Dirofilarioza to choroba przenoszona przez zwierzęta. Odpowiedzialne za jej rozwój są dwa gatunki nicieni: Dirofilaria immitis oraz Dirofilaria repens. Zakażenie człowieka następuje przypadkowo, ponieważ naturalnymi nosicielami dirofilarii są psy, koty i inne mięsożerne zwierzęta. Pasożyty nie osiągają dorosłej postaci ani nie tworzą potomstwa w organizmie człowieka - większość larw umiera. Cykl życiowy dirofilarii składa się z pięciu etapów, które zachodzą w ciałach kręgowców oraz komarów, będących żywicielami pośrednimi i przenosicielami. Dirofilarii, podobnie jak inne nicienie, zawierają w sobie bakterię Wolbachia, która odgrywa pewną rolę w przebiegu infekcji. Choroba może przebiegać jako guzki podskórne lub choroba płuc - często jednak jest bezobjawowa.

Dirofilarioza jest rozpowszechniona na całym globie. Pasożyt nie rozwija się przy temperaturze poniżej 14°C, dlatego większość przypadków infekcji występuje w regionach o cieplejszym klimacie.

W Europie choroba jest endemiczna głównie wokół Morza Śródziemnego, a najwięcej zakażeń stwierdza się we Włoszech, Francji, Grecji i Hiszpanii.

Zarażenie często jest związane z obecnością okrągłego cienia w płucach, co świadczy o ludzkiej dirofilariozie płucnej, ale także może powodować choroby skóry, spojówek, zmiany guzkowe w różnych narządach, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zakażenie gałki ocznej, tkanki tłuszczowej wewnątrzbrzusznej czy jąder. Większość chorych (60%) z dirofilariozą płucną nie wykazuje żadnych objawów klinicznych, jednak jeśli się pojawią, mogą to być ból za mostkiem, kaszel, krwioplucie, świsty w klatce piersiowej, umiarkowana gorączka, dreszcze, ogólne osłabienie. Kiedy pasożyt lokalizuje się w gałce ocznej, towarzyszy mu ból oka oraz obecność mętów lub mroczków przed oczami. Zakażenie jest najczęściej występującą formą dirofilariozy na świecie, którą najczęściej manifestują guzki podskórne lub podśluzówkowe. Pasożyt może również zajmować gałkę oczną, gdzie jest widoczny pod spojówką. Częstą manifestacją tej choroby jest również guzek piersi, który może zostać błędnie zinterpretowany jako proces nowotworowy.

Jeśli zauważysz powyższe symptomy u kogoś, kto przebywa na obszarach, gdzie choroba jest endemiczna, należy natychmiast skonsultować się z lekarzem.

Największym wyzwaniem związanym z rozpoznaniem dirofilariozy jest błędna wstępna diagnoza sugerująca obecność pierwotnego guza lub przerzutów do płuc.

Aby potwierdzić dirofilariozę, przydatne mogą być: testy krwi (w tym badania serologiczne), badania obrazowe (RTG klatki piersiowej, tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny, badanie ultrasonograficzne), biopsja oraz badanie histopatologiczne.

Leki przeciwpasożytnicze są stosowane w terapii dirofilariozy. Wskazane jest ich podawanie po usunięciu guzków tylko w sytuacjach, gdy istnieje ryzyko wystąpienia dodatkowych guzków, zwłaszcza w narządach wewnętrznych. Czasami zaleca się również terapię antybiotykową, która skutecznie eliminuje endosymbionty

Prognosis for diagnosed and treated dirofilariasis is very good. Complications are rare and usually include: small lung infarction or bacterial superinfection.

Nie ma konkretnych wskazówek dotyczących działań po zakończeniu terapii dirofilariozy.

Aby uniknąć zarażenia, zaleca się unikanie ukąszeń komarów w obszarach endemicznych dla choroby.