Zamów on-line!

Recepta on-line 24h/7 w 5 minut

Szukaj leku
FAQ

DicloDuo Combi

DicloDuo Combi

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
DicloDuo Combi, 75 mg + 20 mg, kapsułki twarde o zmodyfikowanym uwalnianiu
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Każda kapsułka twarda o zmodyfikowanym uwalnianiu zawiera 75 mg soli sodowej diklofenaku
(25 mg w postaci peletek dojelitowych i 50 mg w postaci peletek o przedłużonym uwalnianiu) oraz
20 mg omeprazolu (w postaci peletek dojelitowych).
Ten produkt zawiera 1,0 mg glikolu propylenowego w każdej kapsułce i 5,7 mg sodu w każdej
kapsułce.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Kapsułki twarde o zmodyfikowanym uwalnianiu.
Twarde kapsułki żelatynowe o rozmiarze 1, wydłużone, z różowym, matowym wieczkiem i żółtym
matowym korpusem, napełnione granulkami o kolorze białym do jasno żółtego.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
DicloDuo Combi jest wskazany do objawowego leczenia reumatoidalnego zapalenia stawów, choroby
zwyrodnieniowej stawów i zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa u pacjentów z grupy
podwyższonego ryzyka występowania owrzodzeń żołądka i (lub) dwunastnicy po zastosowaniu
produktów leczniczych z grupy niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ).
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie
Osoby dorosłe
Dawka wynosi jedną kapsułkę na dobę (diklofenak 75 mg / omeprazol 20 mg).
Jeżeli przyjmowanie produktu leczniczego raz na dobę nie zapewnia wyrównania objawów, schemat
leczenia należy zmienić na jeden lub więcej produktów alternatywnych. Pacjenci nie powinni
przyjmować więcej niż jednej kapsułki produktu leczniczego DicloDuo Combi na dobę, ponieważ
może to prowadzić do nadmiernej ekspozycji na omeprazol.
Działania niepożądane można ograniczyć, stosując produkt leczniczy przez możliwie jak najkrótszy
okres zapewniający wyrównanie objawów (patrz punkt 4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności
dotyczące stosowania).
Leczenie należy kontynuować do osiągnięcia indywidualnych celów leczenia, oceniać w regularnych
odstępach czasu i przerwać w przypadku braku korzyści.
Sposób podawania
DicloDuo Combi, kapsułki twarde o zmodyfikowanym uwalnianiu, 75 mg / 20 mg należy połykać w
całości, popijając płynem.
DicloDuo Combi najlepiej przyjmować podczas posiłku.
Szczególne populacje
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
Wiadomo, że diklofenak jest w znacznym stopniu wydalany przez nerki, w związku z czym ryzyko
wystąpienia reakcji toksycznych na produkt leczniczy DicloDuo Combi może być większe u
pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek łagodnymi
do umiarkowanych należy zachować ostrożność i uważnie monitorować czynność nerek podczas
stosowania produktu leczniczego DicloDuo Combi.
Produkt leczniczy DicloDuo Combi jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami
czynności nerek (patrz punkty 4.3 i 4.4).
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby
U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby należy zachować
ostrożność i uważnie monitorować czynność wątroby podczas stosowania produktu leczniczego
DicloDuo Combi.
DicloDuo Combi jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby
(patrz punkty 4.3 i 4.4).
Osoby w wieku podeszłym (>65 lat)
U osób w wieku podeszłym występuje podwyższone ryzyko poważnych następstw działań
niepożądanych. Jeżeli zastosowanie NLPZ zostanie uznane za konieczne, wówczas należy stosować
najmniejszą skuteczną dawkę przez możliwie jak najkrótszy czas. Podczas leczenia z zastosowaniem
NLPZ pacjentów należy regularnie kontrolować pod kątem krwawienia z przewodu pokarmowego
(patrz punkty 4.4 i 5.2).
Dzieci i młodzież (≤18 lat)
Nie zaleca się stosowania produktu leczniczego DicloDuo Combi u dzieci ze względu na brak danych
na temat bezpieczeństwa i skuteczności.
4.3 Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancje czynne, podstawione benzoimidazole lub na którąkolwiek substancję
pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
Występujące w przeszłości reakcje nadwrażliwości (np. astma, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy
lub nieżyt nosa) po zastosowaniu ibuprofenu, kwasu acetylosalicylowego lub innych NLPZ.
Ciężka niewydolność wątroby, nerek i serca (patrz punkt 4.4).
Ostatni trymestr ciąży (patrz punkt 4.6).
Aktywne lub występujące w wywiadzie nawrotowe owrzodzenie trawienne/krwawienie z przewodu
pokarmowego (dwa lub więcej osobnych epizodów potwierdzonego owrzodzenia lub krwawienia).
Występujące w wywiadzie krwawienie lub perforacja przewodu pokarmowego związane z
wcześniejszym stosowaniem NLPZ.
Omeprazolu, podobnie jak innych produktów leczniczych z grupy inhibitorów pompy protonowej
(ang. proton pump inhibitor, PPI), nie należy podawać jednocześnie z nelfinawirem (patrz punkt 4.5).
Stwierdzona zastoinowa niewydolność serca (klasa II–IV wg NYHA), choroba niedokrwienna serca,
choroba naczyń obwodowych i (lub) zaburzenia krążenia mózgowego.
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Diklofenak (NLPZ)
U wszystkich pacjentów:
Działania niepożądane można ograniczyć do minimum, stosując najmniejszą skuteczną dawkę przez
najkrótszy czas niezbędny do zwalczenia objawów (patrz punkt 4.2, a także poniższe informacje na
temat zagrożeń dotyczących przewodu pokarmowego i układu krążenia).
Podobnie jak w przypadku innych NLPZ, po podaniu diklofenaku, mogą wystąpić reakcje alergiczne,
w tym reakcje anafilaktyczne lub anafilaktoidalne, bez wcześniejszej ekspozycji na produkt leczniczy.
Reakcje nadwrażliwości mogą także rozwinąć się w zespół Kounisa, ciężką reakcję alergiczną, która
może prowadzić do zawału mięśnia sercowego. Objawy takich reakcji mogą obejmować ból w klatce
piersiowej występujący w związku z reakcją alergiczną na diklofenak.
DicloDuo Combi może maskować objawy podmiotowe i przedmiotowe zakażenia, co wynika z jego
właściwości farmakodynamicznych.
Należy unikać jednoczesnego stosowania produktu leczniczego DicloDuo Combi kapsułki twarde o
zmodyfikowanym uwalnianiu, 75 mg / 20 mg jednocześnie z NLPZ, w tym z selektywnymi
inhibitorami cyklooksygenazy COX-2, ze względu na brak dowodów na synergiczne korzyści oraz
ryzyko sumowania działań niepożądanych (patrz punkt 4.5).
Osoby w wieku podeszłym:
Zaleca się zachowanie ostrożności w przypadku wskazań medycznych. U osób w podeszłym wieku
częściej występują działania niepożądane wywołane przez NLPZ, zwłaszcza krwawienie z przewodu
pokarmowego i perforacja, które mogą zakończyć się zgonem (patrz punkt 4.2). U osłabionych
pacjentów w podeszłym wieku, a także u osób z małą masą ciała zaleca się stosowanie najmniejszej
skutecznej dawki.
Zaburzenia układu oddechowego:
U pacjentów z astmą oskrzelową, sezonowym alergicznym zapaleniem błony śluzowej nosa,
obrzękiem błony śluzowej nosa (np. z powodu polipów nosa), przewlekłą obturacyjną chorobą płuc
lub przewlekłymi zakażeniami dróg oddechowych (zwłaszcza jeśli występują u nich objawy
przypominające alergiczne zapalenie błony śluzowej nosa), częściej niż u innych pacjentów występują
działania niepożądane związane ze stosowaniem NLPZ, takie jak zaostrzenie objawów astmy (tzw.
nietolerancja na leki przeciwbólowe lub astma aspirynowa), obrzęk naczynioruchowy (obrzęk
Quinckego) lub pokrzywka. Dlatego u tych pacjentów należy zachować szczególną ostrożność
(gotowość do pilnej interwencji medycznej). Dotyczy to również pacjentów z uczuleniem (np.
reakcjami skórnymi, świądem lub pokrzywką) na inne substancje.
Zaburzenia układu krążenia, nerek i wątroby:
U pacjentów z istotnymi czynnikami ryzyka chorób układu krążenia (np. z nadciśnieniem tętniczym,
hiperlipidemią, cukrzycą i u osób palących tytoń) leczenie diklofenakiem należy stosować jedynie po
dokładnym rozważeniu zasadności takiego leczenia.
Ponieważ zagrożenia dotyczące układu krążenia podczas leczenia diklofenakiem mogą zwiększać się
wraz z dawką i czasem ekspozycji, należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę dobową przez
możliwie jak najkrótszy czas. Należy okresowo ponownie oceniać zapotrzebowanie pacjenta na
leczenie objawowe oraz odpowiedź na takie leczenie.
W przypadku przepisania diklofenaku pacjentom z zaburzeniami czynności wątroby wymagany jest
ścisły nadzór medyczny, ponieważ może to doprowadzić do zaostrzenia ich stanu.
Podobnie jak w przypadku innych NLPZ, leczenie diklofenakiem może być związane ze
zwiększeniem aktywności enzymów wątrobowych. Podczas długotrwałego leczenia diklofenakiem
wskazane jest regularne monitorowanie czynności wątroby, w ramach środków ostrożności. Jeżeli
nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych wątroby utrzymują się lub nasilają, a także w
przypadku wystąpienia klinicznych objawów podmiotowych lub przedmiotowych choroby wątroby
bądź innych zaburzeń (np. eozynofilia, wysypka), diklofenak należy odstawić. Zapalenie wątroby
może wystąpić bez objawów prodromalnych. Wymagana jest ostrożność u pacjentów z porfirią
wątrobową, ponieważ leczenie może wyzwolić rzut choroby.
Z powodu zgłaszanych przypadków zatrzymania płynów lub obrzęków towarzyszących stosowaniu
NLPZ, w tym diklofenaku, wskazana jest szczególna ostrożność w przypadku stosowania produktu u
pacjentów z zaburzeniami czynności serca lub nerek, nadciśnieniem tętniczym w wywiadzie, u osób w
podeszłym wieku, a także podczas jednoczesnego stosowania leków moczopędnych lub leków, które
mogą mieć istotny niekorzystny wpływ na czynność nerek, jak również u pacjentów ze znacznym
zmniejszeniem objętości pozakomórkowej z jakiegokolwiek powodu, np. przed lub po większym
zabiegu chirurgicznym (patrz punkt 4.3). W tych przypadkach jako środek ostrożności podczas
stosowania diklofenaku zaleca się monitorowanie czynności nerek. Przerwanie leczenia zazwyczaj
prowadzi do powrotu do stanu zdrowia sprzed leczenia.
Podawanie NLPZ może powodować zależne od dawki obniżenie wytwarzania prostaglandyn i może
wywoływać niewydolność nerek. Największe ryzyko takiej reakcji występuje u pacjentów z
zaburzeniami czynności nerek, serca, wątroby, u osób przyjmujących diuretyki oraz u pacjentów w
wieku podeszłym. U pacjentów tych należy monitorować czynność nerek (patrz punkt 4.3).
Zaburzenia dotyczące układu krążenia i naczyń mózgowych:
Pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i (lub) łagodną lub umiarkowaną zastoinową niewydolnością
serca w wywiadzie należy odpowiednio monitorować i udzielać im porad, gdyż w związku ze
stosowaniem NLPZ obserwowano zatrzymanie płynów i obrzęki.
Wyniki badań klinicznych i dane epidemiologiczne wskazują, że stosowanie diklofenaku, zwłaszcza w
dużych dawkach (150 mg na dobę) i przez dłuższy czas, może być związane z nieznacznym
podwyższeniem ryzyka wystąpienia incydentów zakrzepowo-zatorowych naczyń tętniczych (np.
zawału mięśnia sercowego lub udaru mózgu).
U pacjentów ze źle kontrolowanym nadciśnieniem tętniczym, zastoinową niewydolnością serca,
utrwaloną chorobą niedokrwienną serca, chorobą tętnic obwodowych i (lub) innymi chorobami układu
krążenia diklofenak należy stosować tylko po dokładnym rozważeniu zasadności takiego leczenia.
Podobne kwestie należy rozważyć przed rozpoczęciem długotrwałego leczenia u pacjentów z
czynnikami ryzyka zaburzeń dotyczących układu krążenia (np. nadciśnieniem tętniczym,
hiperlipidemią, cukrzycą, paleniem tytoniu).
Wpływ na przewód pokarmowy:
W związku ze stosowaniem wszystkich NLPZ opisywano przypadki krwawienia z przewodu
pokarmowego, owrzodzenia i perforacji, które mogą potencjalnie prowadzić do zgonu. Mogą one
wystąpić w dowolnym czasie w trakcie leczenia i mogą, choć nie muszą być poprzedzone
niepokojącymi objawami lub poważnymi zaburzeniami dotyczącymi przewodu pokarmowego w
wywiadzie.
Ryzyko krwawienia z przewodu pokarmowego, owrzodzenia lub perforacji wzrasta wraz z dawkami
NLPZ oraz u pacjentów, u których wcześniej występowały owrzodzenia, w szczególności z
powikłaniami w postaci krwotoków lub perforacji (patrz punkt 4.3) a także u osób w wieku
podeszłym. U tych pacjentów leczenie należy rozpoczynać od możliwie jak najmniejszej dawki.
Pacjenci z toksycznymi działaniami na przewód pokarmowy w wywiadzie, a w szczególności osoby
w wieku podeszłym, powinni zgłaszać lekarzowi wszystkie nietypowe objawy dotyczące jamy
brzusznej (w szczególności krwawienia z układu pokarmowego), zwłaszcza na wstępnych etapach
leczenia.
Zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności u pacjentów stosujących jednocześnie produkty
lecznicze, które mogą zwiększać ryzyko owrzodzenia lub krwawienia, takich jak podawane doustnie
kortykosteroidy, leki przeciwzakrzepowe, takie jak warfaryna, selektywne inhibitory wychwytu
zwrotnego serotoniny lub leki przeciwpłytkowe, takie jak kwas acetylosalicylowy (patrz punkt 4.5).
W przypadku wystąpienia krwawienia z przewodu pokarmowego lub owrzodzenia u pacjentów
stosujących produkt leczniczy DicloDuo Combi terapię tę należy przerwać.
Należy zachować ostrożność podczas stosowania NLPZ u pacjentów z chorobami przewodu
pokarmowego w wywiadzie (wrzodziejące zapalenie jelita grubego, choroba Leśniowskiego -Crohna),
gdyż choroby te mogą ulec zaostrzeniu (patrz punkt 4.8).
Stosowanie NLPZ, w tym diklofenaku, może wiązać się ze zwiększeniem ryzyka nieszczelności
zespolenia żołądkowo-jelitowego. Zaleca się ścisły nadzór medyczny i zachowanie ostrożności
podczas stosowania diklofenaku po operacjach przewodu pokarmowego.
Toczeń rumieniowaty układowy i mieszana choroba tkanki łącznej:
U pacjentów z toczniem rumieniowatym układowym (ang. systemic lupus erythematosus, SLE) oraz
mieszaną chorobą tkanki łącznej może występować podwyższone ryzyko aseptycznego zapalenia opon
mózgowo-rdzeniowych (patrz punkt 4.8).
Zaburzenia dermatologiczne:
Z związku ze stosowaniem NPLZ, bardzo rzadko, odnotowywano występowanie poważnych reakcji
skórnych, w tym śmiertelnych, takich jak złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa-Johnsona oraz
toksyczna nekroliza naskórka. (patrz punkt 4.8). Wydaje się, że największe ryzyko wystąpienia tych
reakcji występuje na wczesnym etapie terapii: w większości przypadków reakcje takie pojawiały się w
pierwszym miesiącu terapii. W przypadku wystąpienia pierwszych objawów wysypki skórnej, zmian
w obrębie śluzówek lub jakichkolwiek innych objawów nadwrażliwości należy przerwać stosowanie
produktu leczniczego DicloDuo Combi.
Zaburzenia płodności u kobiet:
Stosowanie produktu leczniczego DicloDuo Combi może powodować zaburzenia płodności u kobiet i
w związku z tym nie zaleca się jego stosowania u kobiet, które starają się zajść w ciążę.
U kobiet, które mają trudności z zajściem w ciążę lub które są poddawane badaniom w związku z
zaburzeniami płodności, zaleca się odstawienie produktu leczniczego DicloDuo Combi.
Działania hematologiczne:
Podobnie jak inne NLPZ, DicloDuo Combi może przejściowo hamować agregację płytek krwi.
Omeprazol
W przypadku wystąpienia jakichkolwiek niepokojących objawów (np. istotnego niezamierzonego
zmniejszenia masy ciała, nawracających wymiotów, utrudnienia połykania, wymiotów krwistych lub
smolistych stolców), a także w przypadku podejrzewanego lub potwierdzonego owrzodzenia żołądka,
należy wykluczyć obecność zmian nowotworowych, ponieważ leczenie może łagodzić objawy i
opóźnić rozpoznanie.
Nie zaleca się jednoczesnego podawania atazanawiru z inhibitorami pompy protonowej (patrz
punkt 4.5). W przypadku, gdy jednoczesne stosowanie atazanawiru oraz inhibitora pompy protonowej
uzna się za nieuniknione, zalecana jest dokładna kontrola stanu klinicznego (np. miano wirusa) w
połączeniu ze zwiększeniem dawki atazanawiru do 400 mg z rytonawirem w dawce 100 mg; nie
należy stosować dawki omeprazolu większej niż 20 mg.
Omeprazol, podobnie jak wszystkie leki hamujące wydzielanie kwasu solnego w żołądku, może
zmniejszać wchłanianie witaminy B12 (cyjanokobalaminy) ze względu na niedokwaśność lub
bezkwaśność (hipochlorhydrię lub achlorhydrię). Możliwość taką należy uwzględniać u pacjentów ze
zmniejszonymi rezerwami w organizmie lub z obecnością czynników ryzyka zmniejszonego
wchłaniania witaminy B12, u których stosowane jest leczenie długoterminowe.
Omeprazol jest inhibitorem CYP2C19. Podczas rozpoczynania oraz kończenia leczenia omeprazolem
należy wziąć pod uwagę możliwość interakcji z lekami metabolizowanymi przez izoenzym CYP2C19.
Obserwuje się interakcję pomiędzy klopidogrelem i omeprazolem (patrz punkt 4.5). Znaczenie
kliniczne tej interakcji nie jest pewne. Jednak nie zaleca się równoczesnego stosowania omeprazolu
oraz klopidogrelu.
U pacjentów leczonych inhibitorami pompy protonowej (PPI), takimi jak omeprazol, przez co
najmniej trzy miesiące oraz u większości pacjentów przyjmujących PPI przez rok, odnotowano
przypadki wstępowania ciężkiej hipomagnezemii. Mogą występować ciężkie objawy hipomagnezemii,
takie jak uczucie zmęczenia, tężyczka, majaczenie, drgawki, zawroty głowy oraz arytmie komorowe,
jednakże mogą one rozpocząć się niepostrzeżenie i pozostać niezauważone. U pacjentów najbardziej
dotkniętych tymi zaburzeniami hipomagnezemia poprawiła się po uzupełnieniu niedoborów magnezu i
odstawieniu inhibitorów pompy protonowej. U pacjentów, u których przypuszcza się, że leczenie
będzie długotrwałe lub którzy przyjmują inhibitory pompy protonowej łącznie z digoksyną lub lekami
mogącymi wywołać hipomagnezemię (np. diuretykami) należy rozważyć oznaczenie stężenia
magnezu we krwi przed rozpoczęciem leczenia inhibitorami pompy protonowej oraz okresowe
oznaczanie tego parametru w trakcie leczenia.
Inhibitory pompy protonowej, szczególnie stosowane w dużych dawkach oraz w długotrwałej terapii
(powyżej 1 roku), mogą nieznacznie zwiększać ryzyko występowania złamań okolicy biodrowej,
kości nadgarstka i kręgosłupa, szczególnie u osób w podeszłym wieku lub u pacjentów z innymi
rozpoznanymi czynnikami ryzyka. Wyniki przeprowadzonych badań obserwacyjnych wskazują, że
inhibitory pompy protonowej mogą zwiększać ogólne ryzyko złamań o 10%–40%. Wzrost ten może
być też jednak do pewnego stopnia spowodowany przez inne czynniki ryzyka. Pacjentom z ryzykiem
wystąpienia osteoporozy należy zapewnić opiekę zgodnie z aktualnymi wytycznymi klinicznymi a
także zalecić przyjmowanie odpowiedniej suplementacji witaminy D oraz wapnia.
Podostra postać skórna tocznia rumieniowatego (SCLE)
Stosowanie inhibitorów pompy protonowej jest związane ze sporadycznym występowaniem SCLE.
Jeśli pojawią się zmiany skórne, zwłaszcza w miejscach narażonych na działanie promieni słonecznych,
z jednoczesnym bólem stawów, pacjent powinien niezwłocznie poszukać pomocy medycznej, a lekarz
powinien rozważyć możliwość przerwania stosowania produktu DicloDuo Combi. Wystąpienie SCLE
w wyniku wcześniejszego leczenia inhibitorem pompy protonowej może zwiększyć ryzyko SCLE w
wyniku leczenia innymi inhibitorami pompy protonowej.
Leczenie z zastosowaniem inhibitorów pompy protonowej może prowadzić do nieznacznego
zwiększenia ryzyka zakażeń przewodu pokarmowego wywołanych przez bakterie takie, jak Salmonella
i Campylobacter (patrz punkt 5.1).
Tak jak w przypadku każdej długotrwałej terapii, zwłaszcza w przypadku leczenia trwającego dłużej
niż 1 rok, należy zapewnić pacjentom regularne badania kontrolne.
Wpływ na wyniki badań laboratoryjnych
Zwiększenie stężenia chromograniny A (CgA) może zakłócać badania wykrywające obecność guzów
neuroendokrynnych. Aby tego uniknąć, należy przerwać leczenie produktem Diclo Duo Combi na co
najmniej 5 dni przed pomiarem stężenia CgA (patrz punkt 5.1). Jeżeli po pomiarze wstępnym wartości
stężenia CgA i gastryny nadal wykraczają poza zakres referencyjny, pomiary należy powtórzyć po 14
dniach od zaprzestania leczenia inhibitorami pompy protonowej.
Ten produkt zawiera glikol propylenowy i sód
Lek zawiera 1 mg glikolu propylenowego w każdej kapsułce.
Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w jednej kapsułce, to znaczy lek uznaje się za „wolny od
sodu”.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Diklofenak (NLPZ)
Inne leki przeciwbólowe, w tym selektywne inhibitory cyklooksygenazy-2: Należy unikać
jednoczesnego stosowania dwóch lub więcej NLPZ (w tym kwasu acetylosalicylowego), ponieważ
może to zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych (patrz punkt 4.4).
Diuretyki i leki przeciwnadciśnieniowe:
Może wystąpić osłabienie działania moczopędnego i przeciwnadciśnieniowego.
Jednoczesne stosowanie leków wymaga zachowania ostrożności a u pacjentów, zwłaszcza w
podeszłym wieku, należy monitorować ciśnienie krwi. Z powodu zwiększonego ryzyka wystąpienia
nefrotoksyczności, szczególnie u osób przyjmujących diuretyki i inhibitory ACE, pacjentów należy
odpowiednio nawadniać i kontrolować czynność nerek po rozpoczęciu jednoczesnego leczenia, a
także okresowo w późniejszym okresie.
Diuretyki mogą zwiększać ryzyko toksycznego wpływu leków z grupy NLPZ na nerki. Jednoczesne
stosowanie diklofenaku i diuretyków oszczędzających potas może spowodować zwiększenie stężenia
potasu w surowicy, dlatego wskazane jest monitorowanie tego parametru.
Digoksyna:
Może wystąpić wzrost stężenia digoksyny w osoczu, w związku z czym zaleca się monitorowanie
stężenia digoksyny w surowicy.
Glikozydy nasercowe:
Leki z grupy NLPZ mogą zaostrzać niewydolność serca, obniżać współczynnik przesączania
kłębuszkowego (ang. glomerular filtration rate, GFR) oraz podwyższać stężenie glikozydów w osoczu.
Lit:
Może wystąpić zmniejszenie eliminacji litu, w związku z czym zaleca się monitorowanie stężenia litu
w surowicy.
Metotreksat:
Należy zachować ostrożność podczas stosowania NLPZ w czasie krótszym niż 24 godziny przed
zastosowaniem lub po zastosowaniu metotreksatu.
Diklofenak może hamować wydalanie metotreksatu przez kanaliki nerkowe, zwiększając tym samym
jego stężenie we krwi, co może prowadzić do działań toksycznych.
Cyklosporyna:
W związku z podwyższonym ryzykiem działań nefrotoksycznych diklofenak należy stosować w
dawkach mniejszych niż takie, które stosowałoby się u pacjentów, którzy nie otrzymują cyklosporyny.
Mifepriston:
Leków z grupy NLPZ nie należy stosować przez 8–12 dni po podaniu mifepristonu, ponieważ mogą
one osłabiać działanie mifepristonu.
Kortykosteroidy:
Podwyższone ryzyko owrzodzenia przewodu pokarmowego lub krwawienia z przewodu
pokarmowego (patrz punkt 4.4).
Leki przeciwzakrzepowe i przeciwpłytkowe:
Należy zachować ostrożność ze względu na zwiększone ryzyko krwawienia. Wprawdzie badania
kliniczne nie świadczą o tym, aby diklofenak wpływał na działanie leków przeciwzakrzepowych,
jednak donoszono o zwiększonym ryzyku krwotoku u pacjentów przyjmujących jednocześnie
diklofenak i leki przeciwzakrzepowe. Pacjentów takich należy uważnie kontrolować.
Antybiotyki z grupy chinolonów:
Dane uzyskane z badań na zwierzętach wskazują, że leki z grupy NLPZ mogą zwiększać ryzyko
występowania drgawek związanych ze stosowaniem antybiotyków chinolonowych. U pacjentów
stosujących leki z grupy NLPZ oraz chinolony może występować zwiększone ryzyko wystąpienia
drgawek.
Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (ang. selective serotonin reuptake inhibitors,
SSRI): Podwyższone ryzyko krwawienia z przewodu pokarmowego (patrz punkt 4.4).
Takrolimus:
Leki z grupy NLPZ podawane jednocześnie z takrolimusem mogą nasilać działanie nefrotoksyczne
tego leku.
Zydowudyna:
Leki z grupy NLPZ podawane jednocześnie z zydowudyną zwiększają toksyczność hematologiczną
tego leku. Istnieją dowody na zwiększone ryzyko wylewów krwi do stawów oraz krwiaków u HIVdodatnich pacjentów chorych na hemofilię, leczonych jednocześnie zydowudyną i ibuprofenem.
Fenytoina:
Zaleca się monitorowanie stężenia fenytoiny w osoczu ze względu na możliwość zwiększenia
ekspozycji na fenytoinę.
Kolestypol i cholestyramina:
Związki te mogą spowalniać lub zmniejszać wchłanianie diklofenaku; dlatego zaleca się
przyjmowanie tego leku co najmniej godzinę przed lub 4–6 godzin po podaniu
kolestypolu/cholestyraminy.
Silne inhibitory CYP2C9:
Zaleca się zachowanie ostrożności podczas jednoczesnego podawania diklofenaku z silnymi
inhibitorami CYP2C9 (takimi jak sulfinpirazon i worykonazol) ze względu na możliwość znacznego
zwiększenia stężenia w osoczu oraz ekspozycji na diklofenak w wyniku hamowania metabolizmu
diklofenaku.
Leki przeciwcukrzycowe:
Badania kliniczne wykazały, że diklofenak można podawać jednocześnie z doustnymi lekami
przeciwcukrzycowymi bez wpływu na ich działanie kliniczne. Odnotowano jednak pojedyncze
przypadki zarówno działania hipoglikemizującego, jak i hiperglikemizującego, które wymagały
zmiany dawkowania leków przeciwcukrzycowych podczas leczenia diklofenakiem. Z tego względu
podczas jednoczesnego stosowania leków, w ramach środków ostrożności, zaleca się monitorowanie
stężenia glukozy we krwi.
Omeprazol
Wpływ omeprazolu na farmakokinetykę innych substancji czynnych:
Substancje czynne, których wchłanianie zależy od pH
Zmniejszona kwasowość soku żołądkowego podczas leczenia omeprazolem może zwiększać lub
zmniejszać wchłanianie substancji czynnych, których wchłanianie zależy od pH treści żołądkowej.
Nelfinawir, atazanawir:
W przypadku podawania nelfinawiru i atazanawiru w skojarzeniu z omeprazolem stężenia tych leków
w osoczu są zmniejszone.
Jednoczesne podawanie omeprazolu z nelfinawirem jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3).
Jednoczesne stosowanie omeprazolu (w dawce 40 mg raz na dobę) powoduje zmniejszenie średniej
ekspozycji na nelfinawir o około 40% oraz zmniejszenie średniej ekspozycji na farmakologicznie
czynny metabolit M8 o około 75%–90%. Interakcja ta może również obejmować hamowanie
aktywności izoenzymu CYP2C19.
Nie zaleca się jednoczesnego podawania omeprazolu z atazanawirem (patrz punkt 4.4). Jednoczesne
stosowanie omeprazolu (w dawce 40 mg raz na dobę) oraz atazanawiru w dawce 300 mg/rytonawiru
w dawce 100 mg u zdrowych ochotników powodowało zmniejszenie ekspozycji na atazanawir o 75%.
Zwiększenie dawki atazanawiru do 400 mg nie kompensuje wpływu omeprazolu na ekspozycję na
atazanawir. Jednoczesne stosowanie omeprazolu (w dawce 20 mg raz na dobę) oraz atazanawiru w
dawce 400 mg/rytonawiru w dawce 100 mg u zdrowych ochotników powodowało zmniejszenie
ekspozycji na atazanawir o około 30% w porównaniu ze stosowaniem atazanawiru 300 mg/rytonawiru
100 mg raz na dobę.
Digoksyna:
Jednoczesne stosowanie omeprazolu (w dawce 20 mg na dobę) i digoksyny u zdrowych ochotników
powodowało zwiększenie biodostępności digoksyny o 10%. Objawy toksyczności digoksyny
obserwowano rzadko. Należy jednak zachować ostrożność podczas stosowania omeprazolu w dużych
dawkach u osób w podeszłym wieku. W takich przypadkach należy prowadzić terapię monitorowania
stężenia digoksyny we krwi.
Klopidogrel:
W badaniu klinicznym w układzie naprzemiennym (ang. cross-over study) przez 5 dni stosowano
leczenie klopidogrelem (dawka nasycająca 300 mg, a następnie 75 mg na dobę), stosowanym zarówno
w monoterapii, jak i w skojarzeniu z omeprazolem (dawka 80 mg podawana w tym samym czasie co
klopidogrel). Ekspozycja na aktywny metabolit klopidogrelu była zmniejszona o 46% (w dniu 1) oraz
o 42% (w dniu 5), gdy klopidogrel oraz omeprazol były podawane jednocześnie. Przy jednoczesnym
podawaniu klopidogrelu i omeprazolu średnie hamowanie agregacji płytek (ang. inhibition of platelet
aggregation, IPA) było zmniejszone o 47% (po 24 godzinach) oraz o 30% (w dniu 5). W innym
badaniu wykazano, że podawanie klopidogrelu i omeprazolu o różnych porach nie zapobiega ich
interakcji, co prawdopodobnie wynika z hamującego działania omeprazolu na aktywność izoenzymu
CYP2C19. Z badań obserwacyjnych oraz badań klinicznych uzyskano niespójne dane dotyczące
implikacji klinicznych tej interakcji PK/PD w zakresie poważnych zdarzeń ze strony układu krążenia.
W ramach środków ostrożności nie zaleca się równoczesnego stosowania omeprazolu oraz
klopidogrelu (patrz punkt 4.4).
Inne substancje czynne:
Wchłanianie pozakonazolu, erlotynibu, ketokonazolu oraz itrakonazolu jest istotnie zmniejszone i z
tego względu ich skuteczność kliniczna może być zmniejszona. Należy unikać stosowania
pozakonazolu oraz erlotynibu jednocześnie z omeprazolem.
Substancje czynne metabolizowane przez CYP2C19:
Omeprazol jest umiarkowanym inhibitorem CYP2C19, głównego enzymu metabolizującego
omeprazol. Z tego względu metabolizm stosowanych jednocześnie substancji czynnych również
metabolizowanych przez CYP2C19 może być zmniejszony, a ogólnoustrojowa ekspozycja na te leki
może być zwiększona. Do substancji takich należą między innymi: R-warfaryna oraz inne leki z grupy
antagonistów witaminy K, cylostazol, diazepam i fenytoina.
Cylostazol:
Omeprazol podawany zdrowym ochotnikom w dawkach 40 mg w badaniu prowadzonym w układzie
naprzemiennym (ang. cross-over study) zwiększał Cmax oraz AUC cylostazolu odpowiednio o 18%
oraz o 26%, a jednego z jego głównych metabolitów odpowiednio o 29% oraz 69%.
Fenytoina:
Zaleca się monitorowanie stężenia fenytoiny w osoczu w okresie pierwszych dwóch tygodni po
rozpoczęciu leczenia omeprazolem, a także w przypadku zmiany dawki fenytoiny. Ponadto należy
rozważyć dodatkowe dostosowanie dawki przy zakończeniu leczenia omeprazolem.
Mechanizm nieznany
Sakwinawir:
Jednoczesne podawanie omeprazolu z sakwinawirem/rytonawirem powodowało zwiększenie stężenia
sakwinawiru w osoczu o około 70% i było dobrze tolerowane przez pacjentów z zakażeniem wirusem
HIV.
Takrolimus:
Opisywano zwiększenie stężenia takrolimusu w surowicy podczas jego stosowania równocześnie z
omeprazolem. Zaleca się uważne monitorowanie stężenia takrolimusu, a także czynności nerek
(klirensu kreatyniny), a w razie potrzeby dostosowanie dawek takrolimusu.
Metotreksat:
Opisywano zwiększenie stężenia metotreksatu u niektórych pacjentów podczas stosowania tego leku
równocześnie z inhibitorami pompy protonowej. W przypadku stosowania dużych dawek
metotreksatu należy rozważyć tymczasowego przerwanie leczenia omeprazolem.
Wpływ innych substancji czynnych na farmakokinetykę omeprazolu
Inhibitory CYP2C19 i (lub) CYP3A4:
Ponieważ omeprazol jest metabolizowany przez CYP2C19 oraz CYP3A4, substancje czynne znane z
hamującego wpływu na CYP2C19 lub CYP3A4 (takie jak klarytromycyna oraz worykonazol) mogą
prowadzić do zwiększenia stężenia omeprazolu w surowicy w wyniku zmniejszenia tempa
metabolizmu tego leku. Jednoczesne leczenie worykonazolem skutkowało ponad dwukrotnym
zwiększeniem ekspozycji na omeprazol. Ze względu na to, że wysokie dawki omeprazolu są dobrze
tolerowane, dostosowywanie dawkowania omeprazolu nie jest zazwyczaj konieczne. Dostosowanie
dawki należy jednak rozważyć u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby oraz w
przypadkach, gdy wskazane jest stosowanie długotrwałego leczenia.
Induktory CYP2C19 i (lub) CYP3A4:
Substancje czynne o znanym wpływie indukującym aktywność CYP2C19 lub CYP3A4 bądź obu tych
izoenzymów (takie jak ryfampicyna oraz dziurawiec) mogą prowadzić do zmniejszenia stężenia
omeprazolu w surowicy poprzez zwiększenie tempa metabolizmu tego leku.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Diklofenak
Ciąża:
Zahamowanie syntezy prostaglandyn może niekorzystnie wpływać na przebieg ciąży i (lub) rozwój
zarodka i płodu. Wyniki badań epidemiologicznych wskazują na zwiększone ryzyko poronienia, wad
rozwojowych serca i wytrzewienia po zastosowaniu inhibitora syntezy prostaglandyn we wczesnym
okresie ciąży. Bezwzględne ryzyko wad rozwojowych układu krążenia uległo zwiększeniu z poniżej
1% do około 1,5%. Wydaje się, że ryzyko to wzrasta wraz z dawką i czasem trwania leczenia. U
zwierząt wykazano, że podanie inhibitora syntezy prostaglandyn powoduje zwiększoną liczbę
poronień przed- i po implantacyjnych oraz śmierci zarodków/ płodów.
Ponadto u zwierząt otrzymujących inhibitor syntezy prostaglandyn w fazie organogenezy
zaobserwowano zwiększoną częstość występowania różnych wad wrodzonych, w tym wad
rozwojowych układu krążenia.
Od 20. tygodnia ciąży stosowanie DicloDuo Combi może powodować małowodzie wskutek
zaburzeń czynności nerek płodu. Może ono wystąpić krótko po rozpoczęciu leczenia i jest
zwykle odwracalne po jego przerwaniu. Ponadto zgłaszano przypadki zwężenia przewodu tętniczego
po leczeniu w drugim trymestrze, z których większość ustąpiła po zaprzestaniu leczenia. Dlatego też,
w pierwszym i drugim trymestrze ciąży nie należy podawać DicloDuo Combi, chyba że jest to
bezwzględnie konieczne. Jeśli DicloDuo Combi jest stosowany przez kobietę starającą się o ciążę lub
podczas pierwszego i drugiego trymestru ciąży, zastosowana dawka powinna być jak najmniejsza, a
czas trwania leczenia jak najkrótszy. Należy rozważyć przedporodowe monitorowanie w kierunku
małowodzia po ekspozycji na DicloDuo Combi przez kilka dni od 20. tygodnia ciąży. W przypadku
stwierdzenia małowodzia należy zaprzestać stosowania DicloDuo Combi.
W trzecim trymestrze ciąży wszystkie inhibitory syntezy prostoglandyn mogą działać na płód w
następujący sposób:
 toksyczne działanie dotyczące płuc i serca (w tym przedwczesne zamknięcie
przewodu tętniczego i nadciśnienie płucne);
 zaburzenia czynności nerek (patrz powyżej);
U matki i noworodka pod koniec ciąży może prowadzić do:
 wydłużenia czasu krwawienia w wyniku działania antyagregacyjnego, które może
wystąpić nawet po zastosowaniu bardzo małych dawek;
 hamowanie czynności skurczowej macicy powodującego opóźnienie lub przedłużenie
się porodu.
W związku z tym DicloDuo Combi jest przeciwwskazany jest w trzecim trymestrze ciąży (patrz
punkty 4.3 i 5.3).
Karmienie piersią:
Na podstawie dostępnych ograniczonych wyników badań wydaje się, że leki z grupy NLPZ mogą
przenikać do mleka matki w bardzo niewielkich ilościach. Dlatego w miarę możliwości należy unikać
stosowania leków z grupy NLPZ podczas karmienia piersią.
Płodność:
Patrz punkt 4.4.
Omeprazol
Ciąża
Wyniki trzech prospektywnych badań epidemiologicznych (obejmujących ponad 1000 przypadków
ekspozycji) nie wykazały niepożądanych oddziaływań omeprazolu na ciążę lub na stan zdrowia
płodu/noworodka. Omeprazol można stosować podczas ciąży.
Karmienie piersią
Omeprazol przenika do mleka matki, lecz nie ma zagrożenia niekorzystnym oddziaływaniem na
dziecko podczas stosowania leku w dawkach terapeutycznych.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Po zastosowaniu leków z grupy NLPZ mogą wystąpić działania niepożądane, takie jak zawroty głowy,
senność, uczucie zmęczenia i zaburzenia widzenia, uczucie wirowania, ospałość lub inne zaburzenia
ze strony ośrodkowego układu nerwowego. Po przyjęciu omeprazolu mogą wystąpić zawroty głowy i
zaburzenia widzenia (patrz punkt 4.8). W razie pojawienia się tego typu objawów nie należy
prowadzić pojazdów mechanicznych ani obsługiwać maszyn.
4.8 Działania niepożądane
Diklofenak
W przypadku wystąpienia ciężkich działań niepożądanych należy odstawić produkt leczniczy
DicloDuo Combi.
Najczęściej występujące działania niepożądane dotyczyły przewodu pokarmowego.
Działania niepożądane diklofenaku zaobserwowane w badaniach klinicznych oraz dane
epidemiologiczne są zestawione w poniższej tabeli.
Działania niepożądane sklasyfikowano na podstawie częstości występowania z zastosowaniem
następującej terminologii:
Bardzo często (≥1/10)
Często (≥1/100 do <1/10)
Niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100)
Rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000)
Bardzo rzadko (<1/10 000)
Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
MedDRA
Klasyfikacja układów i narządów
Działania niepożądane Częstość
Zaburzenia krwi i układu chłonnego Leukopenia, neutropenia,
małopłytkowość, niedokrwistość
hemolityczna, niedokrwistość
aplastyczna, agranulocytoza.
Bardzo rzadko
Zaburzenia układu
immunologicznego
Nieswoiste reakcje alergiczne, reakcje
anafilaktoidalne (w tym niedociśnienie i
wstrząs) i anafilaktyczne. Reakcje ze
strony dróg oddechowych, w tym astma,
nasilenie astmy, skurcz oskrzeli lub
duszność.
Rzadko
Obrzęk naczynioruchowy (w tym obrzęk
twarzy).
Bardzo rzadko
Zaburzenia psychiczne Depresja, dezorientacja, bezsenność,
drażliwość, reakcje psychotyczne,
koszmary senne.
Bardzo rzadko
Zaburzenia układu nerwowego Bóle głowy, zawroty głowy. Często
Senność. Rzadko
Zaburzenia pamięci, zaburzenia czucia,
aseptyczne zapalenie opon mózgowych
(w szczególności u pacjentów z
istniejącymi zaburzeniami
autoimmunologicznymi, takimi jak toczeń
rumieniowaty układowy, mieszana
choroba tkanki łącznej) z objawami
takimi jak sztywność karku, bóle głowy,
nudności, wymioty, gorączka lub
dezorientacja. Splątanie, omamy, złe
samopoczucie, uczucie zmęczenia i
senność, zaburzenia smaku, drżenia,
drgawki, niepokój, zaburzenia krążenia
mózgowego
Bardzo rzadko
Zaburzenia oka Zaburzenia widzenia (nieostre widzenie),
podwójne widzenie, zapalenie nerwu
wzrokowego.
Bardzo rzadko
Zaburzenia ucha i błędnika Zawroty głowy. Często
Zaburzenia słuchu, szumy uszne. Bardzo rzadko
Zaburzenia serca Obrzęki. Rzadko
Nadciśnienie tętnicze, zapalenie naczyń,
kołatanie serca, ból w klatce piersiowej,
niewydolność serca.
Bardzo rzadko
Zespół Kounisa Nieznana
Zaburzenia naczyniowe Niewielkie podwyższenie ryzyka
incydentów zakrzepowo-zatorowych
naczyń tętniczych (na przykład zawału
serca lub udaru mózgu).
Bardzo rzadko
Zaburzenia układu oddechowego,
klatki piersiowej i śródpiersia
Astma (w tym duszność). Rzadko
Zapalenie płuc. Bardzo rzadko
Zaburzenia żołądka i jelit Nudności, wymioty, biegunka,
niestrawność, bóle brzucha, wzdęcia,
utrata apetytu.
Często
MedDRA
Klasyfikacja układów i narządów
Działania niepożądane Częstość
Zapalenie błony śluzowej żołądka,
wymioty krwawe, krwotoczna biegunka,
smoliste stolce, owrzodzenie przewodu
pokarmowego (z krwawieniem lub
perforacją bądź bez takich powikłań),
wrzody trawienne, perforacja lub
krwawienie z przewodu pokarmowego,
które mogą mieć następstwa śmiertelne,
szczególnie u osób w podeszłym wieku.
Rzadko
Nasilenie zapalenia okrężnicy i choroby
Leśniowskiego i Crohna, zaparcia,
wrzodziejące zapalenie jamy ustnej,
zapalenie języka, zaburzenia dotyczące
przełyku, struktury błoniaste w jelitach,
zapalenie trzustki.
Bardzo rzadko
Niedokrwienne zapalenie okrężnicy. Nieznana
Zaburzenia wątroby i dróg
żółciowych
Zwiększenie aktywności aminotransferaz. Często
Żółtaczka, zaburzenia czynności wątroby,
zapalenie wątroby (w izolowanych
przypadkach piorunujące).
Rzadko
Martwica wątroby, niewydolność
wątroby.
Bardzo rzadko
Zaburzenia skóry i tkanki
podskórnej
Wysypka. Często
Pokrzywka. Rzadko
Nadwrażliwość na światło, wykwity
skórne, zmiany pęcherzowe, wyprysk,
rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa
i Johnsona, martwica toksyczna naskórka
(zespół Lyella), wypadanie włosów,
złuszczające zapalenie skóry, plamica,
plamica alergiczna, świąd.
Bardzo rzadko
Zaburzenia nerek i dróg
moczowych
Nefrotoksyczność o różnych postaciach,
w tym śródmiąższowe zapalenie nerek,
białkomocz, martwica brodawek
nerkowych, zespół nerczycowy, ostra
niewydolność nerek, zaburzenia układu
moczowego (np. krwiomocz).
Bardzo rzadko
Wyniki badań klinicznych i dane epidemiologiczne jednoznacznie wskazują, że stosowanie
diklofenaku, zwłaszcza w dużych dawkach (150 mg na dobę) i przez dłuższy czas, może być związane
z nieznacznym podwyższeniem ryzyka wystąpienia incydentów zakrzepowo-zatorowych naczyń
tętniczych (np. zawału mięśnia sercowego lub udaru mózgu) (patrz punkt 4.3 Przeciwwskazania i
punkt 4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania).
Omeprazol
Najczęstsze działania niepożądane (występujące u 1%–10% pacjentów) obejmują bóle głowy, bóle
brzucha, zaparcia, biegunkę, wzdęcia i nudności/wymioty.
Działania niepożądane wymienione poniżej zidentyfikowano lub podejrzewano w programie badań
klinicznych dotyczących omeprazolu oraz po dopuszczeniu tego produktu leczniczego do obrotu.
Żadne z tych działań nie było zależne od dawki. Działania niepożądane wymienione poniżej
sklasyfikowano według klasyfikacji układów i narządów.
Bardzo często (≥1/10)
Często (≥1/100 do <1/10)
Niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100)
Rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000)
Bardzo rzadko (<1/10 000)
Nie znana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
MedDRA
Klasyfikacja układów i narządów
Działania niepożądane Częstość
Zaburzenia krwi i układu chłonnego Leukopenia, małopłytkowość Rzadko
Agranulocytoza, pancytopenia Bardzo rzadko
Zaburzenia układu
immunologicznego
Reakcje nadwrażliwości, np. gorączka,
obrzęk naczynioruchowy i reakcja
anafilaktyczna/wstrząs
Rzadko
Zaburzenia metabolizmu i
odżywiania
Hiponatremia Rzadko
Hipomagnezemia, ciężka
hipomagnezemia, która może prowadzić
do hipokalcemii
Częstość
nieznana
Zaburzenia psychiczne Bezsenność Niezbyt często
Pobudzenie, splątanie, depresja Rzadko
Agresja, omamy Bardzo rzadko
Zaburzenia układu nerwowego Bóle głowy Często
Zawroty głowy, parestezje, senność Niezbyt często
Zaburzenia smaku Rzadko
Zaburzenia oka Nieostre widzenie Rzadko
Zaburzenia ucha i błędnika Zawroty głowy Niezbyt często
Zaburzenia naczyniowe
Zaburzenia układu oddechowego,
klatki piersiowej i śródpiersia
Skurcz oskrzeli Rzadko
Zaburzenia żołądka i jelit Bóle brzucha, zaparcia, biegunka,
wzdęcia, nudności/wymioty, polipy dna
żołądka (łagodne)
Często
Suchość w jamie ustnej, zapalenie jamy
ustnej, kandydoza przewodu
pokarmowego
Rzadko
Mikroskopowe zapalenie jelita grubego Częstość
nieznana
Zaburzenia wątroby i dróg
żółciowych
Podwyższona aktywność enzymów
wątrobowych
Niezbyt często
Zapalenie wątroby z żółtaczką lub bez
żółtaczki
Rzadko
Niewydolność wątroby, encefalopatia u
pacjentów z wcześniej istniejącą chorobą
wątroby
Bardzo rzadko
Zaburzenia skóry i tkanki
podskórnej
Zapalenie skóry, świąd, wysypka,
pokrzywka
Niezbyt często
Łysienie, nadwrażliwość na światło Rzadko
Rumień wielopostaciowy, zespół
Stevensa-Johnsona, toksyczna nekroliza
naskórka (ang. toxic epidermal necrolysis,
TEN)
Podostra postać skórna tocznia
rumieniowatego (patrz punkt 4.4).
Bardzo rzadko
Nieznana
MedDRA
Klasyfikacja układów i narządów
Działania niepożądane Częstość
Zaburzenia nerek i dróg
moczowych
Śródmiąższowe zapalenie nerek Rzadko
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe
i tkanki łącznej
Złamanie w okolicy biodrowej,
nadgarstka lub kręgosłupa
Niezbyt często
Bóle stawów, bóle mięśni Rzadko
Osłabienie mięśni Bardzo rzadko
Zaburzenia układu rozrodczego i
piersi
Ginekomastia Bardzo rzadko
Zaburzenia ogólne i stany w
miejscu podania
Złe samopoczucie, obrzęki obwodowe Niezbyt często
Zwiększona potliwość Rzadko
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań
niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania
produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać
wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych,
Al. Jerozolimskie 181C
02 222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301,
Faks: + 48 22 49 21 309,
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
Diklofenak
Objawy:
Objawy obejmują bóle głowy, nudności, wymioty, bóle w nadbrzuszu, krwawienie z przewodu
pokarmowego, rzadko biegunkę, dezorientację, pobudzenie, śpiączkę, senność, zawroty głowy, szumy
uszne, omdlenie, a niekiedy drgawki. W przypadkach ciężkiego zatrucia może rozwinąć się ostra
niewydolność nerek i uszkodzenie wątroby.
Leczenie:
Leczenie ostrego zatrucia produktami leczniczymi z grupy NLPZ zasadniczo obejmuje stosowanie
leczenia podtrzymującego i objawowego. W ciągu jednej godziny od przyjęcia leku w ilości
potencjalnie toksycznej należy rozważyć podanie węgla aktywowanego. Alternatywnie, u osób
dorosłych, należy rozważyć płukanie żołądka w ciągu jednej godziny od momentu potencjalnie
zagrażającego życiu przedawkowania leku.
Należy zapewnić odpowiednią diurezę.
Należy też dokladnie monitorować czynność nerek i wątroby.
Pacjentów należy uważnie monitorować przez co najmniej cztery godziny po przyjęciu potencjalnie
toksycznej ilości leku.
W przypadku wystąpienia częstych lub przedłużających się drgawek należy włączyć leczenie
diazepamem podawanym dożylnie.
Mogą też być wskazane inne działania w zależności od stanu klinicznego pacjenta. Specjalne środki,
takie jak wymuszona diureza, dializa lub hemoperfuzja prawdopodobnie są nieskuteczne w
eliminowaniu NLPZ, ze względu na dużą zdolność wiązania z białkami i rozległy metabolizm tych
produktów leczniczych.
Należy zastosować leczenie podtrzymujące i objawowe w przypadku powikłań takich, jak spadek
ciśnienia krwi, niewydolność nerek, drgawki, zaburzenia żołądka i jelit oraz depresja oddechowa.
Omeprazol
Dostępne są ograniczone dane na temat skutków przedawkowania omeprazolu u ludzi. W
piśmiennictwie opisywano przypadki przyjęcia dawek do 560 mg, a pojedyncze doniesienia dotyczyły
przypadków zastosowania pojedynczej dawki doustnej do 2400 mg omeprazolu (dawki 120-krotnie
większej od dawki zalecanej). Odnotowano następujące objawy przedawkowania omeprazolu:
nudności, wymioty, zawroty głowy, bóle brzucha, biegunka i bóle głowy. W pojedynczych
przypadkach opisywano również apatię, depresję i splątanie.
Opisane objawy miały charakter przemijający i nie odnotowano po ich ustąpieniu poważnych
następstw klinicznych. Zwiększone dawki omeprazolu nie zmieniały szybkości eliminacji leku
(kinetyka pierwszego rzędu). Leczenie, o ile jest potrzebne, powinno być wyłącznie objawowe.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: pochodne kwasu octowego i substancje pokrewne, kod ATC: M01AB55
(diklofenak w połączeniach)
Diklofenak
Diklofenak jest związkiem niesteroidowym o wyraźnym działaniu przeciwbólowym/przeciwzapalnym.
Jest to inhibitor syntetazy prostaglandynowej (cyklooksygenazy).
Omeprazol
Mechanizm działania
Omeprazol, będący racemiczną mieszaniną dwóch enancjomerów, zmniejsza wydzielanie kwasu
solnego w żołądku w wyniku wysoce specyficznego mechanizmu działania. Jest to swoisty inhibitor
pompy protonowej w komórkach okładzinowych żołądka. Działanie leku jest szybkie i zapewnia
zahamowanie objawów przez odwracalne hamowanie wydzielania kwasu żołądkowego przy
podawaniu raz na dobę.
Omeprazol jest słabą zasadą; substancja ta osiąga duże stężenie w wysoce kwaśnym środowisku
kanalików wydzielniczych komórek okładzinowych błony śluzowej żołądka, gdzie hamuje aktywność
H+
K+
-ATP-azy – pompy protonowej. Ten wpływ na ostatni etap powstawania kwasu solnego w
żołądku jest zależny od dawki i zapewnia wysoce skuteczne hamowanie wydzielania kwasu solnego w
żołądku, zarówno podstawowego, jak i stymulowanego, niezależnie od czynnika pobudzającego to
wydzielanie.
Działanie farmakodynamiczne
Wszystkie obserwowane działania farmakodynamiczne omeprazolu można wytłumaczyć jego
wpływem na wydzielanie kwasu solnego.
Wpływ na wydzielanie kwasu solnego w żołądku:
Doustne podawanie omeprazolu raz na dobę zapewnia szybkie i skuteczne hamowanie wydzielania
kwasu solnego w żołądku zarówno w ciągu dnia, jak i w nocy, przy czym maksymalne działanie jest
osiągane po 4 dniach podawania leku. Po tym czasie stosowania omeprazolu w dawce 20 mg na dobę
u pacjentów z wrzodem dwunastnicy następuje utrzymujące się zmniejszenie 24-godzinnej (dobowej)
kwaśności soku żołądkowego średnio o około 80%; średnie zmniejszenie maksymalnego wydzielania
kwasu solnego po stymulacji pentagastryną wynosi około 70% po 24 godzinach od podania leku.
Doustne stosowanie omeprazolu w dawce 20 mg u pacjentów z chorobą wrzodową dwunastnicy
powoduje utrzymanie wartości pH w żołądku na poziomie ≥3 przez średnio 17 godzin w ciągu doby.
W następstwie zmniejszonego wydzielania kwasu solnego i zmniejszonej kwasoty soku żołądkowego
omeprazol w sposób zależny od dawki zmniejsza/normalizuje ekspozycję przełyku na wpływ kwaśnej
treści żołądkowej u pacjentów z chorobą refluksową przełyku.
Stopień zahamowania wydzielania kwasu solnego jest związany z wielkością pola pod krzywą
stężenia omeprazolu w osoczu w czasie (ang. area under the curve, AUC); nie ma natomiast związku z
faktycznym, chwilowym stężeniem leku w osoczu.
Podczas leczenia omeprazolem nie obserwowano tachyfilaksji.
Wpływ na inne procesy związane ze zmniejszeniem wydzielania kwasu solnego:
Podczas długotrwałego leczenia omeprazolem opisywano nieco zwiększoną częstość występowania
torbieli gruczołowych żołądka. Stanowią one fizjologiczne następstwo znacznego hamowania
wydzielania kwasu solnego w żołądku, mają charakter łagodny i wydaje się, że ustępują samoistnie.
Zmniejszona kwaśność soku żołądkowego z dowolnej przyczyny, w tym także w wyniku stosowania
inhibitorów pompy protonowej, zwiększa liczebność bakterii w żołądku, które występują normalnie w
przewodzie pokarmowym. Leczenie produktami leczniczymi zmniejszającymi wydzielanie kwasu
może prowadzić do nieco większego ryzyka występowania zakażeń przewodu pokarmowego
wywołanych przez bakterie takie jak Salmonella oraz Campylobacter.
Podczas leczenia przeciwwydzielniczymi produktami leczniczymi stężenie gastryny w surowicy ulega
zwiększeniu w odpowiedzi na zmniejszenie wydzielania kwasu solnego. Stężenie CgA również
zwiększa się z powodu zmniejszenia kwaśności wewnątrzżołądkowej. Zwiększenie stężenia CgA
może zakłócać badania wykrywające obecność guzów neuroendokrynnych.
Dostępne opublikowane dowody wskazują, że leczenie inhibitorami pompy protonowej należy
przerwać w okresie od 5 dni do 2 tygodni przed pomiarem stężenia CgA. Ma to na celu umożliwienie
powrotu stężenia CgA, mylnie zwiększonego w wyniku leczenia inhibitorami pompy protonowej, do
zakresu referencyjnego
U niektórych pacjentów (zarówno u dorosłych jak i dzieci) w trakcie długotrwałego leczenia
omeprazolem odnotowano zwiększenie liczby komórek enterochromafinopodobnych (ang.
enterochromafin like, ECL), co prawdopodobnie związane jest ze zwiększonym stężeniem gastryny w
surowicy. Uważa się, że obserwacja ta jest nieistotna klinicznie.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Diklofenak
Sól sodowa diklofenaku jest szybko wchłaniana z jelita i podlega efektowi pierwszego przejścia.
Terapeutyczne stężenie w osoczu występuje około ½ godziny po podaniu diklofenaku. Substancja
czynna wiąże się z białkami w 99,7%, a okres półtrwania w osoczu w końcowej fazie eliminacji
wynosi 1–2 godziny. Około 60% podanej dawki jest wydalane przez nerki w postaci metabolitów, a
mniej niż 1% w postaci niezmienionej. Pozostała część dawki jest wydalana z żółcią w postaci
zmetabolizowanej.
Po szybkim przejściu przez żołądek składnik produktu leczniczego w postaci peletek dojelitowych
zawierających diklofenak zapewnia szybką dostępność substancji czynnej w krwiobiegu. Peletki o
przedłużonym uwalnianiu powodują opóźnione uwalnianie substancji czynnej, dzięki czemu
zazwyczaj wystarczające jest przyjmowanie jednej dawki na dobę.
Omeprazol
Wchłanianie
Omeprazol oraz sól magnezowa omeprazolu nie są trwałe w środowisku kwaśnym i dlatego są
podawane doustnie w postaci kapsułek lub tabletek wypełnionych granulkami dojelitowymi.
Wchłanianie omeprazolu jest szybkie, a maksymalne stężenie w osoczu występuje w przybliżeniu po
1–2 godzinach od podania. Omeprazol jest wchłaniany w jelicie cienkim w okresie 3–6 godzin.
Jednoczesne przyjmowanie pokarmu nie wywiera żadnego wpływu na biodostępność omeprazolu.
Ogólnoustrojowa dostępność (biodostępność) omeprazolu po jednorazowym podaniu doustnym
wynosi około 40%. Podawanie wielokrotne raz na dobę powoduje zwiększenie biodostępności do
około 60%.
Dystrybucja
Pozorna objętość dystrybucji u zdrowych osób wynosi około 0,3 l/kg masy ciała. Omeprazol wiąże się
z białkami osocza w około 97%.
Metabolizm
Omeprazol jest całkowicie metabolizowany przez układ cytochromu P450 (CYP). Metabolizm ten
zachodzi głównie przy udziale polimorficznej postaci izoenzymu CYP2C19, która powoduje
powstawanie głównego metabolitu występującego w osoczu – hydroksyomeprazolu. Pozostała część
procesu metabolizmu jest zależna od innego swoistego izoenzymu, CYP3A4, odpowiedzialnego za
powstawanie sulfonu omeprazolu. W wyniku dużego powinowactwa omeprazolu do CYP2C19
istnieje możliwość hamowania kompetycyjnego oraz metabolicznych interakcji międzylekowych z
innymi substancjami będącymi substratami dla CYP2C19. Jednak ze względu na niewielkie
powinowactwo do CYP3A4, omeprazol nie wykazuje możliwości hamowania metabolizmu innych
substratów CYP3A4. Ponadto, omeprazol nie wykazuje wpływu hamującego na główne enzymy
cytochromu CYP.
W przybliżeniu u 3% osób rasy kaukaskiej oraz u 15%–20% populacji azjatyckich brakuje czynnego
enzymu CYP2C19, a osoby takie określa się jako słabo metabolizujące. U takich osób metabolizm
omeprazolu jest prawdopodobnie katalizowany głównie przez CYP3A4. Po wielokrotnym podawaniu
pojedynczej dawki dobowej omeprazolu wynoszącej 20 mg, średnie pole pod krzywą stężenia w czasie
(AUC) było od 5 do 10 razy większe u osób słabo metabolizujących niż u osób z czynną postacią
enzymu CYP2C19 (osób szybko metabolizujących). Średnie wartości maksymalnego stężenia w
osoczu również były większe od 3 do 5 razy. Jednakże z danych tych nie wynikają żadne konsekwencje
odnośnie dawkowania omeprazolu.
Eliminacja
Okres półtrwania omeprazolu w osoczu wynosi zwykle poniżej jednej godziny, zarówno po podaniu
dawki pojedynczej, jak i po wielokrotnym podawaniu pojedynczej dawki dobowej. Omeprazol jest
całkowicie eliminowany z osocza pomiędzy kolejnymi dawkami bez tendencji do kumulacji podczas
podawania jeden raz na dobę. Prawie 80% podanej doustnie dawki jest wydalane w postaci
metabolitów z moczem, a pozostała część wydalana jest w kale, głównie z żółcią.
Pole powierzchni pod krzywą stężenia w czasie dla omeprazolu zwiększa się podczas wielokrotnego
podawania leku. Zwiększenie to jest zależne od dawki i skutkuje nieliniową zależnością dawka-AUC
po podaniu dawek wielokrotnych. Ta zależność od czasu i dawki wynika ze zmniejszenia efektu
pierwszego przejścia oraz klirensu ogólnoustrojowego, prawdopodobnie spowodowanych
hamowaniem enzymu CYP2C19 przez omeprazol i (lub) jego metabolity (np. sulfon).
Nie stwierdzono jakiegokolwiek oddziaływania któregokolwiek z metabolitów omeprazolu na
wydzielanie kwasu solnego w żołądku.
Szczególne populacje
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby
Metabolizm omeprazolu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby jest zaburzony, co skutkuje
zwiększeniem AUC. Omeprazol nie wykazuje tendencji do kumulacji przy podawaniu leku raz na
dobę.
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
Właściwości farmakokinetyczne omeprazolu, w tym biodostępność ogólnoustrojowa oraz szybkość
eliminacji, są niezmienione u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek.
Pacjenci w podeszłym wieku
Szybkość metabolizmu omeprazolu jest nieco zmniejszona u pacjentów w podeszłym wieku (75–79
lat).
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Diklofenak
Nie są dostępne dane z badań przedklinicznych istotne dla lekarza przepisującego lek, które nie
byłyby już przedstawione w innych punktach ChPL.
Omeprazol
W badaniach na szczurach otrzymujących omeprazol, które były prowadzone przez całe życie
badanych zwierząt, obserwowano występowanie hiperplazji komórek ECL żołądka oraz rakowiaków.
Zmiany te są wynikiem utrzymującej się hipergastrynemii wtórnej do hamowania wydzielania kwasu
w żołądku. Podobne obserwacje poczyniono po leczeniu antagonistami receptorów H2, inhibitorami
pompy protonowej oraz po częściowym wycięciu dna żołądka. A zatem zmiany te nie są wynikiem
bezpośredniego działania jakiejkolwiek pojedynczej substancji czynnej.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Zawartość kapsułek:
Celuloza mikrokrystaliczna
Powidon K 25
Krzemionka koloidalna bezwodna
Kwasu metakrylowego i etylu akrylanu kopolimer (1:1) typ A zobojętniony sodu wodorotlenkiem
(6 mol%)
Glikol propylenowy
Amoniowego metakrylanu kopolimer (typ B)
Amoniowego metakrylanu kopolimer (typ A)
Mannitol
Magnezu węglan ciężki
Hydroksypropyloceluloza (75–150 mPas/roztwór 5%).
Sodu laurylosiarczan
Hypromeloza (6 mPas)
Kwasu metakrylowego i etylu akrylanu kopolimer (1:1) dyspersja 30 %
Polisorbat 80
Trietylu cytrynian
Talk
Osłonka kapsułki:
Tytanu dwutlenek (E171)
Żelaza tlenek czerwony (E 172)
Żelaza tlenek żółty (E 172)
Żelatyna
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3 Okres ważności
Butelka HDPE: 4 lat
Blister: 4 lat
Okres ważności po pierwszym otwarciu
Butelka HDPE: 1 miesiąc
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Butelka HDPE/blister: Nie przechowywać w temperaturze powyżej 30°C.
Butelka HDPE: Przechowywać pojemnik szczelnie zamknięty w celu ochrony przed wilgocią.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Biała butelka HDPE z zakrętką polipropylenową zawierająca środek pochłaniający wilgoć, z
zabezpieczeniem gwarancyjnym
Oryginalne opakowania po 30 kapsułek twardych o zmodyfikowanym uwalnianiu
Blister OPA/Aluminium/PVC/Aluminium
Oryginalne opakowania po 10, 20, 30, 50, 60, 100 kapsułek twardych o zmodyfikowanym uwalnianiu
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania
Bez specjalnych wymagań.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Bausch Health Ireland Limited
3013 Lake Drive
Citywest Business Campus
Dublin 24, D24PPT3
Irlandia
8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

22439

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA
Data wydania pierwszego pozwolenia: 18/05/2015
Data przedłużenia pozwolenia: 23/10/2019
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO
21.10.2022

Zamów konsultację
Wypełnij formularz i uzyskaj receptę w 5 minut.
Lek:  DicloDuo Combi
Cena konsultacji:  59,00 zł

Ilość opakowań
Tabletek w opakowaniu