nadciśnienie
tętnicze,
uderzenia
gorąca
Niedociśnienie
ortostatyczne,
niedociśnienie
tętniczne*
13
Zaburzenia
układu
oddechowego,
klatki piersiowej
i śródpiersia
Duszność*,
ziewanie
Śródmiąższowa
choroba płuc*,
eozynofilia płucna*
Zaburzenia
układu
pokarmowego
Nudności,
suchość w
jamie
ustnej,
zaparcia
Biegunka*,
wymioty
Krwawienie z
przewodu
pokarmowego*
Zapalenie trzustki*
Zaburzenia
wątroby i dróg
żółciowych
Nieprawidłowe
wyniki testów
czynnościowych
wątroby*
Zapalenie wątroby*
Zaburzenia
skóry i tkanki
podskórnej
Nadmierne
pocenie się*
(w tym poty
nocne)*
Wysypka,
świąd*
Pokrzywka*,
łysienie*,
siniaki, obrzęk
naczynioruchowy
*
reakcje
nadwrażliwości
na światło
Zespół StevensaJohnsona*,
toksyczne
martwicze
oddzielanie się
naskórka*, rumień
wielopostaciowy*
Zaburzenia
mięśniowoszkieletowe i
tkanki łącznej
Hipertonia Rabdomioliza*
Zaburzenia
nerek i dróg
moczowych
Słaby strumień
moczu,
zatrzymanie
moczu,
częstomocz*
Nietrzymanie
moczu*
Zaburzenia
układu
rozrodczego i
piersi
Krwotok
miesiączkowy*,
krwotok
maciczny*,
zaburzenia
erekcji,
zaburzenia
ejakulacji
Krwotok
poporodowyd
Zaburzenia
ogólne i stany w
miejscu podania
Zmęczenie,
astenia,
dreszcze*
Krwawienie
z błon
śluzowych*
Badania
diagnostyczne
Zwiększenie
masy ciała,
zmniejszenie
masy ciała,
zwiększenie
stężenia
cholesterolu we
krwi
Wydłużenie
czasu
krwawienia
*
*Działania niepożądane zgłoszone po wprowadzeniu produktu na rynek aW trakcie leczenia wenlafaksyną lub zaraz po przerwaniu leczenia zgłaszano występowanie myśli
i zachowań samobójczych (patrz punkt 4.4). b Patrz punkt 4.4
c Sumarycznie w badaniach klinicznych częstość wystąpienia bólu głowy po wenlafaksynie była
podobna jak po placebo.
d Zdarzenie to zgłaszano dla grupy leków SSRI i SNRI (patrz punkty 4.4 i 4.6).
Przerwanie leczenia
Przerwanie leczenia (zwłaszcza nagłe) często prowadzi do wystąpienia objawów odstawienia.
Najczęściej zgłaszano następujące objawy: zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje),
zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty,
drżenie, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, ból głowy i objawy grypopodobne, zaburzenia
widzenia oraz nadciśnienie. Zazwyczaj objawy te mają przebieg łagodny do umiarkowanego i
ustępują samoistnie, jednakże u niektórych pacjentów mogą być ciężkie i (lub) przedłużone. Dlatego
14
zaleca się stopniowe przerywanie leczenia poprzez stopniowe zmniejszania dawki. Jednakże u
niektórych pacjentów po zmniejszeniu dawki lub w trakcie przerwania leczenia wystąpiła silna agresja
i myśli samobójcze (patrz punkty 4.2 i 4.4).
Dzieci i młodzież
Profil działań niepożądanych wenlafaksyny (w kontrolowanych placebo badaniach klinicznych)
obserwowany u dzieci i młodzieży (w wieku 6 do 17 lat) był ogólnie podobny do profilu
występującego u osób dorosłych. Podobnie jak u dorosłych obserwowano zmniejszenie apetytu,
zmniejszenie masy ciała, podwyższenie ciśnienia krwi i zwiększenie stężenia cholesterolu w surowicy
(patrz punkt 4.4).
W badaniach klinicznych u dzieci obserwowano wystąpienie myśli samobójczych. Obserwowano
również zwiększoną liczbę zgłoszeń o występowaniu wrogości oraz, zwłaszcza w przypadku zaburzeń
depresyjnych, samookaleczania się.
U dzieci w szczególności obserwowano następujące działania niepożądane: ból brzucha, pobudzenie,
niestrawność, wybroczyny, krwawienie z nosa, bóle mięśni.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań
niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania
produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać
wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
Objawy
Po wprowadzeniu leku do obrotu odnotowano przypadki przedawkowania wenlafaksyny głównie
w skojarzeniu z alkoholem i (lub) innymi produktami leczniczymi. Najczęściej zgłaszano następujące
objawy przedawkowania: tachykardię, zaburzenia świadomości (od senności do śpiączki),
rozszerzenie źrenic, drgawki i wymioty. Inne zaobserwowane objawy to zmiany w EKG
(np. wydłużenie odstępu QT, blok odnogi pęczka Hisa, poszerzenie zespołu QRS), tachykardię
komorową, bradykardię, niedociśnienie, zawroty głowy oraz zgon.
Opublikowane badania retrospektywne pokazują, że przedawkowanie wenlafaksyny może się wiązać
z większym ryzykiem zgonu w porównaniu do ryzyka obserwowanego dla leków
przeciwdepresyjnych SSRI, ale mniejszym niż dla trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych.
Badania epidemiologiczne pokazały, że pacjenci leczeni wenlafaksyną są bardziej obciążeni
czynnikami ryzyka samobójstwa, niż pacjenci leczeni SSRI. Nie jest jasne, w jakim stopniu
stwierdzenie zwiększonego ryzyka zgonu może być przypisane toksyczności wenlafaksyny
po przedawkowaniu, a w jakim stopniu innym cechom pacjentów leczonych wenlafaksyną.
Wenlafaksynę należy przepisywać w najmniejszej dawce, zgodnej z zaleconym dla danego pacjenta
dawkowaniem tak, aby zmniejszyć ryzyko przedawkowania.
Zalecane leczenie
Zalecane jest ogólne leczenie wspomagające i objawowe oraz monitorowanie rytmu serca i innych
ważnych parametrów życiowych. Jeśli istnieje ryzyko zachłyśnięcia, nie jest wskazane wywołanie
wymiotów. Płukanie żołądka może być wskazane, jeżeli zostanie przeprowadzone zaraz po przyjęciu
produktu lub u pacjentów z objawami klinicznymi. Zastosowanie węgla aktywowanego może również
15
zmniejszyć wchłanianie substancji czynnej. Wymuszona diureza, dializa, hemoperfuzja i transfuzja
wymienna prawdopodobnie nie będą skuteczne. Nie jest znane swoiste antidotum dla wenlafaksyny.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: neuroanaleptyki, inne leki przeciwdepresyjne; kod ATC: N06AX16.
Mechanizm działania
Uważa się, że mechanizm działania przeciwdepresyjnego wenlafaksyny u ludzi związany jest z
wzmocnieniem aktywności neuroprzekaźników w ośrodkowym układzie nerwowym. Badania
niekliniczne wykazały, że wenlafaksyna i jej główny metabolit, O-demetylowenlafaksyna (ODV),
są silnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny. Wenlafaksyna również słabo
hamuje wychwyt dopaminy. Wenlafaksyna i jej aktywny metabolit zmniejszają odpowiedź
ß-adrenergiczną zarówno po podaniu jednorazowym (pojedyncza dawka), jak i po podaniu
przewlekłym. Wenlafaksyna i ODV są bardzo podobne pod względem ich ogólnego działania
na zwrotny wychwyt neuroprzekaźnika i wiązanie się z receptorami.
Wenlafaksyna nie ma powinowactwa do receptorów muskarynowych cholinergicznych,
H1-histaminergicznych czy α1-adrenergicznych w mózgu szczurów in vitro. Działanie
farmakologiczne na te receptory może być związane z różnymi działaniami niepożądanymi,
obserwowanymi w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, takimi jak antycholinergiczne,
uspokajające i sercowo-naczyniowe działania niepożądane.
Wenlafaksyna nie ma aktywności hamującej monoaminooksydazę (MAO).
W badaniach in vitro stwierdzono, że wenlafaksyna nie wykazuje powinowactwa do receptorów
opioidowych ani benzodiazepinowych.
Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania
Epizody dużej depresji
Skuteczność wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu w leczeniu epizodów dużej depresji
została potwierdzona w pięciu randomizowanych, z podwójnie ślepą próbą, kontrolowanych placebo,
krótkoterminowych trwających od 4 do 6 tygodni badaniach z zastosowaniem zmiennych dawek
(do 375 mg na dobę). Skuteczność wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu dużych
zaburzeń depresyjnych została potwierdzona w dwóch kontrolowanych placebo, krótkoterminowych
trwających 8 lub 12 tygodni badaniach z zastosowaniem zmiennych dawek (od 75 do 225 mg na
dobę).
W jednym długoterminowym badaniu dorośli pacjenci ambulatoryjni, którzy w 8-tygodniowym
otwartym badaniu zareagowali na leczenie wenlafaksyną o przedłużonym uwalnianiu (75, 150 lub
225 mg) zostali zrandomizowani i kontynuowali przyjmowanie tej samej dawki wenlafaksyny
o przedłużonym uwalnianiu lub placebo przez okres do 26 tygodni w celu przeprowadzenia
obserwacji nawrotów choroby.
Skuteczność wenlafaksyny w zapobieganiu występowania nawrotów epizodów depresyjnych przez
okres 12 miesięcy potwierdzono w drugim długoterminowym badaniu kontrolowanym placebo
z podwójnie ślepą próbą, u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych z zaburzeniami depresyjnymi
nawracającymi, którzy zareagowali podczas ostatniego epizodu depresji na leczenie wenlafaksyną
(od 100 do 200 mg na dobę, wg schematu dwa razy na dobę).
Uogólnione zaburzenia lękowe
16
Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu uogólnionych
zaburzeń lękowych (ang. GAD) została potwierdzona w dwóch 8-tygodniowych kontrolowanych
placebo badaniach z zastosowaniem stałych dawek (od 75 do 225 mg na dobę), w jednym
6-miesięcznym kontrolowanym placebo badaniu z zastosowaniem stałych dawek (od 75 do 225 mg
na dobę) oraz w jednym 6-miesięcznym kontrolowanym placebo badaniu z zastosowaniem zmiennych
dawek (37,5, 75 i 150 mg na dobę) u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych.
Mimo dowodów potwierdzających nadrzędność dawki 37,5 mg na dobę nad placebo, dawka ta
nie była za każdym razem tak skuteczna, jak większe dawki.
Fobia społeczna
Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu fobii
społecznej została potwierdzona w czterech 12-tygodniowych, wieloośrodkowych, kontrolowanych
placebo badaniach z podwójnie ślepą próbą, z grupą kontrolną, z zastosowaniem zmiennych dawek
oraz w jednym 6-miesięcznym, kontrolowanym placebo badaniu z podwójnie ślepą próbą z grupą
kontrolną z zastosowaniem stałych/zmiennych dawek u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych.
Pacjenci otrzymywali dawki w zakresie od 75 do 225 mg na dobę. Badanie trwające 6 miesięcy
nie wykazało wyższej skuteczności w grupie pacjentów stosującej dawki od 150 do 225 mg na dobę
w porównaniu z grupą przyjmującą dawkę 75 mg na dobę.
Lęk napadowy
Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu lęku
napadowego została potwierdzona w dwóch 12-tygodniowych, wieloośrodkowych, kontrolowanych
placebo badaniach z podwójnie ślepą próbą u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych z lękiem
napadowym z lub bez towarzyszącej agorafobii. Dawka początkowa w tym badaniu wynosiła 37,5 mg
na dobę i była stosowana przez 7 dni. Następnie pacjenci otrzymywali stałe dawki w zakresie od 75
do 150 mg na dobę w jednym badaniu oraz od 75 do 225 mg na dobę w drugim.
Długotrwałe bezpieczeństwo stosowania, skuteczność i zapobieganie nawrotom zostało potwierdzone
również w jednym długoterminowym badaniu z podwójnie ślepą próbą kontrolowanym placebo
z grupą kontrolną u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych, którzy zareagowali na leczenie open-label.
Pacjenci kontynuowali przyjmowanie takich samych dawek wenlafaksyny o przedłużonym
uwalnianiu, jak na końcu fazy open-label (75, 150 lub 225 mg).
Elektrofizjologia serca
W szczegółowym badaniu dotyczącym odstępu QTc z udziałem zdrowych ochotników wenlafaksyna
stosowana w ponadterapeutycznej dawce dobowej 450 mg (podawana w dawce po 225 mg dwa razy
na dobę) nie powodowała klinicznie istotnego wydłużenia odstępu QT. Jednakże po wprowadzeniu
produktu do obrotu zgłaszano przypadki wydłużenia odstępu QTc i(lub) częstoskurczu komorowego
typu torsade de pointes (TdP) oraz arytmii komorowej, zwłaszcza po przedawkowaniu lub u
pacjentów z innymi czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QTc/TdP (patrz punkty 4.4, 4.8 i 4.9).
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wenlafaksyna jest intensywnie metabolizowana, głównie do aktywnego metabolitu
O-demetylowenlafaksyny (ang. ODV). Średnie okresy półtrwania ± odchylenie standardowe (ang. SD)
wenlafaksyny i ODV wynoszą odpowiednio 5±2 godz. i 11±2 godz. Stężenia wenlafaksyny i ODV
osiągają stan stacjonarny w ciągu 3 dni doustnego, wielokrotnego podawania produktu. Wenlafaksyna
i ODV wykazują kinetykę liniową w zakresie dawek od 75 do 450 mg na dobę.
Wchłanianie
Przynajmniej 92% pojedynczej dawki doustnej wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu ulega
wchłonięciu. Całkowita biodostępność wynosi 40 do 45% w zależności od metabolizmu
ogólnoustrojowego. Po podaniu wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu, maksymalne stężenia
wenlafaksyny i ODV w osoczu występują odpowiednio w ciągu 2 i 3 godz. Po podaniu wenlafaksyny
w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu, maksymalne stężenia wenlafaksyny i ODV w osoczu
17
występują odpowiednio w ciągu 5,5 i 9 godz. W przypadku podawania równoważnych dobowych
dawek wenlafaksyny w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu oraz kapsułek
o przedłużonym uwalnianiu, wenlafaksyna z kapsułek o przedłużonym uwalnianiu wchłania się
wolniej, ale stopień wchłaniania jest taki sam, jak w przypadku tabletek o natychmiastowym
uwalnianiu. Pożywienie nie wpływa na biodostępność wenlafaksyny i ODV.
Dystrybucja
Wenlafaksyna i ODV w zakresie stężeń terapeutycznych są w minimalnym stopniu wiązane przez
białka osocza (odpowiednio 27% i 30%). Po podaniu dożylnym, objętość dystrybucji w stanie
stacjonarnym dla wenlafaksyny wynosi 4,4±1,6 l/kg.
Metabolizm
Wenlafaksyna podlega w znacznym stopniu efektowi pierwszego przejścia w wątrobie. Badania
in vitro oraz in vivo pokazują, że wenlafaksyna jest metabolizowana do głównego aktywnego
metabolitu ODV przy udziale CYP2D6. Badania in vitro oraz in vivo pokazują, że wenlafaksyna jest
metabolizowana do pobocznego mniej aktywnego metabolitu N-demetylowenlafaksyny przy udziale
CYP3A4. Badania in vitro oraz in vivo wskazują, że wenlafaksyna jest słabym inhibitorem CYP2D6.
Wenlafaksyna nie hamuje aktywności CYP1A2, CYP2C9 i CYP3A4.
Wydalanie
Wenlafaksyna i jej metabolity są wydalane głównie przez nerki. Około 87% dawki wenlafaksyny jest
wydalana z moczem w ciągu 48 godzin zarówno w postaci niezmienionej (5%), w postaci
niesprzężonej ODV (29%), sprzężonej ODV (26%), jak i innych ubocznych nieaktywnych
metabolitów (27%). Średni klirens ± SD wenlafaksyny i ODV w stanie stacjonarnym w osoczu
wynosi, odpowiednio, 1,3±0,6 l/h/kg i 0,4±0,2 l/h/kg.
Szczególne grupy pacjentów
Wiek i płeć
Wiek i płeć nie odgrywają istotnej roli w farmakokinetyce wenlafaksyny i ODV.
Osoby o ekstensywnym i powolnym metabolizmie z udziałem CYP2D6
Stężenie wenlafaksyny w osoczu jest wyższe u osób o powolnym metabolizmie z udziałem CYP2D6
niż w przypadku osób ekstensywnie metabolizujących. Całkowita wartość AUC dla wenlafaksyny
i ODV jest podobna w obu grupach, w związku z tym w obu grupach stosuje się ten sam schemat
leczenia wenlafaksyną.
Zaburzenia czynności wątroby
U osób z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa A w skali Child-Pugh) i osób
z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B w skali Child-Pugh) okresy półtrwania
wenlafaksyny i ODV były wydłużone w porównaniu z osobami z prawidłową czynnością wątroby.
Po podaniu doustnym zarówno klirens wenlafaksyny jak i ODV był zmniejszony. Zaobserwowano
dużą zmienność osobniczą. Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby
są ograniczone (patrz punkt 4.2).
Zaburzenia czynności nerek
U pacjentów dializowanych okres półtrwania wenlafaksyny w fazie eliminacji był wydłużony o około
180%, a klirens zmniejszony o około 57% w porównaniu do osób z prawidłową czynnością nerek,
podczas gdy okres półtrwania ODV w fazie eliminacji był wydłużony o około 142%, a klirens
zmniejszony o około 56%. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentów
wymagających hemodializy konieczna jest zmiana dawkowania (patrz punkt 4.2).
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
18
Badania wenlafaksyny na szczurach i myszach nie dostarczyły dowodów działania rakotwórczego
wenlafaksyny. W wielu badaniach in vitro oraz in vivo nie potwierdzono również działania
mutagennego.
Badania na zwierzętach dotyczące toksycznego wpływu na rozród wykazały u szczurów zmniejszenie
masy potomstwa, zwiększenie liczby płodów martwo urodzonych oraz zwiększenie śmiertelności
potomstwa w ciągu pierwszych 5 dni laktacji. Nie jest znana przyczyna tych zgonów. Zdarzenia
te wystąpiły podczas zastosowania dawki 30 mg/kg/dobę, 4-krotnej dobowej dawki wenlafaksyny
stosowanej u ludzi (375 mg) (w przeliczeniu na mg/kg). Dawka, po której nie dochodziło do takich
zdarzeń, wynosiła 1,3-krotność dawki stosowanej u ludzi. Potencjalne ryzyko dla ludzi nie jest znane.
Zmniejszenie płodności zaobserwowano w badaniu, w którym szczury obojga płci były poddane
działaniu ODV.
Działanie ODV było od 1 do 2 razy silniejsze niż działanie wenlafaksyny w dawce stosowanej u ludzi,
375 mg na dobę. Znaczenie tej obserwacji dla stosowania produktu u ludzi nie jest znane.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Zawartość kapsułki:
- sacharoza ziarenka (sacharoza i skrobia kukurydziana)
- hydroksypropyloceluloza
- powidon K-30
- etyloceluloza
- dibutylu sebacynian
- talk
Otoczka kapsułki:
- żelatyna
- żelaza tlenek czerwony (E 172)
- tytanu dwutlenek (E 171)
- żelaza tlenek żółty (E 172) - tylko w kapsułkach 75 mg i 150 mg
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy
6.3 Okres ważności
5 lat
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Blister z folii PVC/PVDC/Aluminium, w tekturowym pudełku.
Opakowania: 7 (tylko dla kapsułek 37,5 mg), 10, 14, 20, 28, 30, 50, 60, 98, 100 lub 112 kapsułek o
przedłużonym uwalnianiu, twardych.
Pojemnik z HDPE z zamknięciem zabezpieczającym przed otwarciem przez dzieci: 50, 100 lub 250
kapsułek o przedłużonym uwalnianiu, twardych w tekturowym pudełku.
19
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego
do stosowania
Bez specjalnych wymagań dotyczących usuwania produktu leczniczego.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTU
KRKA, d.d., Novo mesto, Šmarješka cesta 6, 8501 Novo mesto, Słowenia
8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
37,5 mg: pozwolenie nr 12898
75 mg: pozwolenie nr 12899
150 mg: pozwolenie nr 12897
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO
OBROTU I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 02.05.2007 r.
Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 05.09.2012 r.
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO
18.11.2021

Zamów konsultację
Wypełnij formularz i uzyskaj receptę w 5 minut.
Lek:  Alventa
Cena konsultacji:  59,00 zł

Ilość opakowań
Tabletek w opakowaniu