Terapia stabilnej, przewlekłej niewydolności serca, z osłabioną funkcją skurczową lewej komory, w połączeniu z inhibitorami ACE, diuretykami oraz, w razie potrzeby, z glikozydami sercowymi. Dorośli. , rano; można przyjmować w trakcie posiłku. Rozpoczęcie terapii powinno odbywać się poprzez stopniowe zwiększanie dawki, zgodnie ze schematem: 1,25 mg 1 ×/d przez tydzień, 2,5 mg 1 ×/d w 2. tyg., 3,75 mg 1 ×/d w 3. tyg., 5 mg 1 ×/d przez kolejne 4 tyg., 7,5 mg 1 ×/d przez następne 4 tyg., 10 mg 1 ×/d jako regularna dawka. Maksymalna dawka 10 mg/d. Zwiększanie dawki jest możliwe przy dobrej tolerancji leku. Podczas ustalania dawki oraz po jej zakończeniu mogą wystąpić przemijające nasilenie niewydolności serca, niedociśnienie tętnicze lub bradykardia. Monitorowanie parametrów życiowych (tętno, ciśnienie tętnicze) jest zalecane podczas ustalania dawki oraz po zakończeniu terapii, ze względu na możliwe objawy nasilenia niewydolności serca, które mogą pojawić się już pierwszego dnia terapii. W przypadku, gdy maksymalna zalecana dawka nie jest dobrze tolerowana, rozważane jest stopniowe zmniejszenie dawki. W sytuacji przemijającego nasilenia niewydolności serca, niedociśnienia tętniczego lub bradykardii, należy ponownie rozważyć dawkę innych podawanych leków, a także ewentualne tymczasowe zmniejszenie dawki bisoprololu lub jego odstawienie. Po ustabilizowaniu stanu pacjenta, zawsze należy rozważyć ponowne podanie lub zwiększenie dawki bisoprololu. Terapia jest zazwyczaj długotrwała i nie powinno się jej nagle przerywać, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Brak danych dotyczących farmakokinetyki leku u osób z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby, dlatego podczas zwiększania dawki należy zachować ostrożność. Ze względu na brak doświadczenia klinicznego, nie zaleca się stosowania u dzieci.

Nietolerancja któregokolwiek składnika preparatu, nagła niewydolność serca i fazy dekompensacji niewydolności serca, które wymagają podawania leków inotropowych dożylnie, wstrząs kardiogenny, blok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia, blok zatokowo-przedsionkowy, zespół chorego węzła zatokowego, objawowa bradykardia, objawowe obniżenie ciśnienia tętniczego, ciężka astma oskrzelowa, zaawansowane stadia chorób tętnic obwodowych lub ciężka postać zespołu Raynauda, nieleczony guz chromochłonny nadnerczy, kwasica metaboliczna.